บทสรุป นายณัฐวุฒิ ไสยเกื้อ หลังรับฟังคำพิพากษาคดีสลายการ ชุมนุมเมื่อเดือนตุลาคม 2551

น่าศึกษา

“ไม่ได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะเจ็บแค้น แต่เป็นความเจ็บปวดที่ไม่รู้จะถามหาคำตอบได้ที่ไหน”

“และอยากฝากคำถามถึงทุกฝ่ายที่ต่อสู้ฟาดฟันกันมากว่า 10 ปีว่า แท้จริงแล้ว เราคือคู่ขัดแย้ง หรือต่างเป็นเหยื่อของความขัดแย้งกันแน่”

เป็นคำถามถึง “พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย” เป็นคำถามถึง “กปปส.”

และเป็นคำถามถึง “คนเสื้อแดง”

 

ความแหลมคมอย่างยิ่งของ “คำถาม” อันมาจาก นายณัฐวุฒิ ไสย เกื้อ อยู่ตรงที่

1 ต่างเป็นคู่แห่ง “ความขัดแย้ง”

หรือ 1 ทั้งหมดทั้งปวงล้วนอยู่ในฐานะเป็น “เหยื่อ” ภายใต้สถานการณ์และความขัดแย้งอันยืดเยื้อมาอย่างยาวนาน

จะเข้าใจเรื่องนี้จำเป็นต้อง “ทบทวน”

กล่าวสำหรับพันธมิตรประชาชน เพื่อประชาธิปไตย ต้องย้อนไปตั้ง “คำถาม”ต่อหลายกรณี

ทำไม นายสนธิ ลิ้มทองกุล จึงถูก “ยิง”

เป็นการยิงอย่างไม่ธรรมดา หากแต่ดำเนินไปในลักษณะของการ “ลอบสังหาร”

หมายเอา “ชีวิต”

ทั้งยังเป็นการพยายามลอบสังหารภายหลังรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549

 

เคยมีปราชญ์อธิบายสภาพความขัดแย้งของคนไทยดำเนินไปเช่นเดียวกับ “ไก่ในเข่ง”

จิกตีกันโดยไม่รู้ว่าล้วนเป็น”เหยื่อ”

ไม่ว่าก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 ไม่ว่าก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557

“เหยื่อ” ล้วนปรากฏอย่างเด่นชัด

ที่ต้องบาดเจ็บ ล้มตาย คือเหยื่อไม่ว่าจะจากพันธมิตร ไม่ว่าจะจากคนเสื้อแดง ไม่ว่าจะจากคนเป่านกหวีด ต้องหลั่งเลือดพลีชีพ

เป็นไปอย่างที่ นายณัฐวุฒิ ไสยเกื้อ ถามจริงหรือ