สิ่งที่ผมไม่รู้มาก่อน เกี่ยวกับการขี่มอเตอร์ไซค์ จากเชียงใหม่ไปสิงคโปร์คนเดียว (4)

ออกจากที่พักที่หาดเจ้าสำราญตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ค่อยๆ ขี่ด้วยความเร็วสบายๆ บนถนนสายเล็ก ที่ต่อเชื่อมไปถึงหาดชะอำ และเมื่อถึงหาดชะอำ ก็ได้พบกับประสบการณ์การขี่มอเตอร์ไซค์เลียบชายหาดเป็นครั้งแรกในชีวิต

การขับรถยนต์เลียบชายหาด ปั่นจักรยานเลียบชายหาด และเดินเลียบชายหาด เป็นประสบการณ์ที่ชีวิตได้ลิ้มรสมาแล้ว

และล้วนแต่มีความเยี่ยมยอดทั้งสิ้น

แต่การได้เสพกลิ่นอายทะเล ความสงบในยามเช้า

เสียงคลื่นซัดสาดชายฝั่งที่ผสมกับเสียงสองสูบเรียงท่อคู่ ถือว่าเป็นประสบการณ์เลียบชายหาดที่ได้รับคะแนนสูงสุด

ขี่ไปได้ครู่เดียว แสงก็ค่อยๆ สว่างขึ้น และเมื่อหันไปมองทางซ้ายก็พบกับพระอาทิตย์ยามเช้าเป็นจุดกลมๆ อยู่ที่ขอบฟ้า

มือค่อยๆ กำเบรก กำคลัตช์ ลดเกียร์ สองสูบเรียงท่อคู่ค่อยๆ หยุดลงอย่างนุ่มนวล

เมื่อมองดูว่าทรายที่ขอบถนนมีความแน่นพอ ก็ประคองรถขึ้นไปจอด และลงไปถ่ายรูปพร้อมกับซึมซับภาพที่งดงามอีกภาพหนึ่งในชีวิต ทะเล แสงอาทิตย์ พระอาทิตย์ หาดทราย และสองสูบสีแดงที่งดงาม

เรากำลังอยู่ที่ชายหาดชะอำ ขี่มอเตอร์ไซค์มา เป็นความรู้สึกที่ยังไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นความจริง…

ถ้าไม่ถูกสั่งให้หยุดทำงานสักช่วงในชีวิต จะได้มีโอกาสเห็นภาพนี้?

จะได้มีโอกาสทำเรื่องไร้สาระสำหรับผู้ใหญ่ แต่เป็นความฝันตั้งแต่เด็ก?…

แหงนหน้ามองฟ้า ยังไม่รู้สึกขอบคุณพระเจ้า…ยังเคืองอยู่…

แล้วก็ขึ้นคร่อมเจ้าสองสูบสีแดง กำคลัตช์ เข้าเกียร์ และออกรถอย่างนุ่มนวล

มุ่งหน้าสู่จุดหมายของวันนี้…ชุมพร

ขี่ผ่านหัวหิน เลี้ยวขวาขึ้นสะพานข้ามรถไฟที่แยกเขาตะเกียบ และมุ่งหน้าสู่ทางหลวงหมายเลข 4

ความเร็วสูงสุดที่ตั้งใจจะใช้คือ 120 ก.ม./ ช.ม. ก็คงไว้ที่สูงสุดเท่าที่ตั้งใจ

ขี่มาได้สักพักพบว่าถนนมีงานก่อสร้าง รถติดเป็นแถวยาว และมีป้ายแนะนำให้ใช้เส้นทางถนนสายเล็กที่ขนานกันเพื่อหลีกเลี่ยงงานก่อสร้าง…

เยี่ยม…เราไม่ค่อยชื่นชมกับไฮเวย์อยู่แล้ว และวันนี้ก็ออกมาแต่เช้า มีเวลาเหลือเพื่อจะได้ขี่เลียบชายหาดอีก

ถนนสายเล็กให้ความรู้สึกสงบกว่าถนนหมายเลข 4

วิวทิวทัศน์ของวันนี้คล้ายกับในภาคเหนือ มีต้นไม้สูง ไม่ค่อยเห็นนาเกลือแบบเมื่อวาน แวะร้านกาแฟและตั้งใจจะกินอาหารเช้า ก็ไม่มีอาหารเช้า มีแต่กาแฟ ดื่มกาแฟเสร็จก็เดินทางต่อ

และเมื่อใกล้ถึงชุมพรก็พบกับชายหาดที่สวยงาม

รู้ภายหลังว่าชื่อหาดทุ่งวัวแล่น เป็นหาดที่งดงามมากอีกหาดหนึ่งทีเดียว

และก็ได้ประสบการณ์ขี่เลียบชายหาด ซึ่งก็ยอดเยี่ยมอีก

เมื่อออกจากหาดได้นิดหน่อยก็พบทางขึ้นเขาดินสอ

ตัดสินใจขี่ขึ้นไป ก็พบกับวิวจากภูเขาที่ไม่คุ้นเคย

ที่ไม่คุ้นเคยเพราะทางเหนือเมื่อมองวิวจากภูเขาก็จะเห็นพื้นดินสุดลูกหูลูกตา แต่วิวที่จุดชมวิวเขาดินสอจะเห็นจุดสิ้นสุดของผืนดิน และจุดเริ่มต้นของทะเล

