โกลาหล-ล็อกดาวน์

สมาธิกับแกงกะหรี่

ความโกลาหลวุ่นวายได้ครอบคลุมเมืองเพิร์ธ ทั้งสถานีวิทยุและโทรทัศน์ต่างรายงานถึงผู้ติดเชื้อสายพันธุ์ใหม่อย่างต่อเนื่อง มาตรการคุมเข้มเริ่มขึ้นทันทีในวันเดียวกัน ซูเปอร์มาร์เก็ตเต็มไปด้วยประชาชนที่มาต่อคิวกันยาวเหยียด แต่ไม่มีการตบตีแย่งชิงทิชชูกันดังเช่นการระบาดระลอกแรก

–หนูเข้าคิวคอยนานสองชั่วโมงแน่ะกว่าจะได้เข้าซูเปอร์มาร์เก็ต ได้ของไม่จำเป็นมาเต็มรถเข็นเลยค่ะ

น้องที่สนิทกันโทร.มาเล่าให้ฟัง

–สุยดา ฉันซื้อของเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปพบเธอนะ เราจะไปงาน sundowner (งานเลี้ยงต้อนรับเปิดเทอม) ของโรงเรียนอายากะกัน

แม่หวานฟังน้ำเสียงที่จริงจังจริงใจของคุณจิเอโกะแล้วก็ได้ผ่อนคลายความเครียดจากการถูกกำหนดเข้าสู่การล็อกดาวน์ในครั้งนี้ลงไปได้มาก คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะไม่ค่อยวิตกกังวลกับโรคระบาดที่คาดว่าเป็นเชื้อจากสายพันธุ์ไข้หวัดใหญ่กันสักเท่าไร เพราะจะมีการระบาดทุกปี และประชาชนต่างก็มีหน้าที่ต้องดูแลรักษาความสะอาดเพื่อป้องกันเชื้อโรคและยังต้องกลั้วคอด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อเป็นปกตินิสัย แต่แม่หวานก็ต้องตอบเธอไปว่า

–ฉันมั่นใจว่าโรงเรียนต้องยกเลิกงานครั้งนี้ และฉันก็กำลังจะไปซื้อของมาตุนไว้บ้างค่ะ

คุณจิเอโกะเข้าใจเป็นอย่างดี

 

แม่หวานรีบบึ่งรถไปที่ Subiaco ตรงดิ่งเข้าร้านวัตถุดิบญี่ปุ่นที่คนน้อยนิดหยิบข้าวสารมาห้ากิโล เส้นโซบะมาหนึ่งถุง และผงโรยข้าว (ฟุรีคาเคะ) อีก 2-3 ชนิด

–แม่คะ พวกทิชชูหรือน้ำล่ะคะ

อายากะถามขึ้นด้วยความกังวล

–เราพอมีอยู่บ้างค่ะ และซูเปอร์มาร์เก็ตไม่ได้ปิด พรุ่งนี้เราค่อยออกมาซื้อดีกว่าค่ะ

แม่หวานและอายากะเห็นตรงกันทันที เราต่างต้องเดินฝ่าผู้คนที่รอเข้าคิวกันยาวเหยียดหน้า Coles ซูเปอร์มาร์เก็ต บางคนผวาขนาดซื้อหน้ากากมาใส่กันอย่างรวดเร็ว ข่าวทางช่องต่างๆ เอ่ยถึงชายอินเดียที่ติดเชื้อสายพันธุ์อังกฤษกลายพันธุ์ผู้ซึ่งทำงานเป็นการ์ดของโรงแรม Four Points By Sheraton ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง

ไทม์ไลน์ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าผู้ติดเชื้อรายนี้เดินทางไปหลากหลายสถานที่ ทั้งร้านยา ร้านหมอ ซื้อของ และไปรับประทานอาหาร รวมแล้วน่าจะ 18 สถานที่ ดังนั้น กล่าวคือ 5 วันที่ผ่านมาเขาได้เดินทางไปเกือบทั่วเมืองเพิร์ธ ประชาชนเริ่มเช็กไทม์ไลน์ของตนเปรียบเทียบในทันที ผู้คนต่างกังวลร้อนรนกับไทม์ไลน์ของผู้ติดเชื้อมาก คลินิกตรวจเชื้อโควิด-19 ขยายเวลาไปจนถึงสี่ทุมและให้บริการฟรีแก่ทุกคน ทั้งยังเคี่ยวเข็ญให้กลุ่มเสี่ยงไปตรวจกันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ผลการล็อกดาวน์ห้าวัน รวมทั้งยังต้องใส่ผ้าปิดปากต่อเนื่องไปอีก 10 วัน จากการตรวจหาเชื้อไปแสนกว่ารายจากคลินิกทั่วเพิร์ธและปริมณฑลไม่พบผู้ติดเชื้อเพิ่มแต่ประการใด ที่น่าแปลกคือ จากการติดเชื้อสามคนในข่าววันแรกกลับเหลือแค่การ์ดของโรงแรมคนเดียวเท่านั้น การ์ดผู้ติดเชื้อรายนี้แชร์ห้องอยู่กับเพื่อนอีกสามคนต่างหาก จากไทม์ไลน์กลุ่มเสี่ยงในครั้งนี้คาดว่าสูงถึง 903 คน แต่ โอ้! ว้าว อะเมซิ่งมากเลยที่ไม่มีใครติดเชื้อเพิ่มเลยแม้แต่คนเดียว

–ตรวจผิดหรือป่าว?

