กรณีของ ตูน บอดี้สแลม กำลังกลายเป็น “ประเด็น” ร้อนแรงอย่าง ยิ่งในทางสังคม

ไม่เพียงสังคมของ “นักวิ่ง”

ไม่เพียงสังคมของประชาคม “สาธารณสุข” อันมีคนเจ็บ คนไข้แวดล้อม

ทุกคนล้วน “ประทับใจ”

ประทับใจในความมุ่งมั่น แน่วแน่ เส้นทางวิ่งจาก “เบตง” ไปสุดทางที่ “แม่สาย”

จาก “ภาคใต้” ไปยัง “เหนือ” สุดของประเทศ

ขณะเดียวกัน ภายในความประทับใจก็เท่ากับเป็นการจุดประเด็นในทาง “ความคิด” ขึ้นมาให้วาบสว่าง

นี่คือ “วิธีการ” ที่ถูกต้องหรือไม่

 

เพียงแค่ ตูน บอดี้สแลม ประกาศจะวิ่งเพื่อขอรับเงินบริจาคจากประชาชนคนละ 10 บาทตลอด 2 รายทาง

ผู้คนก็เริ่มได้ “คิด” แล้ว

ไม่ว่าจะจากคนที่เต็มใจพร้อมให้ “เงิน” ไม่ว่าจะจากคนที่ยังไม่แน่ใจว่าสมควรให้ “เงิน” หรือไม่

แรกสุด ก็คือ ปัญหาในประชาคม “สาธารณสุข”

การวิ่งเพื่อช่วยเหลือโรงพยาบาลที่บางสะพาน ประจวบคีรีขันธ์ ก็หนหนึ่งแล้ว

ตูน บอดี้สแลม จะต้องวิ่งอีกกี่หน

หากนี่เป็น “วิธี” อันเหมาะสม คนในกระทรวงสาธารณสุข ก็ควรออกมาร่วมกับ ตูน บอดี้สแลม ให้คึกคักหนักแน่น

มัวนั่งรออยู่ใน “ร่มไม้” ทำไมเล่า

 

ถามว่าเหตุใดจึงก่อให้เกิด “คำถาม” ตามมามากมายโดยเฉพาะใน ประเด็นอันเกี่ยวกับ “วิธีการ”

คำตอบ 1 เพราะว่าเป็นปัญหา “งบประมาณ”

ต้องยอมรับว่างบประมาณมีรากฐานมาจากเงิน “ภาษีอากร” ของประชาชน

เสีย “ภาษีอากร” แล้วยังต้อง “บริจาค” อีกหรือ

คำตอบ 1 เพราะว่าการวิ่งของ ตูน บอดี้สแลม เกิดขึ้นขณะที่มีการซื้ออาวุธยุทโธปกรณ์อย่างคึกคัก และบางกรณีอย่าง “เรือเหาะ” อย่างจีที 200 ก็สูญเปล่า

เหมือนกับจะเย้ย “หยาดเหงื่อ” ของ ตูน บอดี้สแลม