กรณี “หมุดคณะราษฎร” ที่หายไปในห้วงแห่ง”เทศกาลสงกรานต์”กำลังสำแดงพลานุภาพ

เป็นพลานุภาพแห่ง “ความเงียบ”

ไม่เพียงแต่ทำให้เกิดนัยประหวัดไปยังเพลง “เสียงแห่งความเงียบ” จาก อาร์ต การ์ฟันเกล และ พอล ไซมอน

หากยังก่อให้ระลึกถึง”โกอาน”ของนิกายเซน

นั่นก็คือ ครูบาเรียกร้องให้ศิษย์ดำเนินการศึกษาจากอนุสาสน์ว่าด้วย

“เสียงตบมือข้างเดียว”

ไม่ว่าจะเป็นมือที่แซะเอา”หมุด”ออกไป ไม่ว่าจะเป็นมือที่นำเอา”หมุด”เข้ามาวาง

เหมือนกับทำใน”ความเงียบ” แต่เป็นความเงียบที่มี”เสียง”

 

เป็นไปได้อย่างไรที่จะเกิดเสียงจากอาการอย่างที่ครูบาเซนระบุ นั่นก็คือ

“ตบมือข้างเดียว”

ศิษย์เซนไม่ว่าที่สำนักของท่านเว่ยหล่าง ไม่ว่าที่สำนักของท่านตะโมภิกขุ

ล้วนตกอยู่ในอาการงวยงง สงกา

เห็นได้จากอาการของผู้อำนวยการเขตดุสิต เห็นได้จากอาการของอธิบดีกรมศิลปากร

เห็นได้จากอาการของอธิบดีกรมประชาสัมพันธ์

บังเอิญที่อธิบดีกรมประชาสัมพันธ์ดำรงตำแหน่งเป็นโฆษกประจำสำนักนายกรัฐมนตรีอยู่ด้วย

แต่หากศึกษาจากกรณี”หมุดคณะราษฎร”อย่างขบคิด

เสียงจากอาการ”ตบมือข้างเดียว”ก็เริ่มจะดังขึ้น ดังขึ้นเป็นลำดับ

กัมปนาทก้อง 2 รูหู

 

ยิ่งผู้อำนวยการเขตดุสิตไม่พูด ก็ยิ่งได้ยินเสียง ยิ่งอธิบดีกรมศิลปา กรไม่พูด ก็ยิ่งได้ยินเสียง

ยิ่ง”โฆษก”ไม่พูด ก็ยิ่งได้ยินเสียง

แม้จะมีการสแลนปิดล้อมโดยรอบบริเวณอันวาง”หมุดคณะ ราษฎร” เพื่อนำ”ประชาชนสุขสันต์หน้าใส”เข้าแทนที่

เสียงก็ดังขึ้นอย่างกึกก้องจาก”ความเงียบ”

เป็น”ความเงียบ”อันทรงความหมาย มากด้วยพลานุภาพ