ทางรอดอยู่ในครัว

: แพนเค้กของมิ้ว

 

ฉันชอบดูรูปอาหารในเฟซบุ๊กชอบมากกว่าดูคลิปของเชฟดังๆ เสียอีก มันมีเสน่ห์เลยล่ะ ต่างจ่ายตลาดคนละแบบ ชอบกินคนละรส และอยู่คนละแห่ง

อาหารที่ปรุงจากครัวของเพื่อนในเฟซบุ๊กน่ากิน เพราะฉันสัมผัสได้ว่านี่คืออาหารที่มีคนทำจริงๆ และกินมันจริงๆ

บางจานทำให้ฉันได้เมนูของวันพรุ่งนี้ บางจานทำให้ฉันคิดถึงผู้คน บางจานทำให้ฉันยิ้ม บางจานทำให้ฉันกลืนน้ำลาย

และบางจานก็ทำให้ฉันกดซื้อของ

เช่น จานของมิ้ว

 

มิ้วเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ที่นี่-เชียงราย ฉันมีเพื่อน มีพี่น้อง มีคนที่มองเห็นฉันเสมอ มิ้ว จ๋า และฉันร่วมกันทำช่องยูทูบช่วงปลายปีที่แล้ว เราทำไปได้หลายอีพี ก่อนโควิดจะระบาดหนัก

จ๋าและมิ้วเป็นคนเชียงราย แต่ไม่ได้ฝังตัวอยู่ในเชียงรายเหมือนฉัน จ๋าเดินทางไปสอนโยคะหลายประเทศ มิ้วเป็นวิศวกรในกรุงเทพฯ ทั้งสองคนมีเวลากลับบ้านครั้งละนานๆ ทุกครั้งที่พวกเธอกลับมา เราจะทำอาหารกิน และถ่าย Vlog กัน ฉันคิดคอนเทนต์ จ๋าถ่ายและตัดต่อ มิ้วคือคนประสานงาน และคอยดูแลทุกอย่างให้สำเร็จ

เราเจอกันสองเดือนครั้งอย่างถี่ๆ หรือบางทีก็ตลอดช่วงฤดูหนาว แต่การระบาดของโควิดทำให้การเดินทางยุ่งยาก

เราไม่ได้ถ่าย และได้เจอกันแต่ในเฟซบุ๊ก

 

จ๋าเพิ่งถึงอเมริกา ได้โมเดอร์นาเข็มแรกทันที เธอจะสอนโยคะที่นั่นราวสองถึงสามเดือน หลังจากนั้น เรายังวางแผนอะไรไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์โรคระบาดในไทยจะเป็นอย่างไร

มิ้วกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ เพิ่งได้วัคซีนเข็มแรก เธอต้องอยู่ที่นั่นต่อ จนกว่าจะได้รับเข็มที่สอง ยังไม่มีแผนจะกลับบ้าน

ฉันอยู่เชียงรายรอพวกเธอ เชียงรายไม่ใช่พื้นที่สีแดงเข้ม แต่ฉันยังไม่ได้รับวัคซีน

เมื่อไรเราจะได้เจอกัน

ฉันไม่เคยเห็นมิ้วทำอาหารมากเท่านี้ เมื่อก่อนเธอจะทำเมนูที่มีขนมปังบ้าง เธอชอบแซนด์วิช ชอบกินขนมปัง ตอนนี้เธอขยับมาทำอาหารหลากหลายเมนู ทุกเมนูของเธอ รูปต้องสวย

จุดเด่นในการทำอาหารของมิ้วคือรูปถ่าย ข้อนี้ฉันกับจ๋ารู้ดี เธอใส่ใจอย่างมาก-กับการจัดวาง มุมกล้อง แสง รวมทั้งส่วนประกอบของภาพ เธอต้องจัดแล้วจัดอีก เล็งแล้วเล็งเล่า จึงจะได้สักรูปมาอวดพวกเรา

ถ้าเราอยู่ด้วยกัน มิ้วคือนักกินและผู้จัดการ ไม่ใช่แม่ครัว รูปอาหารของเธอแม้จะสวยมาก แต่ไม่เคยทำให้ฉันกลืนน้ำลาย ฉันรู้จักเธอ เหมือนที่เธอรู้จักอาหารของฉัน ต่อให้ฉันโพสต์ข้าวผัดซึ่งทำจากของเหลือในตู้เย็น ถ่ายรูปบนโต๊ะที่แสงน้อยกว่าน้อย เธอก็ยังอยากกิน เพราะเธอเคยกินรสมือฉัน

