โดย ภู่มณี ศิริพรไพบูลย์

 

หลังจากภารกิจ Mars One ถูกยกเลิกไปเมื่อปี ค.ศ.2031 ด้วยเหตุผลสั้นๆ ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ใครจะไปคิดว่า 100 ปีให้หลัง ไอ้เจ้าคัพเค้กหงายท้องทั้ง 6 ก้อน จะตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตบนดาวอังคารอีกครั้ง

“จะหลับข้ามศตวรรษเลยหรือคุณ” ผมถาม “ดูถ่ายทอดสดด้วยกันไหม”

ทรายไม่ตอบ ยังคงฟุบหน้าบนโต๊ะทำงาน ผมมองนาฬิกาบนทีวีวอลล์ 0633 แสงแดดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานเลื่อนพอดิบพอดี

เพลง Life on Mars? จากยุค 1970s แผดเสียงออกมาจากทีวีวอลล์ ขณะที่นักบินอวกาศก้าวขาลงมาจากเจ้าคัพเค้กก้อนที่ 6 นับจากซ้ายไปขวา ตัวอักษร LIVE กะพริบๆ บนจอโทรทัศน์

“ตื่นเช้าจัง” ทรายทัก นั่งสะลึมสะลืออยู่ตรงขอบเตียงเป็นนานสองนาน “มีอะไรให้กินบ้างบุ๊ก” เสียงของเธอดังพอที่จะสั่งให้บุ๊ก ทีวีวอลล์ของผม หาร้านอาหารในรัศมี 1 กิโลเมตรให้เธอเลือก ร้านอาหาร t โซน 18 – 2 seats available หรือ ร้านอาหาร y โซน 18 – 6 seats available

“ไปร้านทีกันไหม ว่างสองที่”

ผมพยักหน้า

ผมกับทรายมุ่งหน้าไปยังร้านอาหาร t สองข้างทางปราศจากสิ่งมีชีวิต มีเพียง Mab กำลังกลิ้งไปกลิ้งมา ดูดสิ่งปฏิกูล (ทุกอย่างที่ถูกบันทึกว่าเป็นขยะ) เข้าไปในวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่ ขณะเดียวกันมันก็สั่งการให้ไอ้เจ้าแมลงตัวจิ๋วนับไม่ถ้วน (หุ่นยนต์ตัวเล็กๆ รูปร่างคล้ายแมลงปอ) ทำความสะอาดถนน ฟุตปาธ ผนังตึก และฝาท่อระบายน้ำ

“เช้าขนาดนี้มีร้านให้นั่งก็บุญแล้ว” ผมพูดลอยๆ

“เมื่อกี้คุณพูดคำว่าบุญเหรอ”

“ใช่ ทำไมเหรอ”

“คุณดูเหมือนแมลงสาบ” ทรายหมายความว่า ผมล้าหลังเหมือนแมลงสาบที่สูญพันธุ์ไปเมื่อร้อยปีก่อน เดี๋ยวนี้ใครๆ ต่างก็เปรียบเทียบความล้าสมัยกับแมลงสาบ

ผมหัวเราะ แต่เธอกลับทำหน้าไม่สบอารมณ์และเดินแยกออกไปดื้อๆ

“แล้วเจอกัน” ผมว่า

เธอไม่ได้หันมาตอบ ผมไม่เห็นเธออีกเลยหลังจากวันนั้น
ผมนั่งอยู่ในร้านอาหาร y ไม่ใช่ร้านอาหาร t อย่างเมื่อก่อน หลังจากทรายย้ายกลับไปอยู่โซน 8 ผมก็ไม่เคยกลับไปร้านอาหาร t อีกเลย

1216 ตัวอักษร LIVE กำลังกะพริบบนทีวีวอลล์

“คุณคิดว่าเขาจะปลูกอะไร” หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะข้างๆ กระซิบถาม “ฉันว่าน่าจะเป็นข้าว”

