ท่าทีของ “นักการเมือง” หลังประกาศและบังคับใช้ “รัฐธรรมนูญ” ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมาย

ไม่ว่าจะจาก”เพื่อไทย” ไม่ว่าจะจาก”ประชาธิปัตย์”

สัมผัสได้จากการเคลื่อนไหวของ คุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธ์ุ สัมผัสได้จากการเคลี่อนไหวของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ

ต่าง “ขยับ” และ “ขับเคลื่อน”

ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปยังจังหวัดนครพนม ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปยังจังหวัดแพร่

เป็นการตรวจสอบ”ฐานเสียง”ทาง”การเมือง”

สำแดงความพร้อมอย่างเต็มเปี่ยมที่จะเดินเข้าสู่ “โหมด” ของ

“การเลือกตั้ง”

ไม่ว่า “กติกา” จะ”อัปลักษณ์”แค่ไหน

 

ท่าทีของ “นักการเมือง” เหล่านี้เหมือนกับพวกเขาอับจนหนทางและอยู่ในสภาวะที่ไม่มีทางเลือก

เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ตั้งแต่ยุครัฐประหารเมื่อเดือนตุลาคม 2501 ตั้งแต่ยุครัฐประหารเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2514

ต่อเนื่องมายังรัฐประหารเดือนตุลาคม 2519

ต่อเนื่องมายังรัฐประหารเดือนตุลาคม 2520 ต่อเนื่องมายังรัฐประหารเดือนกุมภาพันธ์ 2534 ต่อเนื่องมายังรัฐประหารเดือน กันยายน 2549

และที่สุดคือรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557

สิ่งที่ “นักการเมือง”ปฏิบัติ ไม่ว่า “เพื่อไทย” ไม่ว่า”ประชาธิปัตย์” คือ

ยอมรับ และ รอคอย

 

1 ยอมรับว่าเกิดรัฐประหารขึ้นแล้ว ขณะเดียวกัน 1 รอคอยว่าคณะรัฐประหารจะทำอย่างไร

เมื่อ”รัฐธรรมนูญ”ออกมาก็เท่ากับเป็น “สัญญาณ”

ความหมายของ”สัญญาณ”ก็หมายความถึง “การเลือกตั้ง” จะหวนคืนมาอีกวาระหนึ่ง

ตรงนี้แหละคือ ปัจจัยสำคัญทาง”การเมือง”

เป็นโอกาสที่ “นักการเมือง” จะเสนอตัวไปอีกวาระหนึ่งเพื่อให้ “ประชาชน” ตัดสินใจ

นี่คือ “ทางเลือก” เพียงหนึ่งเดียวของ “นักการเมือง”