กวีกระวาด/ประกาย ปรัชญา [email protected]

ระลึกว่าบางความหมายมิได้สูญหายไปไหน

คดเคี้ยว และริ้วรอยหน่วงเหนี่ยวจากเรียวหนาม

ทุรรินหนักหน่วงแห่งห้วงยาม ฝนค่ำตามฉุดรั้ง… ดั่งชั่วกาล

แสงข้างทางดับลับ พลอยดับแสง… แดดเช้าอันอิ่มแฝงแห่งคิดอ่าน

กับเลือนกาละตะเกียงลาน ซึ่งเบิกบานทั่วถ้วนกระบวนทัศน์

ยังเบื้องหน้าตีโต้มโนคติ ด้วยทางขาด – รอยปริรอพิบัติ

หลุมพรางมิได้พราง ขวากขวางชัด กร่อนซ้ำใจ จนอัตคัดใจ

ท้อทด ส่วนน้อยจากทั้งหมดปรากฏไหม?

ท้อทดคดเคี้ยวทางเดียวใด ทอนฝันเหลือบางใฝ่… ไม่เป็นจริง

ณวัยหนุ่มสาว น้อยก้าว คล้ายใกล้

ลุชื่นหลักชัย ในง่ายดายยิ่ง

มวลพันธนาพะเนิน เกินจะประวิง

หนุ่มสาวเหนือสิ่ง- สาดซัดทัดทาน

พ้นวัยหนุ่มสาว มากก้าว กลับไกล

ล่วงมา มุ่งไป ราวไร้แก่นสาร

แดดเช้า – เถ้าซาก จากอุดมการณ์

และแสงตะเกียงก็ราน ผ่านอุดมทัศน์

ทารกยิ้มอิ่มแฝง แสงแห่งการยืนหยัด

ชราภาพพรากพรัด เพียงเพื่อผลัดรุ่นคน

หนามคมยังคงอยู่ ยังมีผู้ดั้นด้น

ตราบตรวนตรึงหมู่ชน ตราบอึงอลร่ำร้อง

มนุษยภาพ กี่ตราบย่อมถูกต้อง

หม่นครึ้มหรือมืดครอง ทางเพื่อท่องทางไป

ดุจหยุดนิ่งยาวนาน แย้มแก่นสารสดใส

สืบต่อก้าวยาวไกล พบในทารกยิ้ม…