การ์ตูนที่รัก/นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

เจ้าชายแวลเยนต์ ปี 1937

 

เรื่องเล่าต่อไปนี้ถอดความจากหนังสือการ์ตูน (ซึ่งปัจจุบันเรียกว่านิยายภาพ) เรื่อง เจ้าชายแวลเยนต์ หรือ Prince Valiant ผลงานของฮัล ฟอสเตอร์ (Hal Foster 1892-1982) ของสำนักพิมพ์ Fantagraphic Books พิมพ์รวมเล่มปกแข็งออกมาได้ 20 เล่ม ซึ่งยังไม่จบ เล่มที่ 21 เป็นต้นไปจะเป็นงานเขียนของศิลปินอีกคนหนึ่ง

ผมซื้อหนังสือชุดนี้มาอ่านเรื่อยๆ ตั้งแต่ฉบับปฐมฤกษ์เมื่อปี 2009 จากร้านคิโนะคุนิยะ กรุงเทพฯ เฉพาะเล่มแรกราคา 1,024 บาท (ราคาจะขึ้นมาเรื่อยๆ) ปกแข็งขนาดใหญ่ กว้าง 10 นิ้วครึ่ง สูง 14 นิ้วเศษ หนา 1 ซ.ม. สี่สีทั้งเล่ม เป็นฝีมือการลงสีและขีดเส้นของฮัล ฟอสเตอร์ล้วนๆ สวยงามมากทุกช่องและทุกหน้า

นิยายประกอบภาพเรื่องนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 1937 และตีพิมพ์ต่อเนื่องสัปดาห์ละ 1 หน้าอย่างสม่ำเสมอเป็นเวลาหลายปี

ฉบับปฐมฤกษ์นี้รวมผลงานปี 1937-1938 ไว้ในเล่มเดียว

 

เปิดกรอบแรกของตอนแรกเป็นกองกำลังของกษัตริย์ทูเล่ (Thule) ถอยร่นหนีศัตรูมาจนมุมที่ชายทะเล พวกเขาขึ้นเรือข้ามมหาสมุทรมาถึงบริเวณหน้าผาขาวที่เกาะอังกฤษ พวกบริตัน (Britons) ถืออาวุธครบมือไม่ให้กษัตริย์ทูเล่และพวกขึ้นฝั่ง พระองค์จึงต้องเดินทางต่อไปถึงปากแม่น้ำเทมส์ที่ซึ่งหมอกลงจัด

กษัตริย์พาราชินีและบุตรของพระองค์ขึ้นฝั่ง แต่พลันที่หมอกจางลง มีกองกำลังพรั่งพร้อมอาวุธครบอีกพวกหนึ่งรอท่าอยู่แล้ว ครั้งนี้พระองค์ไม่ยอมถอยอีก

การต่อสู้ยกแรกพวกเจ้าบ้านถอยทัพไป แต่แล้วพวกมันกลับมาใหม่ใหญ่โตกว่าเดิม พวกมันยื่นคำขาดให้ผู้บุกรุกถอยเข้าไปตั้งบ้านเรือนในบริเวณหนองน้ำรกร้างกว้างใหญ่เพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือด

ครั้งนี้กษัตริย์ทูเล่ยินยอมพาครอบครัวและกองกำลังของพระองค์เข้าไปในหนองน้ำรกร้างแห่งนั้น

วันหนึ่ง เจ้าชายแวลเยนต์ซึ่งขณะนั้นเป็นเพียงเด็กโตออกเดินทางลึกเข้าไปในหนองน้ำตามลำพัง เขาพบเด็กชายคนหนึ่งที่สอนเขาล่าสัตว์จับปลา สองสหายพบมังกรยักษ์ (คือกิ้งก่ายักษ์) วิ่งหนีขึ้นต้นไม้ บนต้นไม้นั้นเองที่เจ้าชายแวลเยนต์มองเห็นควันไฟลอยขึ้นในที่ห่างไกลลึกเข้าไปในหนองน้ำ

สองสหายช่วยกันกำจัดมังกรยักษ์ด้วยอุบายแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

 

ในขณะที่กษัตริย์ทูเล่วุ่นอยู่กับการฝึกซ้อมทหารให้พร้อมรบ เจ้าชายแวลเยนต์ออกเดินทางไปยังทิศทางที่เห็นควันไฟนั้นอีกครั้งหนึ่ง

ครั้งนี้เขาพบอสุรกายบิดเบี้ยวอัปลักษณ์เดินเข้ามาอย่างดุร้าย เขาคว้าไม้ทุบมันจนเลือดไหลนองในสายน้ำ แต่เขากลับช่วยชีวิตมันขึ้นมาแล้วพบว่าที่แท้แล้วมันเป็นเพียงชายอัปลักษณ์สติปัญญาไม่ดี มันว่ามันชื่อธอร์ก (Thorg)

