หนังสือเรียนสำหรับเด็ก เล่มใหม่ (๑๖)

๑สมัยก่อน ฉันเคยไปมาเลเซียหลายครั้ง และบางครั้งฉันก็อยู่นานมาก นานเป็นเดือนก็มี เรียกได้ว่ามาเลเซียเป็นบ้านที่สองของฉัน แต่หกปีผ่านไป ที่ฉันไม่ได้ไป ในที่สุดวันหนึ่งฉันก็กลับไปใหม่ ฉันตกตะลึงที่พบว่า ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนจริงๆ มีหลายสิ่งเปลี่ยนแปลง

เช่น ร้านอาหารที่ฉันเคยชอบกิน วันนี้มันหายไปแล้ว มันหายไปทั้งตึกเลย ถูกทุบทิ้ง แล้วกำลังก่อสร้าง หรือร้านที่ฉันชอบในซอยแห่งหนึ่ง วันนี้ซอยทั้งซอยก็หายไป ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าตายายคู่นั้น ที่เคยทำอาหารอร่อยที่ฉันชอบกิน วันนี้พวกเขาหายไปไหน

ตลาดแห่งหนึ่ง ที่ฉันชอบเดิน วันนี้วายแล้ว เหลือประมาณสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นเอง พื้นที่ส่วนใหญ่ของตลาดกลายเป็นที่จอดรถ ฉันเดินเหลียวซ้ายแลขวา ภาพที่เห็นเปลี่ยนไปหมด ที่ฉันเห็นจริงๆ คือความเปลี่ยนแปลง

ร้านเก่าที่ฉันเคยชอบ วันนี้ที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็พอมีบ้าง แต่รสชาติก็ไม่เหมือนเดิม แปลกมาก ทำไมรสของมันไม่เหมือนเดิมนะ หรือสิ่งที่เปลี่ยนคือตัวฉัน

มันซบเซา มันวาย มันหายตัวไป

๒ในชีวิตนี้ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือ กลัวหมดพฤติกรรม ฉันหมายถึงวันหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมา และพบตัวเองว่าไม่รู้จะทำอะไร ฉันเคยลองจินตนาการเล่นๆ ว่าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น และพบว่ามันน่ากลัวอย่างที่สุด แต่โชคดีที่วันนี้ยังไม่เกิดขึ้น ฉันยังมีทางไป ยังมีทางดิ้นรน ยังมีทางแยกใหม่ๆ ให้เดิน

ถ้ามีแรงน้อย ก็เดินช้าลง

ถ้าอยากพัก ก็ทรุดตัวลงนั่ง หรือนอน

แล้วตื่นขึ้นมาเดินต่อ แสดงว่าฉันยังไม่หมดพฤติกรรม ฝันร้ายนั้นยังมาไม่ถึง

๓โครงการอวกาศนั้น ผิดพลาดมาก เพราะที่จริงโครงการอวกาศควรเน้นที่ใช้ยานอวกาศขนาดเล็ก ที่ใช้หุ่นยนต์ หรือสมองกล ไม่ใช้มนุษย์ ถ้าทำเช่นนั้น เราจะมียานอวกาศไปไกลในจักรวาล

ด้วยต้นทุนเท่ากัน เราจะสร้างยานอวกาศได้เป็นร้อย เป็นพัน

เราจะไปทั่วในระบบสุริยจักรวาล และศึกษาได้ข้อมูลมากมายที่จะเกิดประโยชน์

ทั้งนี้เพราะหุ่นยนต์เหล่านั้น

๑ มีขนาดเล็ก

๒ ไม่ต้องการน้ำหรืออาหาร

๓ ไม่ต้องการอากาศ

มันทำให้ยานอวกาศเหล่านั้นสร้างได้ง่ายมาก

๔ รอจนข้อมูลที่ได้มาเยอะพอควร รอจนเราพร้อมกว่านี้ เราจึงค่อยส่งมนุษย์

แต่ที่ผ่านมา เรารีบร้อนส่งมนุษย์ ด้วยเหตุผลทางการเมือง

นี่เป็นตัวอย่างของการเมืองที่ทำร้ายความก้าวหน้าของมนุษย์

หลายสิ่งในโลก ไม่ควรขับเคลื่อนด้วยการเมือง

๕ ฉันเสียดายโอกาส

แทนที่มนุษย์จะพัฒนาการไปอีกไกล แทนที่มนุษย์จะเรียนรู้สิ่งมากมายในจักรวาล เราถดถอยหลายสิบปี เราหยุดนิ่งนาน