ซึ่งเป็นวิวที่งดงามมาก ไม่ว่าจะมองผืนดินหรือทะเลก็งดงามไปหมดเหมือนกับภาพวาดที่มีสีฟ้าอยู่มากมาย

และเมื่อได้ดื่มโค้กชมวิวจนประสบกับความพึงพอใจก็ได้เวลาเดินทางต่อ

เมื่อมองดูป้ายเห็นระยะทางไปสุราษฎร์ธานี ประมาณ 200 ก.ม. …ดูเวลาเพิ่งจะ 11 โมง…น่าจะเป็นไปได้

จึงตัดสินใจผ่านชุมพร มุ่งหน้าสู่สุราษฎร์ธานีไปเลย

และเมื่อใกล้ถึงสุราษฎร์ฯ ก็เข้าปั๊ม เติมน้ำมันให้เจ้าสองสูบเสียงเพราะ

พออิ่มเต็มถัง ก็มองหา amazon เพื่อเติมกาแฟให้เจ้านายของมันบ้าง

และเมื่อเข้าไปที่ amazon…เหตุก็เกิด…

บาริสต้าสาวในตาคมเข้ม จมูกโด่ง พอจะมองออกว่าเป็นสาวมุสลิมชาวใต้ พร้อมกับเสน่ห์ที่งดงามไม่แพ้ดาราหนังอินเดีย

แค่เห็นก็กิ้วๆ รื่นอุราเบิกบานใจ…เผลอจ้องซะจนลืมตัว

แต่แทนที่เจ้าหล่อนจะเขิน เจ้าหล่อนก็ดูสตันต์ที่เห็นผม…ความหล่อระดับดาราหนังอินเดียเช่นกัน…แล้วก็ยิ้มตอบ

มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่ยิ้มให้ลูกค้าธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

ผมดื่มอเมริกาโน่ที่หวานเจี๊ยบทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่น้ำตาล และใช้มือถือเลือกหาโรงแรม

และเมื่อได้โรงแรมก็ได้เวลาเดินทางต่อ ก่อนออกจากร้านผมก็ส่งยิ้มให้ตามมารยาท (ผมโกหก ที่จริงส่งยิ้มเสน่ห์ดาราหนังอินเดียให้ต่างหาก)

บาริสต้าสาวนัยน์ตาคมเข้มก็ยิ้มตอบกลับแบบที่ไม่อยากจะออกจากร้านเลย…แต่ก็ต้องออก

ขี่ออกมาสักพักก็เข้าเช็กอินที่โรงแรม อาบน้ำให้หายร้อน แล้วก็รู้สึกหิว…

วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรดีๆ เลย ตอนนี้ก็บ่ายสามเข้าไปแล้ว ทั้งวันมีกาแฟ 2 แก้วกับโค้ก 1 ขวด โรงแรมอยู่ใกล้เซ็นทรัล…ไม่อยากแต่งตัวครบชุดขี่มอเตอร์ไซค์ละ ใส่ขาสั้นรองเท้าแตะนั่งสองแถวไปหาอะไรกินที่เซ็นทรัลดีกว่า

กินเสร็จก็กลับมาทำการบ้านเส้นทางของวันพรุ่งนี้ แล้วก็คิด นี่ก็เป็นวันที่สามแล้วที่อยู่บนมอเตอร์ไซค์ พาตัวเองมาได้ถึงสุราษฎร์ฯ อย่างปลอดภัย

แม้ในใจจะคับข้องใจ แต่ก็รู้สึกดีกับผลงาน

วันนี้ทำระยะทางได้ 544.1 ก.ม. รวมตั้งแต่วันแรกทำได้ 1,422.7 ก.ม.

ส่ง LINE หาแมน (นามสมมุติ) “พรุ่งนี้จะผ่านบ้านคุณ”

แมนก็ส่งพิกัดมาให้ที่ amazon พัทลุง… “โอเค พรุ่งนี้เจอกัน”

ก่อนนอน รอยยิ้มบาริสต้าที่งดงามราวกับนางฟ้าวนเวียนเข้ามาในความคิด…

ปกติคนจะกลัวเราเพราะเรามีหนวดเครา แต่น้องคนนี้ไม่กลัว…

คิดไปคิดมาก็ถึงบางอ้อ…หน้าตาเราก็ใช่ย่อย ตาโต จมูกโด่ง หนวดเคราสวยงาม ดูๆ ไปก็หล่อเหลาเอาการเมื่อเทียบกับมาตรฐานหนุ่มมุสลิมชาวใต้…

มิน่าเล่าเจ้าหล่อนส่งยิ้มให้พิมใจให้เรา มาทางใต้นี่ เรตติ้งเราขึ้นมาเยอะเลยนี่เอง…แล้วก็นอนหลับฝันดี…

ลืมเรื่องกังวลใจที่บ้าน…ถึงกระทั่งลืมนุสราไปเลย