ต่อการเคลื่อนไหวของ 4 รัฐมนตรีที่เข้าไปดำรงตำแหน่งในพรรค

พลังประชารัฐ นับแต่ยังสวมหมวก 2 ใบ กระทั่งเหลือหมวกเพียงใบเดียว

​ไม่ว่าจะมองจากพรรคเพื่อไทย ไม่ว่าจะมองจากพรรคไทยรัก ษาชาติ

​ไม่ว่าจะมองจากพรรคประชาธิปัตย์ ไม่ว่าจะมองจากพรรคภูมิใจไทย ไม่ว่าจะมองจากพรรคชาติไทยพัฒนา ไม่ว่าจะมองจาก พรรคชาติพัฒนา

​มีความสะสาแก่ใจ มีรอยยิ้มจากมุมปาก

​รู้ตั้งแต่เมื่อ 4 รัฐมนตรีตัดสินใจเข้าไปเป็น หัวหน้า รองหัวหน้า เลขาธิการ โฆษก ของพรรคพลังประชารัฐแล้ว

​ในที่สุดก็ต้องเป็นอย่างนี้

 

รอยยิ้มของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ แทบไม่แตกต่างไปจากรอย ยิ้มของ นายควง อภัยวงศ์ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช เมื่อเห็นการตัดสินใจตั้งพรรคของ จอมพล ป.พิบูลสงคราม

​เหมือนรอยยิ้ม นายบรรหาร ศิลปอาชา เมื่อเห็น พล.อ.เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ ตั้งพรรคชาติประชาธิปไตย

​เหมือนรอยยิ้ม นายทักษิณ ชินวัตร เมื่อเห็น พล.อ.สนธิ บุญยรัตกลิน เข้าไปเป็นผู้สมัคร ส.ส.ระบบบัญชีรายชื่อของพรรคมาตุภูมิในการเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554

​ภายหลังรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 เป็นเวลา 5 ปี

​นับแต่ นายอุตตม สาวนายน นายสุวิทย์เมษินทรีย์ นายสนธิ รัตน์ สนธิจิรวงศ์ นายกอบศักดิ์ ภูตระกูล ขับเคลื่อนพรรคพลังประ ชารัฐอย่างเต็มที่

​ภายใต้เส้นทางที่ นายสมศักดิ์ เทพสุทิน นายสุริยะ จึงรุ่งเรือง กิจ ขีดเอาไว้ให้

​รอยยิ้มยิ่งอ้ากว้างจากทุก”พรรคการเมือง”

 

สนามที่ 4 รัฐมนตรีเดินมานับแต่หลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภา คม 2557 เป็นพื้นที่ที่ปากกระบอกปืนได้กรุยเอาไว้ให้อย่างราบรื่นเหมือนการท่องเรือไปใน “แม่น้ำ 5 สาย”

​จะเรียกเนื้อ เรียกปลา ก็หยิบฉวยมาได้อย่างคล่องมือ

​แต่เวลาอีกไม่ถึง 2 เดือนก่อนวันที่ 24 มีนาคม เป็นอีกพื้นที่ที่มิได้เป็นความสันทัด เป็นพื้นที่ใหม่ แต่เป็นพื้นที่เก่าและจัดเจนอย่างยิ่งของ “นักการเมือง”

​การต้อนรับ “น้องใหม่” จะเริ่มขึ้นอย่างคึกคัก