เจ้าชายน้อยรักษาแผลธอร์กอยู่สามวันจนหายดีจึงเดินทางด้วยกันต่อไป สองคนพบเต่ายักษ์ดึกดำบรรพ์ขวางทาง เจ้าชายน้อยขับไล่เต่าไปได้แล้วพาธอร์กเดินทางกลับบ้านที่ซึ่งหญิงชราน่าเกลียดน่ากลัวรออยู่

นางแม่มดชราทำนายอนาคตของเจ้าชายแวลเยนต์จะพบแต่เรื่องร้ายแรงน่าสะพรึงกลัว สงครามและการต่อสู้ไม่สิ้นสุด พบอาเธอร์และเกนิวเวียร์ พบยูนิคอร์น มังกร และกริฟฟอน (Griffon สัตว์ร่างเป็นสิงโต หัวและปีกเป็นนกอินทรี) พบพวกผิวดำและผิวเหลือง (ภาพวาดตอนนี้เป็นรูปแรด จระเข้ และนกอินทรี)

เจ้าชายน้อยกลับที่พักด้วยความหดหู่ ราชินีเสียชีวิต เขาไม่ท้อถอย เร่งฝึกซ้อมวิชาอาวุธและการต่อสู้จนเติบใหญ่

วันหนึ่งเขาเริ่มออกเดินทางอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขาไม่เข้าไปในหนองน้ำไร้ค่านั้นอีกแล้ว

วันนี้เขาจะเดินทางเข้าไปในแผ่นดินใหญ่ที่ซึ่งพระบิดาเคยถูกขับไล่ออกมาแล้วครั้งหนึ่ง

 

คนแรกที่เขาพบคือสหายเก่าที่เคยเที่ยวเล่นด้วยกันในหนองน้ำ เป็นเวลาที่เซอร์ลานสล็อตและทหารรับใช้ (Squire) ผ่านมาพอดี ทหารรับใช้ข่มเหงเจ้าชายแวลเยนต์แต่ถูกเจ้าชายคว่ำลงจากหลังม้าได้สบายๆ

เซอร์ลานสล็อตกล่าวชมเชยแล้วว่า ถ้าอยากจะเป็นอัศวินก็ต้องมีม้าและเสื้อเกราะก่อน จากนั้นจึงควบม้าพาทหารรับใช้จากไป

แวลเยนต์หันไปถามสหายหนุ่มว่าม้าอยู่ไหน เมื่อรู้ทางแล้วเขาจึงเริ่มออกเดินทางไปตามลำพัง และปราบพยศม้าป่าสองตัวจนสำเร็จ บัดนี้เขามีม้าแล้ว

แวลเยนต์ใช้หนังถักโล่และเสื้อเกราะหนังควบม้าออกเดินทาง เขาพบเซอร์กาเว็น (Gawain) ระหว่างทาง เป็นเวลาเดียวกับที่เซอร์นีการ์ธและทหารรับใช้ชาร์จคนทั้งสองยามเผลอ แวลเยนต์สังหารทหารรับใช้นั้นได้แล้วใช้ก้อนหินขว้างใส่ศีรษะเซอร์นีการ์ธทันเวลาช่วยชีวิตเซอร์กาเว็น

เซอร์กาเว็นพลิกกลับเป็นฝ่ายมีชัยจับเซอร์นีการ์ธมัดไพล่หลังแล้วเดินทางกลับคาเมล็อต

ระหว่างทางกลับคาเมล็อต พบจระเข้ยักษ์รังควานชาวบ้าน อัศวินโต๊ะกลมเซอร์กาเว็นควบม้าเข้าชาร์จสัตว์ยักษ์ใหญ่แต่เสียหลักล้มลง

แวลเยนต์มีประสบการณ์ปราบมังกรและเต่ายักษ์ในหนองมาแล้วใช้ร่างแหที่เตรียมไว้หยุดจระเข้ชะงักได้ชั่วคราว มันหันกลับไปหาเซอร์นีการ์ธที่ถูกมัด แวลเยนต์รุดหน้าไปแก้มัดเซอร์นีการ์ธทันเวลา แต่สัตว์ยักษ์หันกลับไปเล่นงานเซอร์กาเว็นอีกรอบ

ครั้งนี้เซอร์กาเว็นตายแน่ถ้ามิใช่เซอร์นีการ์ธชาร์จจระเข้ยักษ์เข้ามาอีกทิศหนึ่ง นั่นทำให้จระเข้ยักษ์เปิดช่องว่างที่ท้องขึ้น

แวลเยนต์ไม่รอช้าแทงท้องสัตว์ยักษ์ด้วยหอกแหลมตายคาที่

เสร็จศึกเซอร์กาเว็นมัดเซอร์นีการ์ธอีกครั้งแล้วเดินทางกลับคาเมล็อต มิวายแวลเยนต์จะขอให้ปล่อย แต่อัศวินโต๊ะกลมไม่ยินยอม จนกระทั่งทั้งสามมาถึงคาเมล็อตจึงนำเซอร์นีการ์ธไปขังคุกเพื่อรอกษัตริย์อาเธอร์พิพากษาในวันรุ่งขึ้น

