คอลัมน์ประจำ

มองบ้านมองเมืองฝรั่งเศส (2)

ปริญญา ตรีน้อยใส
ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 19 - 25 มกราคม 2567
คอลัมน์มองบ้านมองเมือง
ผู้เขียนปริญญา ตรีน้อยใส
เผยแพร่

ฉบับที่แล้วพาไปมองบ้านมองเมืองฝรั่งเศส ที่ไม่ใช่พิพิธภัณฑ์หรือปราสาท ที่ไม่ใช่เขาสูงหรือทุ่งลาเวนเดอร์ หากเป็นชนบท ชนบทห่างไกลที่กำลังถดถอย

ฉบับนี้จะเป็นเรื่องต่อเนื่อง เพราะเมื่อออกจากชนบท ก็ได้เข้าไปในเมืองบ้าง

สองสามเมืองที่ผ่านไป พบเห็นสภาพที่คล้ายๆ กัน แต่ไม่เงียบเหงาเช่นหมู่บ้านในชนบท

ผู้สูงวัย เท่าที่เห็นมีจำนวนไม่มาก คงไม่อยู่ทำมาหากินเพราะทำไม่ไหว ถึงอยู่ก็สู้สภาพคนแก่ในชนบท ที่สภาพแวดล้อมทำให้สุขภาพกายและใจดีกว่าไม่ได้

ผู้ใหญ่มีอยู่จำนวนมาก ทำงานในภาคบริหารและสารสนเทศ ดูเหมือนว่าทุกคนทำงานหนัก และออกกำลังกายหนัก งานสังสรรค์คงมีเป็นประจำ ด้วยเลือกไม่มีภาระบุตรหลาน

หากเลี้ยงสุนัขหรือแมวเป็นหลัก

 

วัยหนุ่มสาวน่าจะเป็นประชากรหลัก ที่โยกย้ายมาจากทุกแห่งหน ทั้งจากชนบทในฝรั่งเศส ประเทศอื่นในสหภาพยุโรป คนกลุ่มนี้ทำงานบริการ โดยเฉพาะรับส่งอาหารและสิ่งของ จะอยู่ในโลกส่วนตัว ฟังเสียงส่วนหู แม้จะรับรู้โลกกว้างไกล แต่ไม่สนใจคนข้างเคียง ย่านที่อยู่ หรือแม้แต่เมืองที่อาศัย

จะมีอีกกลุ่มที่มีจำนวนไม่น้อย โยกย้ายจากต่างบ้านต่างเมือง ทั้งบรรดาอาณานิคมรุ่นเก่า ทั้งประเทศที่มีปัญหาการเมือง การสงคราม รุ่นใหม่จึงมีความหลากหลาย ทั้งวัยทั้งรูปร่างหน้าตา สีผิว ภาษา และที่สำคัญคือเงินทุน

บนถนนในเมืองจึงมีคนหลายเชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ และความเชื่อ มีคนไม่กินหมู ไม่กินเนื้อ หรือกินแต่ผักและธัญพืช

พบเห็นร้านอาหารนานาชาติ มีอาหารจานแปลกให้เลือกมากมาย ท่ามกลางเสียงสำเนียงภาษาที่ผู้คนส่งล้วนปะปนกัน

 

วัยเด็กนั้นต่างไปจากชนบท เพราะพอมีให้เห็นบ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นลูกหลานคนอพยพ เดาว่าในโรงเรียน ในชั้นเรียน คงต่างเชื้อชาติ ต่างสีผม ต่างภาษาพูด เมื่อรวมกับโลกยุคดิจิทัล พวกเขาคงไม่สนใจท่องจำบทเรียน เพราะรู้ว่าความรู้ทั้งหมดอยู่ในมือถือหรือแท็บเล็ต ไม่เรียนรู้วิชาชีพใด เพราะรู้ว่าหลายอาชีพพ้นสมัยไปแล้ว ไปจบถึงขั้นไม่รู้จักทำอะไร กำลังสับสนในชีวิตและครอบครัว

สภาพเมืองที่พบเห็นนั้น ผู้คนอยู่อย่างอิสระ เป็นเอกเทศในโลกส่วนตัว แต่อยู่รวมกันในพื้นที่เรียน ทำงาน กินอาหาร พักอาศัยเดียวกัน อาจมีข้อตกลงของอาคาร ชุมชน และเมืองบ้าง แต่ที่แน่ๆ คืออยู่ภายใต้เครือข่ายอินเตอร์เน็ตเดียวกัน

เมืองเลยมีสภาพเหมือนกันหมด ผู้คนดำรงชีวิตโดยใช้นิ้ว ทำตาม หาสิ่งที่ปรากฏบนจอ โดยไม่รับรู้ เข้าใจสิ่งที่เห็น และเป็นอยู่

จึงมีความเชื่อว่า เมืองคงจะคงอยู่ต่อไปอีกสักชั่วเวลา ขึ้นอยู่กับจำนวนคนย้ายเข้า หรือย้ายออก แต่ที่แน่ๆ จำนวนประชากรจะค่อยๆ ลดน้อยลง สวนทางกับสัตว์เลี้ยงที่เพิ่มขึ้น •

 

มองบ้านมองเมือง | ปริญญา ตรีน้อยใส