โดย สันติพล ยวงใย

นักกู่ตะโกนสูดกลิ่นความเกลียดชังสำราญใจ
ขณะเราเกี่ยวแขนกันเข้าไปในพระราชวังน้ำตา
กลายเป็นพระราชาพระราชินีแห่งความคับแค้น
ครอบครองบัลลังก์ทนทุกข์ของผู้สูญเสีย

ภาพตกกระทบหักเหบิดเบี้ยวในบานกระจกแตกร้าว
ฉันมองเห็นรอยยิ้มอบอุ่น
แต่ดวงตาอาฆาตหลบซ่อน
เราถูกบางสิ่งพันธนาการไว้
ในหลุมบ่ออัปลักษณ์แห่งประวัติศาสตร์
ความมืดไล่ต้อนดวงตะวัน
หยาดน้ำตาลุกไหม้แผดเผาเปลวเพลิง
ฉีกกระชากความทรงจำแปดเปื้อน
ความจริงชำรุดถูกกัดกร่อนสนิมเขรอะ
ความลวงสมบูรณ์แบบประกอบสร้างพระราชวัง

ไม่มีใครสังเกตเห็น
กำแพงทะมึนสูงใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ
สลักลวดลายอัปลักษณ์ด้วยอักขระโบราณ
ภาษาที่ประยุกต์มาจากภาษาของคนอื่น
ประดับประดาด้วยดงหนามและดอกไม้สีชมพู
เราถักร้อยปลอกกระสุนเป็นสร้อยคอ
กำนัลแด่พระราชาในพระราชวังแห่งน้ำตา
กระโจนลงในหลุมพรางของนักขายค้าความโศกเศร้า
เสียงกู่ตะโกนฮึกเหิม
เราต่างสามัคคีกันกรีดแขนเขียนฝันสันติภาพ
เพื่องุนงงต่อกลิ่นคาวเลือดที่ปรากฏบนพื้นถนน
สงสัยในรอยเท้าโชกชุ่มด้วยเลือด
กรอกใบสมัครเป็นลูกค้าประจำของนักขายฝันสันติสุข

บนบัลลังก์แห่งความสูญเสีย
เราต่างสวมมงกุฎสมานฉันท์
แต่ไม่มีใครก้าวข้ามความเกลียดชัง