“ไม่รู้สิ ผมไม่ได้คิดอะไรไว้เลย” ผมนั่งมองนักบินอวกาศกำลังหย่อนเมล็ดพืชชนิดหนึ่งลงในกระถางปลูก นักข่าวบอกว่ามันคือเมล็ดข้าวโพด

“เชยชะมัด” เธอว่า

ผมยิ้ม “คุณชื่ออะไร คำถามอาจจะเชยไปหน่อยนะ”

เธอหัวเราะ “ชื่อข้าวค่ะ แล้วคุณล่ะ”

“ไม่ได้ชื่อข้าวโพดหรอก”

เธอหัวเราะ “ลูกเล่นเยอะนะ งั้นขอชื่อทีวีวอลล์ของคุณก็ได้”

 

บุ๊กถามว่าผมจะรับข้าวเป็นเพื่อนบ้านไหม “รับๆ” หลังจากนั้นบุ๊กก็แนะนำให้ผมรู้จักกับเวย์ ทีวีวอลล์ของเธอ “คุณข้าวอยากจะสนทนากับคุณผ่านแชตบ็อกซ์น่ะค่ะ” “คุยผ่านวิดีโอคอลก็ได้นะ” “เธอสะดวกที่จะสนทนากับคุณผ่านแชตบ็อกซ์มากกว่าค่ะ” “งั้นก็ได้ ตามใจเธอ” “สะดวกกี่โมงคะ” “ผมว่างช่วงเย็น” “ช่วงเย็นหมายถึงกี่โมงหรือคะ “สิบแปดนาฬิกาเป็นต้นไป” “เวย์ขอถามคุณข้าวสักครู่นะคะ” “ครับ” “…..” “ยี่สิบเอ็ดนาฬิกาสามสิบนาทีสะดวกไหมคะ” “ตกลงครับ” “ขอบคุณค่ะ”

ผมบอกให้บุ๊กพาไปดูห้องรับแขกของข้าว ในนั้นมีรูปถ่ายของเธอติดไว้บนฝาผนังและบทสนทนาชวนขนลุก “Last week he tried to commit suicide,” “Why?” “He was in despair.” “What about?” “Nothing.” “How do you know it was nothing?” “He has plenty of money.”

“แปลให้ฟังหน่อยสิบุ๊ก” ผมบอก

“สัปดาห์ก่อนเขาพยายามจะฆ่าตัวตาย ทำไมล่ะ เขาคงหมดอาลัยตายอยากกระมัง จากอะไรกัน ไม่มี รู้ได้ไงว่าไม่มี ก็เขารวยออกขนาดนั้น”

“บทสนทนานี้มาจากไหนหรือบุ๊ก” ผมถาม

“จากเรื่องสั้น อะ คลีน เวลล์ ไลทิด เพลส ในรวมเรื่องสั้น วินเนอร์ เทคส์ นัธธิง ของ เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ ครับ”

“งั้นสั่งซื้อหนึ่งเล่ม”

“สั่งซื้อรวมเรื่องสั้น วินเนอร์ เทคส์ นัธธิง ราคาสี่สิบจุดเก้าเก้าดอลลาร์ไทย ตกลงไหมครับ”

“ตกลง”

ผมมองนาฬิกาบนทีวีวอลล์ 1430 “ถ้าจะอ่านเฉพาะเรื่องสั้น อะ คลีน เวลล์ ไลทิด เพลส ใช้เวลาเท่าไร”

“เก้านาที ยี่สิบวินาทีครับ”

“งั้นอ่านให้ฟังเลยบุ๊ก”

“ครับ”

“ให้แปลด้วยไหมครับ”

“แปลด้วย”

สวัสดีค่ะ นอนหรือยังคะ

ผมบอกบุ๊ก “พิมพ์ว่า ยังครับ ส่งข้อความ”

