การนำพาตัวเองไปยังที่แสนไกลจนใจหวิว เส้นทางเวิ้งว้างไม่รู้จัก และมันยังไปได้อีกไกล ในความรู้สึกสนุกสนาน เป็นไปเป็นด้วยดีในตอนแรก กับพื้นใหม่แปลกตาไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ความรู้สึกสนุกดูจะยาวนานจนเริ่มผิดปกติ ความรู้ดีๆ เริ่มหมดระยะ หากแต่ระยะของเส้นทางยังคงไปอีกไกลอย่างไร้จุดหมาย “คงหลงทางเสียแล้ว!”

เมื่อมาไกลจนรู้ว่าหลง จึงตัดสินใจเดินทางกลับ ถึงตอนนี้มีทางแยกให้ได้เลือก ระหว่างจะเลี้ยวซ้าย และเลี้ยวขวา ถึงตอนนี้ท้องฟ้ากำลังเริ่มมืด ความเคว้งคว้างในยามค่ำคืนไม่ใช่เรื่องน่าประทับใจ ความกังวลถามใจตัวเองอย่างเงียบๆ “ระยะทางกลับบ้านอีกไกลแค่ไหน?”

และสิ่งที่รู้ได้คือการไร้คำตอบ

 

ผมเดินเลี้ยวซ้ายจากทางแยกที่ให้เลือก ตรงไปเรื่อยๆ จากความคาดเดาของตัวเอง ใช้เวลาพอสมควรก็มาถึงจุดที่ทำให้ผมรู้ว่าผมเดินมาผิดทาง กับสุดถนนที่เป็นทางสร้างไม่เสร็จ และไม่สามารถไปต่ออีกได้

ถึงตรงนี้เส้นทางที่เลือกผิดก็บอกทางให้กับผม ว่าผมควรจะเดินทางกลับบ้านบนเส้นทางใด

“เดินกลับไปเลือกเลี้ยวใหม่อีกครั้งตรงทางแยก แล้วรีบกลับบ้าน” แม้จะต้องไปอีกแสนไกล ท่ามกลางความมืดและอันตราย สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่น่าที่น่ากลัวที่สุดสำหรับอีกผมแล้วในตอนนี้

หากแต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของผม คือการไม่ได้กลับบ้าน ไปหาคนที่เราจากมา และไม่ลังเลใจที่จะเดินกลับไปยังเส้นทางที่จะทำให้ชีวิตและจิตใจอยู่ถูกที่ถูกทางเฉกเช่นก่อน

“มันเป็นฝันกลางวันในยามบ่าย” กับการเดินทางที่ใช้เวลาเพียงตื่นเดียวในเวลาชั่วโมงครึ่ง ทำเอาหัวใจสั่นไหว แทบวายด้วยความเหงาจับจิต กับ “ชีวิตที่หลงทางไป” ความฝันที่หลงทางไปไหนไม่อาจรู้ “โชคดีของวันที่เป็นเพียงฝัน” แม้ไม่ใช่ของจริง แต่ก็ทำให้ชีวิตได้คิดอีกนิดถึงชีวิตของครอบครัว และคนใกล้ตัวอื่นๆ อีก

“ตื่นจากนอนฝันแล้วมานั่งคิด” กับ “ชีวิตที่ยังติดความหลง” ของตัวเอง เมื่อสำรวจตรวจสอบด้วยความยุติธรรม ก็ทำให้ละอายใจเหลือหลายที่จะบอกว่ามีอีกหลายหลงที่ยังค้างคาใจ การหลงเสน่ห์สีสันของการใช้ชีวิต หลงชื่นชมในความดีงามของผู้คน

และการหลงรักคนบอกทางในยามที่เราหลง เป็นต้น

“หลง” ความสำคัญผิดอาจคิดจนตัวเครียด และเรื่องเลวร้ายอื่นๆ อีกอาจตามมาเป็นขบวน มีให้เห็นอยู่ไม่น้อยในข่าวใหญ่ๆ ทางทีวี และสื่อโซเชียล กับการหลงความคิด หลงความรู้สึกของตัวเอง และผมก็ยังเชื่อในแบบที่เข้าข้างตัวเอง “คนเรามันหลงกันได้” หลงให้ถูก หลงให้เป็น เดินไปด้วยความรัก ส่องทางด้วยความเห็นอกเห็นใจ พิษภัยจากความหลงทางก็ลดน้อยถอยลงด้วยตัวของมันเอง

เพราะการเดินทางสัญจรย่อมมีหลงทางอยู่บ้างเป็นธรรมดา เที่ยวที่ไหนก็หลงได้ทุกเมื่อ

น้ำใจจากผู้คนตลอดสองข้างทางยังคงยินดีเสมอที่จะบอกทางแก่ผู้ที่หลง สุดท้ายนี้ของความในใจ “ช่วงเวลาของการเดินทาง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของนักผจญภัยไม่ใช่เส้นทางที่มากไปด้วยอุปสรรคหรือเต็มไปด้วยอันตราย

หากแต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือการหลงทางกลับบ้าน และคิดถึงคนที่เราจากมา (ฝันร้าย ยามบ่าย)

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022