เมื่อถึงวันพิพากษาเป็นเซอร์กาเว็นที่ทูลกษัตริย์อาเธอร์ให้โอกาสแวลเยนต์ได้เล่าความจริงทั้งหมดให้ทุกคนฟัง เมื่อเป็นที่เปิดเผยถึงความกล้าหาญไม่คำนึงถึงชีวิตตนเองของเซอร์นีการ์ธ กษัตริย์อาเธอร์จึงยกโทษ

และให้โอกาสเซอร์นีการ์ธเตรียมตัวเพื่อรบไวกิ้งจากแดนเหนือ

 

แวลเยนต์ได้เป็นทหารรับใช้ (squire) เซอร์กาเว็น เขาเมาในงานเลี้ยงฉลอง เกิดการวิวาททำร้ายทหารรับใช้อื่นๆ นับสิบคนจึงถูกจำขังและตัดสินให้อยู่เฝ้าคาเมล็อต มิได้ตามกษัตริย์อาเธอร์ออกรบในวันต่อมา

เขาเสียโอกาสที่จะแสดงฝีมือเพราะควบคุมอารมณ์ตนเองมิได้

เวลานั้นเซอร์ออสมอนด์และบารอนวัลดอนอิจฉาเซอร์กาเว็นจึงออกอุบายให้หญิงหนึ่งมาร้องเรียนที่คาเมล็อตว่าบิดา-มารดาของตนถูกพวกออร์กจับกุมตัว เซอร์กาเว็นและทหารรับใช้แวลเยนต์จึงออกเดินทางไปที่ปราสาทโดยหารู้ไม่ว่ากำลังเข้าสู่กับดัก ครั้งนี้เซอร์กาเว็นบาดเจ็บสาหัสถูกจับกุมในขณะที่แวลเยนต์หนีรอดออกมาได้ เขาปลอมตัวกลับเข้าไปในปราสาทอีกครั้งหนึ่งเพื่อช่วยชีวิตกาเว็นออกมา แต่ตัวเองติดกับพวกทหารอยู่บนเชิงเทินจึงตัดสินใจกระโดดจากกำแพงลงหนองน้ำแล้วหายไป

สองสหายรอดชีวิตกลับมาที่คาเมล็อต แวลเยนต์ดำน้ำหลบหลีกการตามล่าได้นานด้วยการตัดไม้น้ำมาทำท่อหายใจ เป็นอีกหนึ่งความสามารถที่เขาได้มาจากหนองน้ำ ครั้งนี้แวลเยนต์สังหารศัตรูไปเจ็ดคน เซอร์กาเว็นบาดเจ็บสาหัส

เมื่อกษัตริย์อาเธอร์กลับมารับรู้ถึงพฤติกรรมของเซอร์ออสมอนด์และบารอนวัลดอนจึงนำทัพออกไปจัดการทันที

เป็นเวลาเดียวกันกับที่สาวน้อยผมทองชุดขาวนางหนึ่งควบม้าตะบึงมาที่คาเมล็อต เสมือนนางฟ้าฉะนั้น

เธอชื่อไอลีน พ่อ-แม่ของเธอถูกออร์กจับกุมตัวไว้ที่ปราสาทแห่งหนึ่ง ครั้งนี้เป็นเรื่องจริง เซอร์กาเว็นในสภาพบาดเจ็บพาแวลเยนต์และไอลีนออกเดินทางเพื่อทำหน้าที่ของอัศวินโต๊ะกลม

ระหว่างทางเขาเห็นความสดใสร่าเริงของหนุ่ม-สาวทั้งสองเป็นที่เจริญตาเจริญใจ

ทันใดนั้นมีอัศวินแดงร่างยักษ์ออกมาขวางทาง

แวลเยนต์อาสาออกรบแทนเจ้านายของตัวอย่างกล้าหาญ แม้ดาบของเขาจะถูกฟันหลุดมือแต่เขาใช้โล่ต่างอาวุธกระแทกคางของอัศวินแดงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนล้มลงแล้วลงมือปลิดชีวิตโดยไม่ลังเล

บัดนี้เขาพร้อมแล้วที่จะทำงานแทนเซอร์กาเว็น บาดแผลของเซอร์กาเว็นที่ยังไม่หายดีปริแตกอีกครั้งหนึ่ง แวลเยนต์จึงออกเดินทางคนเดียวไปที่ปราสาทซึ่งพวกออร์กครอบครองอยู่ หลังจากรอนแรมมาอีกหลายวันเขาก็มาถึงที่หมายที่ซึ่งมีศพหลายศพถูกแขวนคออยู่ตามต้นไม้นอกเมือง

ฮัล ฟอสเตอร์ จบหน้านี้เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 1937 สนุกมั้ยครับ