หนังสือเรียนสำหรับเด็ก (๑๖๘)

๑หมากัดคนไม่เป็นข่าว

๒ คนกัดหมาเป็นข่าว

แสดงว่าธรรม ไม่เป็นข่าว

อธรรม เป็นข่าว

ทั้งนี้เพราะธรรม คือความธรรมดา หมากัดคนเป็นความธรรมดา

แต่อธรรมคือความผิดธรรมชาติ มันจึงเป็นข่าว

 

คนขับรถกลับบ้านด้วยความปลอดภัย แม้เส้นทางจะไกลเพียงไหน ไม่เป็นข่าว

แต่อุบัติเหตุรถยนต์ กลับเป็นข่าว ยิ่งอุบัติเหตุใหญ่ คนตายมาก ยิ่งเป็นข่าว

๒มนุษย์เราทุกวันนี้ เสพสื่อเป็นอาหาร แต่สิ่งที่ผ่านสื่อ ไม่ใช่ความจริง มันเพียงคล้ายจริง เราเสพด้วยความติด ด้วยความเคยชิน เหมือนคนกินอาหารที่ไม่มีประโยชน์ เรากิน junk food ทุกวัน

สื่อไม่จริง เพราะมันเป็นการสร้างภาพ

เราเสพการสร้างภาพนั้นเป็นอาหาร

เราจะไหวตัว ต่อเมื่อสื่อเหล่านั้นคุกคามสิทธิเสรีภาพ หรือความเป็นส่วนตัวของเรา มิเช่นนั้น เราก็จะเสพต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด

เราสร้างภาพเสียดี แต่ตัวเราไม่ได้ดีอย่างนั้น

ทุกชีวิตมีเขี้ยวที่แหลมยาว และพร้อมจะโหดร้ายอย่างที่สุด ขอเพียงมาจี้ถูกความเป็นส่วนตัวบางอย่าง มากระทบสิ่งที่ตัวเองถือสา อาจเป็นเพียงลูกน้อยของตัวเอง ขอเพียงมีใครมารังแกหรือทำร้ายลูกน้อยของตน พวกเขาก็พร้อมจะกลายร่าง

๓ ที่จริงโลกนี้อุดมสมบูรณ์ด้วยความธรรมดา แต่การสร้างภาพ ได้สร้างสิ่งไม่ธรรมดามากมาย สื่อสร้างสิ่งไม่ธรรมดา

หากความดีคือความธรรมดา โลกนี้ก็อุดมด้วยความดี

แต่ฉันว่าไม่ใช่ มันต่างกันนิดหนึ่ง โลกนี้อุดมด้วยความธรรมดาจริง แต่ไม่ได้อุดมด้วยความดี มนุษย์เรามีความดีความชั่วในตัว ใกล้เคียงกัน เราเป็นคนกลางๆ ต่างหาก

ปัญหาคือ คนกลางๆ รวมกันเป็นจำนวนมาก กลายเป็นอธรรมใหญ่สุด

๔ที่น่าคิดคือ สุดยอดของอธรรม คือมนุษย์

เพราะมนุษย์เป็นเชื้อโรค ทำลายดาวเคราะห์โลก

คงไม่มีอธรรมใด จะร้ายกาจกว่านี้อีกแล้ว เพียงเวลาไม่นาน มนุษย์ได้เปลี่ยนแปลงโลกอย่างมโหฬาร เร่งจนตัวเราเองก็จะอยู่ไม่ได้ ไม่นับพืชและสัตว์อีกนับไม่ถ้วนบนโลกนี้ ที่จะตายตาม

แต่มนุษย์ในที่นี่ หมายถึงคนรุ่นก่อนด้วย หมายถึงพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ย้อนหลังไปหลายชั่วอายุคน มันไม่ได้เริ่มวันนี้ แต่เริ่มมานานแล้ว สั่งสมกันมาเป็นหมื่นปี เพียงแต่ความเร่งของมัน กำลังทวีคูณในช่วงศตวรรษที่ยี่สิบ และศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด

