สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาตินอกจากสายลมเและแสงแดด ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่มักจะมาให้ผมรู้สึกได้อยู่บ้างเป็นบางเวลา ในวันที่ “ความกังวลแอบย่องเข้ามาด้วยความเงียบ” และผมมักจะทันสังเกตเห็นแขกไม่ได้รับเชิญได้อยู่เสมอ

และแน่นอนว่า ผมต้องเตือนตัวเองทุกครั้งกับความรู้สึกนี้ “ชีวิตวันข้างหน้าจะเป็นรูปแบบไหน?”

“จะใช้ชีวิตอยู่กับความสุ่มเสี่ยงของความไม่แน่นอนได้อย่างไร?”

ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีคำตอบที่แน่ชัดให้กับความกังวลใจ และดูจะไม่ใช่เวลาที่จะมาหาบทสรุปของคำถาม

ผมเลือกที่จะไม่น้อมรับ “ความกังวลที่แอบย่องเข้ามา”

และบอกกับตัวเองให้อยู่กับช่วงเวลาที่เรียกว่า “ตอนนี้” และ “หาทำ” ในสิ่งที่พอจะทำได้กับสิ่งที่มีอยู่ และใช้มันเป็นต้นทุนให้ชีวิต เพื่อหาผลกำไรแห่งความสุข

มันอาจไม่ได้ความสุขที่ใหญ่โตมโหฬาร แต่เป็นพียงความสุขอันน้อยนิดเพื่อให้ชีวิตอยู่ต่อกับวันนี้ด้วยความพอใจ

 

กับคนธรรมดาคนหนึ่ง มันเป็นเรื่องปกติของความอยากมี แต่ด้วยเพราะมันไม่เคยได้มาโดยตลอด แต่เพื่อความตลอดรอดฝั่งของชีวิต ผมจึงเลือกที่จะปรับตัว “ทำใจให้เข้ากับสิ่งที่ได้มา” แม้มันน้อยนิดแต่ก็มากพอกับความพอใจ

ระยะของความสุขกับผม ความสุขอาจไม่จำเป็นต้องเดินทางไกลมากมายหลายพันหลายหมื่นไมล์ “ระยะทางอันน้อยนิดกับคนใกล้ชิดที่เข้าใจกัน” ก็เกินพอ

การมองหาความสุขให้ตัวเองอาจไม่จำต้องมองหาจากสุดขอบโลก บางครั้งระยะทางของการได้พบเจอกับความสุขมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม กับคนที่อยู่เคียงบ่าเคียงใหล่ ที่บางครั้งเราอาจมองข้ามไปนิดจนมองไม่เห็นคนที่ตามหา

การแสวงหาแต่สุขเป็นสิ่งจำเป็น แต่จะสุขกับสิ่งไหนและอย่างไร คงต้องขึ้นตรงกับเงื่อนไขที่วางไว้ ความยากง่ายของแต่ละคนล้วนต่าง และแตกออกไปคนละทิศละทาง จะเลือกความสุขแบบน้อยนิดหรือสุขแบบมากมายมหาศาล คงต้องตีความตามใจกัน

เหตุผลของคนคนเดียวอาจไม่เหมาะกับใครอีกหลายๆ คน กับการที่จะเลือกมองหาความสุขในแบบของตัวเอง

เพราะ “เวลามันน้อยนิด” การใช้ชีวิตอยู่ตรงกลาง ระหว่างเวลาที่ผ่านไปแล้ว และกับเวลาที่ยังมาไม่ถึง ท่ามกลางเวลาที่เรียกกันว่า “ปัจจุบัน” สำคัญที่สุด เพราะมันอาจเป็นช่วงเวลาแห่งการแก้ไข ปรับปรุง และเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่าง หรือแม้กระทั่งตัวของตัวเอง ให้ดีขึ้นหรือแย่ลง มันอาจเป็นช่วงเวลาแห่งการสร้างสรรค์หรือทำลายล้าง

และแน่นอนที่สุด การกระทำแม้เพียงน้อยนิดในวันนี้ ย่อมส่งผลถึงวันพรุ่งนี้อย่างขาดเสียมิได้ ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม

การได้ใช้เวลาอันน้อยนิดของปัจจุบัน ทำในสิ่งที่ตัวเองมีความสุขจากแนวคิดที่สร้างสรรค์ได้ในตอนนี้ พรุ่งนี้จะมีอะไรที่จะต้องกลัวกันอีก

เรายังทันที่จะทำในสิ่งที่คุ้มกับคุณค่าทางใจของตัวเอง ความสุขความพอใจในแบบบ้านๆ แม้เพียงน้อยนิด กับเศษเสี้ยวของระหว่างวัน และมันก็อาจ “เติมใจให้เต็มอิ่ม” กับความรู้สึกดีๆ ที่จะให้กับตัวเองและไว้เผื่อคนรอบข้างได้อีกด้วย

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022