🙂

“พิมพ์ว่า เพิ่งกลับจากที่ทำงานหรือครับ ส่งข้อความ”

เปล่าค่ะ ไปร้านหนังสือมา

“พิมพ์ว่า ผมก็เพิ่งอ่านเรื่องสั้น อะ คลีน เวลล์ ไลทิด เพลส จบ ไม่เอาดีกว่าบุ๊ก ลบข้อความ พิมพ์ใหม่ว่า ได้หนังสืออะไรติดมือมาบ้างครับ ส่งข้อความ”

Men Without Women ค่ะ

“บุ๊ก หนังสือ เมน วิธเอาต์ วีมมิน ใครเป็นคนเขียน”

“เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ ครับ”

“อ๋อ พิมพ์กลับไปว่า ผมก็เพิ่งอ่านเรื่องสั้น อะ คลีน เวลล์ ไลทิด เพลส จบ”

คุณชอบ Hemingway เหมือนกันหรือคะ?

“ตอบอย่างไรดีบุ๊ก” ผมถาม

“ถ้าชอบก็ตอบว่าชอบ ถ้าไม่ชอบก็ตอบว่าไม่ชอบครับ”

“งั้นพิมพ์ไปว่า ผมก็ไม่แน่ใจ ส่งข้อความ”

ทำไมคุณถึงไม่แน่ใจหรือคะ?

“พิมพ์ว่า ผมได้อ่านแค่เรื่องสั้นเรื่องเดียวของเขา เลยคิดว่าไม่ควรจะตกหลุมรักเร็วเกินไป ส่งข้อความ”

ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันก็คงจะตอบแบบนี้เหมือนกัน

ผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องหนังสือสักเท่าไร ถ้าเป็นหนังคงคุยกับคุณได้มากกว่านี้

ข้าวก็ชอบดูหนังนะคะ
ผมชวนข้าวไปดูหนังเรื่อง Gravity ของผู้กำกับ Alfonso Cuarón (สัปดาห์นี้ ที่ Cinema 1 โซน 8 มีเทศกาลหนังนอกโลกฉาย) เธอบอกว่าชอบไปดูหนังคนเดียว และไม่เคยคิดว่าการดูหนังกับผู้ชายคือการออกเดต “ข้าวชอบที่ได้เถียงกันหลังหนังจบ” เธอบอกอีกว่านอกจากแฟนเก่าของเธอ ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนที่พอจะเข้าข่ายที่จะมาแลกเปลี่ยนความคิดกับเธอได้

“ชอบหรือเปล่าคะ” “หนังใช่ไหมครับ” “ใช่ค่ะ” “ชอบมาก” “ชอบมากเลยหรือคะ” “ครับ ชอบมาก” “ยังไง” “มันอธิบายความเป็นมนุษย์ได้ลงตัวเลยนะ คุณจำที่ตัวละครมันพูดกันได้ไหม” “ค่ะ ยังไงหรือคะ” “มันสำคัญไปเสียทั้งหมด” “เหรอคะ” “คุณชอบไหม” “ชอบค่ะ ซานดรา บุลล็อก แสดงดี” “ครับ” “อีกอย่าง มีประเด็นเรื่องคุรุในจิตไร้สำนึกของไรอัน เหมือนเป็นภาพแทนของแมตในฝันกลางวัน หรืออาจจะเปรียบได้ว่าเป็นแสงสว่างนำทางของไรอันก็ได้” “ผมคิดไม่ถึง” “คาร์ล จุง” “อะไรหรือครับ” “ช่างมันเถอะค่ะ ไปไหนกันต่อดีคะ” “พรุ่งนี้คุณต้องทำงานไหม” “ทำก็ได้ ไม่ทำก็ได้ค่ะ ทำไมหรือคะ” “จะชวนไปโซนยี่สิบแปดน่ะครับ ไปไหม”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ไม่ได้ไปทะเลนานแล้ว”