–ขอดูหลักฐานคนติดเชื้อหน่อย

หรือไม่ก็

–เราต้องป้องกันไว้ก่อน ทำดีแล้ว เก่งมาก

หรือ

–ทำเพื่อการเลือกตั้งที่จะมาถึงในเดือนมีนาคมหรือป่าว?

 

หลายเสียงหลายข้อความเข้าไปถามไถ่ในทวิตเตอร์ (Twitter) ของมุขมนตรีนายมาร์ก แม็กโกแวน กันอย่างคึกคัก แม่หวานเองก็สงสัยในเมื่อไม่มีอะไรแล้วทำเป็นกระต่ายตื่นตูมให้มีอะไรทำไม? เมื่อมาตรการเข้มงวดแต่ไร้ผู้ติดเชื้อเช่นนี้ความกังวลใจของแม่หวานก็แทบจะไม่เหลือ แม่หวานพาอายากะไปนั่งปิกนิกริมชายหาด Cottesloe เพื่อฉลองการปลดล็อกดาวน์อย่างรื่นเริงใจ แสงอาทิตย์ยามลับขอบฟ้าจะตามมาด้วยแสงสนธยาที่สวยสดงดงาม ทำให้อาหารง่ายๆ ของสองแม่-ลูกอร่อยขึ้นมากกว่าทุกวัน

แม้ท้องทะเลที่คลื่นซัดสาดจนเศษเม็ดทรายฟุ้งไปในอากาศ สาหร่ายสีคล้ำปลิวว่อนอยู่ใต้น้ำ แม่หวานก็ไม่หวั่น แม้เวลาเพียงเล็กน้อยก็ขอให้ได้ลงไปลอยคอหรือว่ายน้ำอยู่ในทะเล

–คุณแม่นี่เหลือเชื่อจริงๆ ชอบอะไรขนาดนี้คะ

อายากะหัวเราะสดใส เธอยอมแพ้ไม่ลงทะเลกับแม่หวานอีกเลย

–หนูนั่งคอยดีกว่า น้ำก็เย็น ส่วนคุณแม่ก็ว่ายน้ำไปไกล หนูตามไม่ทัน แค่เห็นก็เหนื่อยแทนแล้วค่ะ

อายากะสาวน้อยตัวผอมเป็นคนไม่ชอบออกแรง แต่แม่หวานออกแนวบ้าพลัง การแหวกว่ายน้ำในทะเลสนุกกว่าว่ายน้ำในสระเป็นไหนๆ น้ำที่นิ่งเงียบสงบเทียบไม่ได้เลยกับน้ำที่ผันแปรไปตามกระแสลม เราไม่สามารถเดาได้ว่าคลื่นแรงจะมาตอนไหน คลื่นจะซัดเราไปที่ใด หรือฉลามจะแวะเวียนมาหรือเปล่า? ปีนี้ก็ได้ข่าวว่าฉลามแวะมาที่หาด Cottesloe ถึงสองครั้งสองครา

แต่แม่หวานก็ไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด กลับรู้สึกตื่นเต้นที่ทุกอย่างรอบข้างสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกวินาที โดยเฉพาะในห้วงเวลาที่สองมือแหวกกระแสคลื่นว่ายดำลึกลงไปใต้ท้องทะเล สายตามองผิวทรายขาวด้านล่างที่เป็นลอนเล็กๆ สลับกับสาหร่ายทะเลสีน้ำตาลโบกไหวตามกระแสคลื่น ฝูงปลาตัวเล็กๆ กรูกันผ่านเข้ามาอย่างสนุกสนาน

ในสมองแม่หวานตอนนี้เห็นแต่ภาพตัวเองในอดีตเมื่อครั้งกระโดดลงจากเรือแจวแล้วร่างกายค่อยๆ จมดิ่งลงในทะเลน้อยจนพี่เนิ่นต้องกระโดดลงมาช่วยพาตัวแม่หวานขึ้นมา จากวันนั้นแม่หวานกลัวไม่กล้าว่ายน้ำจนอายุ 23 ถึงได้ยอมไปเรียนว่ายน้ำกับครูญี่ปุ่นและโดนจับหัวกดน้ำจนหายจากการกลัวและเริ่มว่ายน้ำได้ แต่วันนี้เหมือนได้กลับไปสู่ทะเลน้อยบ้านเกิดของยายน้อย

เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่ซุกซนเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ดังนั้น น้ำจะเย็นแค่ไหน คลื่นจะสูงเท่าไร แม่หวานก็ยังสนุกกับการว่ายน้ำอยู่เช่นนั้น

จนกลายเป็นหนึ่งในชีวิตประจำวัน

แม่หวานเดินยิ้มเข้าครัว เริ่มวางหม้อ หั่นผักเพื่อทำแกงกะหรี่หมูสามชั้นเป็นอาหารเย็นของแม่-ลูก

–ให้หนูทำให้ไหมคะ

อายากะเสนอตัวช่วย แต่แม่หวานคิดว่าแม่หวานควรปรุงเองคนเดียวจะดีกว่า เพราะอยากใช้เวลาและสมาธิอันมีค่าในยามนี้ตั้งใจทำแกงกะหรี่ให้ดีที่สุด

–หนูทำน้ำชากุหลาบกับสมุนไพรของชาวอะบอริจิ้น เพื่อมาดื่มกับแกงกะหรี่ก็แล้วกันค่ะ

แม่หวานและอายากะต่างนิ่งเงียบไปกับการเคลื่อนไหวของการปรุงอาหารอยู่ยาวนาน