สิ่งที่คุณและผมไม่เคยรู้มาก่อน ในการขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านเมือง ที่มีไสยศาสตร์มากมายและดวงวิญญาณเร่ร่อน…บรึ๋ย…(5)

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

ไสยศาสตร์และดวงวิญญาณเร่ร่อนที่ประเทศลาวกำลังเข้มข้น

มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งเสียอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีเหตุบอกล่วงหน้า, มอเตอร์ไซค์อีกคันหนึ่งลงข้างทาง ไกด์ลืมกระเป๋าตังค์ที่มีเงินจำนวนมากไว้ที่ชายแดนประเทศเวียดนาม-ลาว เราเริ่มจะแก้ปัญหาได้บนถนนสาย 18 ถนนที่พระท่านบอกภายหลังว่ามีดวงวิญญาณเร่ร่อนมากมาย เพียงแต่เราถูกบังคับให้กลับไปข้างหลัง ไปตั้งต้นใหม่ แต่บางคน…มีของดี ผ่านไปได้แบบชิลล์ชิลล์

กลับมาที่อัตปือ สถานการณ์ของเราเริ่มคลี่คลายลง และเราอยู่ในห้องพิเศษของโรงแรม ห้องสูท ตัวท็อป ราคาหลายหมื่น เป็นห้องที่แพงที่สุดของโรงแรม มีฝักบัว มีอ่างอาบน้ำ มีแอร์ และมีน้ำรั่ว…รั่วมาที่กลางเตียงผมพอดี…

ไม่เป็นไร ผมลากเตียงหลบน้ำรั่วแล้วเข้าไปอาบน้ำ

ห้องน้ำอย่างดี มีอ่างจากุซซี่ พร้อมฝักบัว แต่เปิดไปไม่ออกซักอย่าง เข้าใจได้ทันที มีถังน้ำ ขันน้ำ และก๊อกน้ำ…เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตักน้ำอาบจากถังในอ่างจากุซซี่…เป็นห้องพิเศษจริงๆ จากนั้นก็นอนรอกลุ่มที่สอง รอให้เขาติดต่อมา

ประมาณสี่ทุ่ม กลุ่มที่สองก็ติดต่อมา บอกว่าอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงคงถึงปากเซ ทางแย่มาก ทุกคนเหนื่อยมาก ล้มกันแทบทุกคัน แต่เป็นการล้มที่ไม่รุนแรง เป็นการล้มเพราะลื่นโคลน แต่ถึงแม้จะล้มกันไม่แรง มันก็โหดร้ายด้วยเวลาที่ใช้ไปถึงสิบชั่วโมงจากอัตปือ และยังต้องวิ่งตอนกลางคืนประมาณครึ่งหนึ่ง

เป็นวันที่โหดร้าย บนเส้นทางที่โหดร้าย

และในเวลาใกล้เที่ยงคืน ทุกคนก็ถึงปากเซกันด้วยความปลอดภัย

สะบักสะบอม…แต่ปลอดภัย

ผมทราบภายหลังว่า มีอยู่หนึ่งคันที่ไม่บอบช้ำ ไม่เป็นอะไรเลย เสมือนขี่รถอยู่บนถนนไฮเวย์

พี่สังวาร ผู้รักการขับขี่มอเตอร์ไซค์ที่ชอบเดินทางเข้าไปในป่า กับบีเอ็มดับบลิวเอฟ แปดร้อย จีเอสสองสูบเรียงขนาดแปดร้อยซีซี ซึ่งพี่สังวารชอบมาก มีไว้ครอบครองรุ่นเดียวกันถึงสองคัน

ไม่ลื่นล้ม ไม่มีประเด็น รถก็ไม่เปื้อนมาก ผ่านสถานการณ์ไปราวกับถนนราบเรียบ

บางคนเรียกว่าพี่สังวารสายป่า แต่ผมขอเรียกว่าพี่สังวารเจ้าป่า น่าจะเหมาะที่สุด

เมื่อทราบว่าทุกคนปลอดภัย ผมก็เข้านอนเช่นกัน…ก่อนนอนแพททริกบอกในไลน์ว่า “ไอเป็นห่วงพวกยูว่ะ แต่ถ้าพวกยูปลอดภัยแล้วก็ดี…ทุกอย่างจะเรียบร้อยดีในวันพรุ่งนี้…” เป็นคำอวยพรก่อนนอนที่ดี และคงเป็นด้วยจีซัสไครสต์ดูแลมันเป็นอย่างดี เมื่อพรุ่งนี้มาถึงมันก็ดีอย่างที่แพททริกอวยพรไว้จริงๆ