ผมกลับถึงคอนโดฯ และเจอทรายนั่งอยู่ในห้อง “สวัสดี เกมใหม่สนุกดีนะ” เธอหมายถึงเกม Martian Gothic : Unification (Remake) ของ Stephen Marley “บุ๊กสอนฉันเล่นแล้วแหละ”

“ดีใจที่เจอคุณ” “ขอโทษที่หายไปเฉยๆ ไม่โกรธใช่ไหม” “ไม่นะ” “มานั่งตรงนี้สิ” “กินอะไรแล้วหรือยัง” “ยัง” “ชอบเหรอ” “พูดถึงเกมใช่ไหม” “ใช่” “ชอบ” “ยังไง” “ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก” “รู้ไหม ถ้าตัวละครมันดันเจอกันจะเป็นอย่างไร” “ไม่รู้” “บุ๊กยังไม่ได้บอกเหรอ” “ยัง” “บุ๊กคงอยากทำให้คุณประหลาดใจ” “ตกลงจะเป็นอย่างไร” “ก็แพ้ไง” “ทำไมถึงแพ้” “เพราะมันเจอกันไม่ได้ เป็นกฎของเกม” “เหมือนเราสองคนใช่ไหม” “ใช่”

ผมทำแซนด์วิชให้ทรายกินก่อนกลับ ผมบอกเธอว่าจะเข้ามานั่งเล่นเกมเมื่อไรก็ได้

“อย่าเปลี่ยนรหัสก็แล้วกัน” เธอบอก

“ไม่เปลี่ยนหรอก รหัสคือวันเดือนปีเกิดของคุณ”

“ไปแล้วนะ”

 

ที่หาดสวนสน โซน 28 สองฝั่งถนนรายล้อมไปด้วยเงาของต้นสน พวกมันแผ่กิ่งก้านราวกับอุโมงค์ขนาดใหญ่ ผมกับข้าวยืนอยู่ที่ริมชายหาด พลางสูดกลิ่นน้ำทะเลที่ไม่ค่อยคุ้นเคยนัก เธอยื่น Pentax ME Super ให้ผม “ฉันให้ยืม” “สวยจัง” “ของคุณทวดน่ะค่ะ” “ยังดูใหม่อยู่เลยนะครับ” “ข้าวเก็บไว้อย่างดีค่ะ”

ผมยืนมองฝูงนกกำลังจะลั่นไก ส่วนข้าวนั่งอยู่ตรงโคนต้นสนกำลังเขียนอะไรบางอย่าง ผมวาดเฟรมสีขาวผ่านสายตา ยืนจ้องนกตัวนั้นอยู่นาน เฝ้ามองมันจวบจนฟ้าหม่น เมฆลอยเกลื่อนกลาด แล้วเม็ดฝนก็ร่วงหล่นลงมา “เก็บกล้องก่อนค่ะ”

เรารีบวิ่งเข้าไปหลบฝนในรถ ข้างในร้อนอบอ้าว ฝนยังคงตกลงมาและไม่มีทีท่าที่จะหยุด ความชื้นเริ่มเกาะตามผิวหนัง ทั้งแขน ขา จนเราต่างต้องแง้มกระจกเพื่อให้อากาศข้างนอกเข้ามาบรรเทาความรู้สึกอึดอัด ผมหยิบซอฟต์เค้กในย่าม แกะพลาสติกที่ห่อหุ้มมันแล้วจับใส่ปาก

“ถ่ายรูปยังไงให้สวย เห็นในห้องรับแขกของคุณมีแต่รูปสวยๆ เต็มไปหมด”

“รูปอะไรหรือคะ”

“ก็รูปทั่วๆ ไปน่ะครับ”

เธอพยักหน้า “อย่าถ่ายมั่วก็พอ”

“ซอฟต์เค้กไหม”

“กลัวอ้วนน่ะค่ะ”