พ่อแม่ของเราทำลายโลก เราจะจับส่งตำรวจไหม

แต่เท่านั้นยังไม่พอ เพราะปู่ย่าตายายของเราก็ทำลายโลก จับแค่พ่อแม่ ที่รับทอดบาปนั้นมาจากพ่อแม่ของพวกเขาอีกที ก็ยังไม่เป็นธรรมเท่าไรนัก เพราะการทำลายโลกเริ่มมานานแล้ว

เราจะจับพ่อแม่ของเราได้อย่างไร มันผิดหลักมนุษยธรรม

เราก็เป็นคนดีไปไม่ได้เหมือนกัน

นี้เป็นปัญหาที่ไม่มีทางออก

๕ปัญหามนุษย์เป็นเชื้อโรคของดาวเคราะห์โลก เป็นปัญหาใหญ่โต เกินกว่าที่ปัจเจกชนคนใดจะรับไหว เพราะโลกนี้ใหญ่โต มหาสมุทรกว้างใหญ่ นั่งเรือเป็นเดือนๆ ก็ยังไม่พ้น แม่น้ำบางสาย ยาวเหยียด คดเคี้ยว นั่งเรือเป็นเดือน ก็ยังไปไม่ถึงปากแม่น้ำ

เพราะมนุษย์ไม่ใช่มด ไม่ใช่ผึ้ง เราไม่สามารถแยกหน้าที่กันทำงาน เช่น แบ่งเป็นมดงาน มดสืบพันธุ์

เรารู้ว่า ประชากรกำลังล้นโลก ทางแก้คือลดจำนวนประชากรลง ต่อเมื่อประชากรน้อยเกินไป ค่อยเพิ่ม การแบ่งหน้าที่แบบเรียบง่ายเช่นนี้ ทำไม่ได้กับมนุษย์ เพราะมนุษย์แต่ละคน เป็นปัจเจกชน แต่ละคนเป็นจ้าวชีวิตของตนเอง เราไม่สามารถไปบอกคนใดคนหนึ่งว่า ให้หยุดสืบพันธุ์ได้

เมื่อปัญหาประชากรล้นโลกแก้ไม่ได้ ความเป็นเชื้อโรคของเราก็แก้ไม่ได้เช่นกัน

เราจะทำลายโลกต่อไป จนกว่าตัวเราเองสูญพันธุ์

น่าประหลาดมาก เพราะเรารู้ตัวล่วงหน้านานเอาการ แต่ก็หยุดยั้งมันไม่ได้ เราแพ้ธรรมชาติตัวเอง เรากลายเป็นเชื้อโรค ที่หยุดตัวเองไม่ได้

นี้เป็นความขัดแย้งที่ใหญ่สุด เพราะผลของมัน คือความตายของดาวเคราะห์ทั้งดวง หรือการสูญพันธุ์ของตัวเอง มันแรงทั้งสองทิศทาง

๖การทำลายโลก เกิดจากการเสพย์พลังงาน ที่ผิดธรรมชาติ เช่น การใช้น้ำมัน ซึ่งกินเวลานานเป็นร้อยล้านปี กว่าพืชจะสั่งสมได้ ถูกปลดปล่อยออกมาในชั่วพริบตา การคายคาร์บอนกลับสู่บรรยากาศ ทั้งที่พืชใช้เวลายาวนานดูดกลืนมัน

แต่การเสพพลังงานแบบนี้ เกิดจากความอยากสบาย อยากมีความสุขในวันนี้ ซึ่งก็เป็นกับมนุษย์ทุกคน ตั้งแต่ปู่ย่าตายายของเรา เราอยากมีลูกหลาน อยากอยู่ดีกินดี ซึ่งก็คือการเสพพลังงานนั่นเอง แต่พลังงานเหล่านี้ ไม่ได้ฟรี และสกปรกยิ่งนัก

