งานมหกรรมหนังสือยุคหนึ่ง คิวยาวเหยียดอาจเป็น วินทร์ เลียววาริณ เจ้าของ ”ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน” อาจเป็น วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล ผู้มาพร้อมกับ”เถื่อน”

แต่สำหรับมหกรรมหนังสือในเดือนตุลาคม 2565 นอกเหนือจาก โทนี่ วู้ดซัม ผู้มากับ ทักษิณ ชินวัตร แล้ว

ก้าวย่างของ ปิยบุตร แสงกนกกุล กำลังเร่าร้อนอย่างยิ่ง

จากข่าวมหกรรมหนังสืออันเริ่มจากวันที่ 12 ตุลาคม แม้ความสนใจส่วนหนึ่งจะปรากฏผ่านการไปของ ธีรรัตน์ สำเร็จวาณิชย์ และ เบญจา แสงจันทร์

คนแรกมาจากพรรคเพื่อไทย คนหลังมาจากพรรคก้าวไกล

แต่สถานการณ์ในวันที่ 21 ตุลาคม ทุกสายตาจับจ้องมองไปยังบทบาทของ ปิยบุตร แสงกนกกุล อย่างแทบไม่กะพริบ เนื่องจากมีระยะเวลาในการแจกลายเซ็นยาวเหยียด

เริ่มต้นเซ็นคนแรกเมี่อเวลา 17.00 น. ต่อเนื่องกันไปจนกระทั่งถึงเวลา 20.30 น.ซึ่งเป็นกำหนดแห่งการปิดงานจึงจำเป็นต้องยุติ รวมแล้ว 2 ชั่วโมง 30 นาที

เป็นเวลา 2 ชั่วโมง 30 นาทีที่มิได้”เซ็น”อย่างเดียว หากแต่เซ็นไปสอบถามและแลกเปลี่ยนความเห็นกันด้วย

 

ถามว่าอะไรคือจุดสนใจ คำตอบเห็นได้อย่างชัดเจนจากอดีตอันใกล้ของงานมหกรรมหนังสือ นั่นก็คือ บทบาทของ ปิยบุตร แสง กนกกุล

เป็นบทบาททั้งในทาง”การเมือง”และเป็นบทบาททั้งในฐานะ “นักวิชาการ”ซึ่งทำงานเขียนหนังสือ

ยิ่งกว่านั้นยังเป็นชื่อหนังสือ “เมื่อช้างในห้องถูกเปิดเผย”

คำว่า”ช้าง”หมายถึงอะไร และกระบวนการ”เปิดเผย”ดำเนินมาอย่างไร ทำไมจึงได้รับความสนใจเป็นอย่างสูง ตรงนี้ต่างหากที่กำลังกลายเป็นประเด็น

ที่สำคัญเป็นอย่างมากก็คือ แฟนานุแฟนที่เข้าคิวรอลายเซ็นของ ปิยบุตร แสงกนกกุล ล้วนเป็นคนรุ่นใหม่อย่างที่เรียกกันตามสำนวนว่า”เยาวรุ่น”

นี่ย่อมสอดรับกับทิศทาง ก้าวไกล ก้าวหน้า ไปสู่อนาคตใหม่

 

นับแต่เดินออกจากคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มาร่วมจัดตั้งและรับตำแหน่งเป็นเลขาธิการพรรคอนาคตใหม่ บท บาทของ ปิยบุตร แสงกนกกุล ถูกจับตาติดตาม

อาจไม่ถึงระดับเดียวกันกับของ ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ

กระนั้น ก็ต้องยอมรับว่าในความชมชอบต่อ ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ก็เป็นความชมชอบต่อ ปิยบุตร แสงกนกกุล เคล้าระคน

      ทุกคนล้วนอยากรู้ว่า”เมื่อช้างในห้องถูกเปิดเผย”จะเป็นอย่างไร