กวีกระวาด / ประกาย ปรัชญา [email protected]

ยิ่งเก่า ยิ่งเก็บ

เก่าลงมากมาย เก่าลายคราม
เก่าแก่ในนามความ ‘คุ้น’ เก่า
ชราภาพอันย้อนสิ่งอ่อนเยาว์
‘เคย’ เรียงเชื่อมรอยเช้า จากเก่ากาล
เคยคุ้น สะสมดรุณและสุนทรีย์
วิถีตะวัน – พันธุ์พืชหว่าน
ชีวิตบนทางแสง เพื่อแข่งบาน
เพราะศานติคลี่ ทุ่งชีวิต
เพราะแสงแห่งเพื่อน เหมือนคนรัก
ยิ่งฉายฉานนานนัก ยิ่งศักดิ์สิทธิ์
ยิ่งอวลอุ่นละมุนละไมเยื่อใยมิตร
ยิ่งสนิทนานนับ… เกินกลับกลาย
ตระหนัก ณ วารวัน บันทึกไว้
สิให้สหาย สิให้สหาย
สบวาสนามายิ้มพราย!
สายตาเพื่อนนำวาสนามาแน่แท้
จะเก็บเพื่อนเก่าผู้อยู่เป็นเพื่อน
มิปล่อยคลาดห่างเคลื่อนเลือนกระแส
ซุกเสียในชื่นล้น พ้นผันแปร
มิขอมีข้อแม้… นี้แด่มิตร

เก่าลงเสียหมด คือสดใหม่
แย้งธรรมชาติวิสัย ในศักดิ์สิทธิ์
ดรุณแรกกับปัจจุบันขณะจะเชื่อมชิด
เพื่อนคิดถึงเพื่อน กอดเพื่อนแล้ว