แต่รูปแพนเค้กของมิ้วทำให้ฉันอยากทำ แพนเค้กที่ฉันไม่ได้กินมาแสนนาน แพนเค้กที่ฉันเคยตัดสินว่ามันไม่อร่อยอีกต่อไป

เธอทำมันได้น่ากินมาก มากเสียจนฉันลองอีกครั้ง

 

ตอนที่ฉันฝากเขากดแป้งแพนเค้กสำเร็จรูป เขาถึงกับนิ่งไปนาน

“จะทำ blin เหรอ” เขาถาม เขารู้ว่าฉันชอบแพนเค้กรัสเซียที่สุด ฉันเคยบอกเขาว่า ฉันจะไม่กินแพนเค้กแบบอื่นอีกแล้ว

ฉันส่ายหัว “พูหมายถึงแพนเค้กที่ทอดแล้วฟูๆ มีความหวาน และเลี่ยนนิดหน่อย แต่เราไม่ได้กินนานเป็นชาติแล้วไง”

เขาหัวเราะ “โอเค ถ้าอยากกิน”

แล้วเขาก็กดทุกอย่างที่ฉันต้องการ พร้อมแป้งสาลีอเนกประสงค์สำหรับทำ blin ด้วย

ขณะผสมแป้งแพนเค้กสำเร็จรูป ฉันบอก “สัปดาห์หน้าเราจะทำ blin ไส้เนื้อ”

แพนเค้กจากแป้งสำเร็จรูปนั้นง่ายมาก เทแป้งออกจากถุง แล้วผสมนมกับไข่ตามสัดส่วนที่ระบุไว้ข้างกล่อง

เราไม่มีทางกินหมด ฉันจึงผสมแป้งแค่ครึ่งส่วน ใช้ไข่หนึ่งฟอง และนมครึ่งส่วน ตีให้เข้ากัน พักไว้ราว 15 นาที

จากนั้นก็ตั้งกระทะ ทาน้ำมันบางๆ กระทะร้อน หยอดแป้งลงไป ใช้ไฟอ่อน รอให้แป้งสุกด้านหนึ่ง แล้วจึงค่อยพลิกอีกด้าน ทอดได้ 4 แผ่น ฉันก็จัดลงจาน

สำหรับฉัน มันเป็นขนม ฉันจึงกินกับน้ำผึ้ง และผลไม้ เขากินกับไส้กรอก ซึ่งเขากำชับว่า ไม่ต้องเยอะ เพราะนี่เป็นมื้อระหว่างมื้อ มื้อกินเล่นเพื่อเติมช่องว่างในใจ ไม่ใช่เพื่ออิ่ม

“เอาเข้าจริง มันก็อิ่ม อิ่มมากเลยล่ะ” ฉันบอก

“อิ่มเพราะหวาน แต่เดี๋ยวเราต้องหิว เราชอบของคาว”

จริงของเขา

 

“อร่อยดีนะ” เขาว่า “น้าทำให้กินตอนเด็ก แต่พอน้าไปเรียนทำขนม น้าก็ไม่ได้ทำแพนเค้กอีกเลย”

เรามีความทรงจำเกี่ยวกับมันมากมาย ใบหน้าของเพื่อนๆ ที่มักขอให้ฉันทำ ใบหน้าของพ่อผู้ส่ายหัวอย่างจริงจัง ถ้าบนโต๊ะอาหารมีแต่แพนเค้ก

“พ่อบอกว่ามันไม่ใช่อาหาร แล้วก็ไม่ใช่ขนม มันคือของหลอกเด็ก แต่พูคิดว่า มันเหมาะกับตอนนี้ มีติดบ้านไว้สักกล่อง เวลาเบื่อทุกอาหาร ก็หยิบมาทำ กินคาวได้ กินหวานเหมาะ ไม่แพง และง่ายมาก เข้าใจแล้วล่ะ ทำไมมิ้วทำบ่อย”

ฉันส่งรูปแพนเค้กของมิ้วให้เขาดู

เขาทำตาโต “น่ากินมาก”

ใช่ มิ้วทอดแพนเค้กน่ากินกว่าฉัน สีสวยสม่ำเสมอทุกแผ่น เธอบอกว่า ต้องทอดไปเรื่อยๆ แผ่นที่สี่ถึงจะเริ่มสวย เอาแผ่นที่สวยมากมาถ่ายรูปก่อนกิน ส่วนแผ่นที่สวยน้อยก็กินเสียก่อน

ฉันคงทำแบบเธอไม่ไหว เราสองคนกินได้แค่นี้จริงๆ ทั้งฉันก็ไม่แน่ใจ-แผ่นที่ 5 ฉันจะทอดสวยกว่านี้หรือไม่