ผมหัวเราะ

ฝนซาลง ข้าวชวนผมออกไปถ่ายรูปต่อ

“เขียนถึงใครอยู่เหรอครับ” ผมถามในขณะที่กำลังยืนจ้องน้ำทะเลไหวไปมาและวาดเฟรมสีขาวผ่านสายตา

เสียงชัตเตอร์จาก Pentax ME Super ดังขึ้น

“แฟนเก่าน่ะค่ะ”

เสียงชัตเตอร์จาก Pentax ME Super ดังขึ้นอีกครั้ง

“คุณเชื่อเรื่องโลกหน้าไหม ผมรู้สึกเคยยืนอยู่ตรงนี้กับคุณ”

เสียงชัตเตอร์จาก Pentax ME Super ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไม่เชิงค่ะ ตราบใดที่ยังพิสูจน์ไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอยู่จริง”

ผมถ่ายรูปจนหมดม้วน ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนสี

“บุ๊ก พาผมไปห้องรับแขกคุณข้าวหน่อย” “รอสักครู่นะครับ…เวย์อยากคุยด้วย อนุญาตไหมครับ” “อนุญาต”

“คุณข้าวแก้ไขเรื่องสั้นขนาดสั้นเสร็จแล้วค่ะ เธอบอกว่าให้คุณสามารถเข้าไปอ่านที่ห้องสมุดของเธอได้เลยค่ะ ชื่อเรื่อง ระยะห่างที่ดีที่สุด รหัสสำหรับเข้าห้องสมุดคือวันเดือนปีเกิดของเธอค่ะ” “ขอบคุณนะเวย์” “ยินดีค่ะ”

“บุ๊ก พาผมไปห้องสมุดของคุณข้าวหน่อย” “รอสักครู่นะครับ… ขอทราบรหัสผ่านครับ” “สองสอง ศูนย์สอง สองหนึ่งศูนย์แปด” “รหัสผ่านถูกต้องครับ”

“ค้นหา ระยะห่างที่ดีที่สุด”

ระยะห่างที่ดีที่สุด

โดย ข้าว สุขสวัสดิ์

ความทรงจำมักซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง วันใดที่เธอตั้งใจจะย้ายที่นอนของเธอเสียใหม่ วันนั้นคือวันที่จะกวาดเอาฝุ่นผงของอดีตออกไปจากจิตใจของเธอ นอกจากนั้น เธอยังเห็นดินสอ กระดาษที่เธอเอาไว้ทดเลข เธอจำได้ถึงการสอบไล่เมื่อปลายปีก่อน ยางมัดผม หวี เส้นผมสีดำเงาขลับของเขา และซองถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว

ตอนเธอขยับเตียง เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีทำให้มันเคลื่อนออกไปให้เร็วที่สุด แต่เธอก็ทำได้แค่เขยิบมันไม่ถึงเมตรและเริ่มเหนื่อยหอบ ยืนเท้าสะเอวเพราะสู้น้ำหนักของความทรงจำไม่ไหว

“เหนื่อยว่ะ” เธอกล่าวพลางเงยหน้ามองบนชั้นหนังสือเหนือหัวเตียง เธอจำได้ดีว่าหนังสือสองสามเล่มเคยตกลงบนหัวของเขา หนึ่งในนั้นคือ 1984 ของ จอร์จ ออล์เวลล์ อยู่ดีๆ เธอก็เริ่มรู้สึกว่าการจากไปของเขาเกิดขึ้นจากแรงโน้มถ่วงของโลก และความคิดทางการเมืองที่ไม่ลงรอยกัน

