กวีกระวาด/นรพัลลภ ประณุทนรพาล

เพื่อนเอ๋ย, เราคือผู้พิทักษ์

 

ในนามแห่งผู้ร่วมกาลเวลา              เพื่อนเอ๋ยจงบอกมาเราบ้าไหม

เรารู้ว่าเรามาแล้วเราไป                 คนก่อนเราเขาก็ไม่พ้นความตาย

เรามาเพื่อดำรงเผ่าพงศ์พันธุ์          สืบภาระสำคัญต่อเชื้อสาย

ผู้พิทักษ์หาใช่ผู้ทำลาย                  โลกที่เราทั้งหลายได้หายใจ

 

แต่ดูสิ…                                        เพื่อนมนุษย์อุตริจะเป็นใหญ่

หลงลืมระยะทางหรืออย่างไร        อายุขัยของเราคืบเข้ามา

จึงใจจดจ่อจ้องจะครองโลก           บริโภคแนวความคิดริษยา

อุปโภคอหังการอัตตา                   สนองความปรารถนาเฉพาะตน

ภูเขาถูกเราโค่นต้นไม้ใหญ่            เผาหัวใจของการทำต้นน้ำฝน

กางขาคร่อมภูเขาเพียงหนึ่งคน      แต่ส่งผลไปสู่ฤดูกาล

 

ฤดูเปลี่ยนส่งผลต่อมนุษย์                จนที่สุดโลกถึงวันอวสาน

เพื่อนเอ๋ยเรายังคิดพิสดาร              จะย้ายไปดาวอังคารไปผลาญจันทร์

เปลี่ยนโลกเก่าให้เป็นนรกใหม่      แล้วจะไปแสวงหาสวรรค์

ทิ้งเศษอารยธรรมเคยสำคัญ           เป็นซากดึกดำบรรพ์หลังความตาย

ทุ่มพลังทั้งมวลสมองที่มี               สร้างเทคโนโลยีสู่ที่หมาย

อยากไปอยู่ดาวสุขดาวสบาย          แต่กับโลกที่ทำลายไม่ซ่อมเลย