ทำไมในยุทธนิยาย “สามก๊ก” จึงบรรยายฉากก่อนสิ้นใจตายของโจ โฉค่อนข้างเอน็จอนาถ

โดยเฉพาะภาพฮองเฮาของพระเจ้าเลนเต้

เพราะว่าโจโฉมีส่วนในการสังหารฮองเฮานางนั้นอย่างเหี้ยม โหดทารุณ

คล้ายกับเรื่องนี้เป็นเรื่องในเชิงไสยศาสตร์ อภินิหาร

ไม่ใช่หรอก ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องอันผุดพร่างขึ้นภายในสำนึกของโจโฉก่อนจะสิ้นลมหายใจสุดท้ายต่างหาก

เป็น”สำนึก”แห่งความรู้สึก”รับผิดชอบ”

การไล่ล่า ทวงถาม ที่ลึกซึ้งอย่างที่สุด คือการไล่ล่า ทวงถาม อันมาจาก “สำนึก”ในความผิดชอบชั่วดีของตน

เหมือนที่ 4 รัฐมนตรีกำลังประสบอยู่ขณะนี้

 

คล้ายกับว่าจะมีการทวงถามดังมาจากทุกสารทิศ ไม่ว่าจะจากพรรคเพื่อไทย ไม่ว่าจะจากพรรคประชาธิปัตย์

แต่ความจริงตัวรัฐมนตรีนั่นแหละรู้ดีที่สุด

มีหรือที่คนอย่าง นายอุตตม สาวนายน จะไม่รู้ มีหรือที่คน อย่าง นายสุวิทย์ เมษินทรีย์ จะไม่รู้ มีหรือที่คนอย่าง นายสนธิ รัตน์ สนธิจิรวงศ์จะไม่รู้

มีหรือที่คนอย่าง นายกอบศักดิ์ ภูตระกูล จะไม่รู้

คนเหล่านี้เรียนและอ่านหนังสือมามากมายทั้งภาษาไทย ภาษาต่างประเทศ

ยิ่งบางคนที่เติบใหญ่ในแบบเด็กจีนสัญชาติไทย

ยิ่งไม่เพียงแต่จะเคยอ่าน “สามก๊ก” ย่อมต้องผ่านเรื่องราวของคนดีมามากมาย ไม่ว่าจะในด้านเต๋า ไม่ว่าจะในด้านเซน

ทั้งก็เคยสอนสั่งคนอื่นมาแล้วยาวนาน

      สภาพที่กำลังไล่ล่า ทวงถาม จึงมาจากความรู้ จึงมาจากสำนึกของตัวเองอย่างเป็นด้านหลัก

 

ข้ออ้างที่ว่า ไม่ได้ทำผิดกฎหมาย ไม่มีกฎหมายห้าม อาจสามารถ ปลอบประโลมได้

แต่นั่นเป็นเรื่องในทางกฎหมาย

แต่ที่สำคัญมากกว่านั้น ยังเป็นเรื่องของมโนธรรม ยังเป็นเรื่องของจริยธรรม ซึ่งก่อรูปขึ้นมาเป็นมารยาทและเป็นเส้นแบ่งระหว่างคนดีกับตรงกันข้าม

แส้ที่ฟาดโบยจึงเป็นเรื่องของมโนธรรม สำนึก