เจ็ดโมงเช้า เราอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย อยู่ระหว่างการเก็บของ เตรียมเช็กเอาต์ และเมื่อเปิดประตูห้องออกไป แมนมาถึงแล้ว มาถึงพร้อมกับกระบะสองคัน หนึ่งคือรถเซอร์วิส และอีกหนึ่งคือรถของไกด์ในลาว

ทั้งสองคันว่าง และพร้อมจะเอารถเราขึ้นไป

เจ็ดโมงเช้า แสดงว่าเขาต้องออกมากันตั้งแต่ตีสามตีสี่ทีเดียว

เมื่อฮอนด้าฟอร์ซ่าสามร้อยและดูคาติสแครมเบลอร์พันหนึ่งร้อย ขึ้นรถกระบะเรียบร้อย เราก็ออกเดินทาง โดยแวะดื่มกาแฟที่อเมซอนในปั๊ม ปตท.ในอัตปือ

เราผ่านสถานการณ์อันเลวร้ายไปแล้ว บอบช้ำ แต่ก็ผ่านไปแล้ว

หลายคน รวมทั้งพี่สังวาร ยังคงรอเรา ไม่ข้ามด่านกลับไป จะต้องกลับไปพร้อมกัน ซึ่งเรานับถือน้ำใจของเขามาก เมื่อเรามาถึงปากเซ เราก็เอารถเราลง เอารถคันที่เสียเมื่อวานขึ้นแทน แล้วทุกคนที่เหลือก็ข้ามแดน โดยคันสุดท้ายข้ามมาในเวลาประมาณบ่ายสองโมงคือพี่สังวารเจ้าป่า…สายป่าย่อมไม่ทอดทิ้งกัน

ข้ามมาที่ประเทศไทยเรียบร้อย เรานัดดื่มกาแฟเพื่อแยกย้ายลาจาก ซึ่งเราได้รับคำแนะนำที่ดีจากพี่สังวาร

“ถ้าจะขี่เที่ยวค่อยขี่กลับ ถ้าจะขี่กลับเอาใส่รถกลับดีกว่า”

เช้าวันถัดมา เจ้าดูคาติเหลือง และฟอร์ซ่า ก็อยู่บนรถกระบะ พร้อมเดินทางจากอุบลราชธานีสู่เชียงใหม่

เราก็ขึ้นเครื่องบินเดินทางจากอุบลราชธานีสู่ดอนเมือง

ที่ดอนเมือง ระหว่างที่รอเครื่องเพื่อจะไปเชียงใหม่ ด้วยฝีมือการเลือกร้านกาแฟของนัย ซึ่งเลือกได้เป็นอย่างดี…น้องเชียร์ขนมมีเสน่ห์ที่น่าชื่นชมมาก ขนมก็อร่อยอย่างยิ่งยวด โดยเฉพาะพึ่งผ่านอัตปือที่ไร้แสงสีและขนมระดับเทพมาเมื่อสองวันก่อน

เราสองคนคุยกันที่สนามบินดอนเมืองอย่างออกรสชาติ “นัย ถ้าคุณเพิ่มทักษะในการทำงาน ในการพูดภาษาอังกฤษ และผมเพิ่มทักษะในการขี่มอเตอร์ไซค์ โลกนี้น่าจะเป็นของเรา” นัยพึงพอใจ หัวเราะเสียงดัง ผมพึงพอใจ หัวเราะเสียงดัง อดีตอันขมขื่นที่อัตปือเราก็ผ่านมาได้

น้องเชียร์ขนมก่องาม ขนมก่อลำ อนาคตก่อเป็นของเฮา ชีวิตสวยสดงดงามรื่นรมย์สมอุราจ๊าดนัก

ไสยศาสตร์คงนั่งเครื่องบินมาด้วยจากอุบลฯ… เราตกเครื่อง…

ดูแล้วก็เข้าใจได้เลยว่าไสยศาสตร์ท่านนั่งมากับใคร

“ไอ้นัย…เสื้อมีตั้งหลายตัว จะใส่เสื้อลาวทำไมวะ”