ความยากของปัญหา ไม่ได้อยู่ที่ว่าปัญหานี้เข้าใจยาก มันเข้าใจง่าย แต่อยู่ที่จำนวนคน หากมีคนบางคนขยันเก็บขยะ แต่คนส่วนใหญ่ขยันทิ้งขยะ เก็บเท่าไรก็ไม่ทันคนทิ้ง หากมีคนบางคนประหยัดพลังงาน แต่คนส่วนใหญ่ ใช้พลังงานอย่างฟุ่มเฟือย ก็ไม่ทันกัน

แพ้ที่จำนวนคน คนสร้างปัญหามีมากกว่าคนแก้ปัญหา

ความหิวโหยของมนุษย์น่าสะพรึงกลัว ความหิวเนื้อ ความกระหายน้ำ ความอยากมีลูกหลาน มันท่วมท้น

ปัญหานี้จะไม่เกิด หากมนุษย์เป็นผึ้งหรือเป็นมด เพราะเราสามารถประชุมกัน แบ่งแยกหน้าที่กัน แต่เราคือลิงใหญ่ เราเป็นสัตว์ที่เห็นแก่ตัว เรามีความเป็นส่วนตัวสูง ล้ำเส้นกันนิดหนึ่งก็ไม่ได้

๗เราจึงเป็นอธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และเป็นโดยสันดาน

ไม่น่าเชื่อว่าอธรรมจะเป็นฝ่ายชนะธรรม และตัวเราเองคือผู้ร้าย พ่อแม่ของเราคือผู้ร้าย รวมทั้งปู่ย่าตายายของเรา ไม่มียกเว้น

หากถามฉันว่ามีทางรอดไหม เท่าที่ฉันนึกออก คือเหตุการณ์

เพราะเหตุการณ์เกิดจากปัจจัยมากมาย มันเท่าชีวิต

หากบอกมนุษย์ทั้งโลกให้เปลี่ยนพฤติกรรม ต่อให้มีเหตุผลดีเพียงไร ก็ไม่มีคนฟัง แต่หากเกิดเหตุการณ์บางอย่าง พริบตาเดียว พวกเขาจะเปลี่ยน เหมือนปาฏิหาริย์

เพียงแต่ฉันไม่รู้ว่าเหตุการณ์นั้นคืออะไร มันกำหนดไม่ได้ และวางแผนล่วงหน้าไม่ได้ มันจะเกิดขึ้นเอง เหมือนเวทมนตร์

เราคือเจ้าหญิงนิทรา ที่กำลังรอจุมพิตจากเจ้าชาย

๘ฉันจะยกตัวอย่าง ที่เห็นง่าย เช่น ทีมเลสเตอร์ พวกเขาอยู่ๆ ก็เล่นดีใจหาย เหมือนสะดุ้งตื่น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ต่อให้มีคนมาแหกปากตะโกนยังไง พวกเขาก็ไม่ตื่น ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่มีคนบอก ก็มี ก็รู้ แต่มันเหมือนโดนมนต์สะกด ให้ต้องหลับใหล

แต่แล้ววันหนึ่ง เหมือนโดนเจ้าชายจุมพิต ก็สะดุ้งตื่น

มนต์ของแม่เลี้ยงใจร้ายก็คลายไป หากคิดหาเหตุผล ก็อาจคิดได้ พูดได้ยาวเหยียด แต่ก็ยังชวนงงอยู่ดี งุนงงทั้งคนเล่น ทั้งคนดู ทั้งนักข่าว รวมไปถึงเจ้าของ

เหตุผลชวนให้คิด แต่ไม่อาจคลี่คลายปริศนา เหมือนประตูเซฟนี้ ที่จริงต้องการกดตัวเลขสิบตัว ซึ่งเรียงกันพอดีถูกตำแหน่ง ผิดไปหนึ่งตำแหน่ง ก็เปิดไม่ได้

ตัวเลขสิบตัวที่เรียงกันนั้นเอง คือเหตุการณ์