กวีกระวาด/อรุณรุ่ง สัตย์สวี

ห้องเย็น

เกล็ดน้ำแข็งเกาะพราวชาวนาหน้าซีด

แม่ค้าหาบเร่ยืนแข็งทื่อบนฐานอนุสาวรีย์แห่งการเสียสละ

เด็กนักเรียนบนรถเมล์อัดแน่นไว้กินได้อีกเป็นชาติ

กรรมกรโรงงานกลอกดวงตาเจ็บร้าว ณ จุดเยือกแข็ง

คนกวาดขยะนอนขดงอขากรรไกรสั่นอยู่ริมบาทวิถี

ความหนาวเย็นแผ่คลุมเมืองเล็กๆ หลังเทือกเขา

ดวงอาทิตย์เหมือนอยู่ไกลแสนไกล

ร้านรวงปิดประตูกักเก็บความอบอุ่นไว้ใช้แค่จำเป็น

ลมพัดใบไม้แห้งปลิวเกลื่อนถนนร้างสัญจร

วีรบุรุษแช่แข็งยืดอายุออกไปชั่วกัปกัลป์

โรงพยาบาลแห่งชาติเงียบงันราวป่าช้า

สุสานกองเกลื่อนศพไร้กลิ่น

คนใกล้ตายและคนตายความหมายไม่ต่างกัน

สัตว์เลื้อยคลานคล้ายไดโนเสาร์หลากสายพันธุ์ถือปืนเดินส่ายอาดๆ

พวกมันทนต่ออุณหภูมิมหาโหดเช่นนี้ได้

ความศรัทธาก้อนนั้นนั่นเองที่เรืองแสงอยู่กลางหน้าผากปูดโปน

เชื้อไฟในโลกไซเบอร์ลามเลื้อยเป็นเส้นซิกแซ็ก

คบไฟความจริงส่งต่อแรงขัดขืนกระเพื่อม

มองออกไปนอกหน้าต่างบานกระจกสยามห้องเย็น

เห็นโลกอีกใบเลื่อนไหลผ่าน

ข้างนอกนั้นใช่ไหมที่เรียกว่าแสงแดด

ใครคนหนึ่งกะพริบตาถามตัวเอง