หากเราส่งมนุษย์ไปในอวกาศ จะมีปัญหาอื่นอีกมากมายตามมา เพราะมนุษย์มีความต้องการมากมาย ไม่เพียงแค่น้ำ อาหาร และอากาศ แต่ยังมีสิ่งอื่นๆ อีกมาก เช่น การกลัวตาย

๖ ภาพที่เห็นข้างหน้าพร่ามัว และเปลี่ยนรูป

๗ฉันเดินทางกลับมาเมืองไทย มาถึงสนามบินดอนเมือง ตกตะลึงซ้ำอีก พบว่ามันเป็นสนามบินที่เก่ายิ่งนัก ทรุดโทรม ไม่น่าเชื่อว่าเรายังมีสนามบินที่ล้าหลังแบบนี้

แต่คิดดู มันก็คือดอนเมือง เหมือนสมัยก่อน ที่ฉันก็เคยเดินทางบ่อยๆ เพียงแค่ว่ามันเป็นสิบกว่าปีก่อน เพียงแค่นั้นเอง โลกก็เปลี่ยนแปลงอย่างท่วมท้น

เหลียวซ้ายแลขวา แล้วก็มาถึงรถไฟฟ้าบีทีเอส

ฉันตื่นตะลึงเป็นครั้งที่สาม พบว่ามันเก่าแก่เหลือเกิน ทรุดโทรม ในรูปแบบ ในโครงสร้าง นี่คือโครงการที่ก้าวหน้าที่สุด ประสบความสำเร็จที่สุด แต่ทำไมฉันมองเห็นมันเป็นเหมือนวัตถุโบราณ

๘ โลกเปลี่ยน และตัวฉันก็เปลี่ยน

บางครั้งเราเปลี่ยนไปพร้อมกัน บางครั้งคู่ขนานกัน

แต่บางครั้งก็ไม่

บ่อยครั้งที่ฉันช้ากว่ามาก แต่ก็มีบางครั้งฉันเร็วกว่า

๙ สิ่งหนึ่งที่ฉันเห็นคือ คนรอบตัวของฉันแก่ตัวลงอย่างรวดเร็ว

คนมากมายที่ฉันรู้จัก เผลอไปนิดเดียว เจอกันอีกที พวกเขาแก่ชราอย่างคาดไม่ถึง จำได้ครั้งที่แล้วที่เจอ คุณยังเป็นหนุ่มอยู่เลย ทำไมวันนี้กลายเป็นคนแก่

จำได้คุณยังเป็นวัยรุ่น แต่วูบเดียว คุณก็กลายเป็นคนมีอายุแล้ว มีลูกหลายคน ที่เผลอไป เป็นเพียงแค่การล่วงผ่านของเวลา

๑๐ลองจินตนาการดู

วันหนึ่ง คุณจำชื่อเมียของคุณไม่ได้

มีสิ่งเล็กๆ ที่หายไป เช่น พวงกุญแจหายไป ร่มหายไป ถุงเท้าหายไป

แต่บางที สิ่งบางอย่างที่สำคัญกว่าหายไป เช่น DNA บางส่วนของคุณหายไป

บางทีคุณจะจำชื่อเมียของคุณไม่ได้

๑๑ โลกเปลี่ยนแปลงเร็วมาก

จนวันหนึ่ง คุณจะจำบ้านของคุณไม่ได้ หามันไม่เจอ