1530 เธอยังง่วนอยู่กับการจัดทิศทางของเตียง เธอรู้ว่าเมื่อตื่นนอน แสงอาทิตย์ยามเช้าจะส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แสงสว่างจะปลุกเธอขึ้นจากภวังค์ และถ้าเลื่อนเตียงให้ห่างจากทีวีวอลล์ครึ่งเมตร จะเป็นระยะที่ดีที่สุดสำหรับการนอนดูทีวี เวลาเธอฉายภาพยนตร์และมีบทบรรยายภาษาไทยอยู่ด้านล่าง เธอจะเห็นมันได้ชัดเจน จริงๆ แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องอ่านมันก็ได้ เพราะแค่ฟัง เธอก็เข้าใจดี

เตียงอยู่ในทิศทางที่ถูกต้อง แสงสว่างยามเช้าจะไม่ทำให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เตียงอยู่ห่างจากทีวีวอลล์ครึ่งเมตร ซึ่งเป็นระยะที่ดีที่สุดในการอ่านบทบรรยายภาษาไทย เมื่อคืนเธอเช่าหนังที่เขาน่าจะชอบมาไว้หลายเรื่อง เธอหวังลึกๆ ว่าคืนนี้ เธอและเขาจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนก่อน ก่อนรัฐประหารปี ค.ศ.2130 จะเกิดขึ้น เราจะดูหนังด้วยกัน เธอคิด เธอจะไม่เช่าหนังที่เขาดูไม่รู้เรื่องมาอีก

และจะเลือกหนังที่มีบทบรรยายภาษาไทยด้วยทุกเรื่อง

“บุ๊ก พิมพ์ว่า ผมอ่านเรื่องสั้นขนาดสั้นของคุณจบแล้ว และรู้สึกว่าถ้อยคำของคุณงดงามเหลือเกิน คุณควรรู้ว่าคุณเป็นคนมีพรสวรรค์ สามารถประดิษฐ์ถ้อยคำออกมาได้อย่างสวยงามและเป็นเรื่องราวชวนติดตาม ที่หาดสวนสน จำได้ไหม ผมถามคุณว่า เขียนถึงใครอยู่ ตอนนั้นผมกำลังยืนจ้องน้ำทะเลและวาดเฟรมสีขาวผ่านสายตา คุณบอก กำลังเขียนถึงแฟนเก่าอยู่ ดังนั้นผมเลยอนุมานว่าเธอในเรื่องสั้นขนาดสั้นของคุณก็คือคุณ บุ๊ก ใส่อัญประกาศคร่อมคำว่าเธอด้วย”

ดังนั้น ผมเลยอนุมานว่า “เธอ” ในเรื่องสั้นขนาดสั้นของคุณก็คือคุณ

“ถูกต้องไหมครับ” “ถูกต้อง” “พิมพ์ต่อ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณกลับมาคืนดีกับแฟนเก่าแล้วหรือยัง แต่ผมสอบถามสถานะของคุณกับเวย์ เธอบอกว่าคุณโสด ผมก็เลยอยากจะรู้ว่าถ้าผมจะขอคบกับคุณ คุณจะตกลงไหม ผมไม่ได้เร่งรัดคุณให้ตอบในเร็ววัน คิดใคร่ครวญให้ดีก่อน ผมจะรอ รอจนกว่าคุณจะพร้อมจริงๆ ผมอยากให้คุณตอบในสิ่งที่คุณคิดมาอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว หรือถ้าคุณไม่อยากจะตอบ เพราะเหตุผลใดๆ ก็ตาม ผมเสนอทางเลือกให้คุณ แสดงเจตจำนงว่าคุณพร้อมที่จะคบกับผมคือ แค่ขับรถมาหาผม ระหว่างทางให้ซื้อดอกเบญจมาศติดมือมาด้วย ถ้าถึงห้องแล้วไม่ต้องเคาะประตูนะครับ เข้ามาได้เลย รหัสเข้าห้องคือวันเดือนปีเกิดของคุณ ส่งข้อความ”

เปลี่ยนเป็นลาเวนเดอร์ได้ไหมคะ ฉันว่าดอกเบญจมาศดูเชยไปหน่อย 🙂