เอกภาพ

พิชัย แก้ววิชิต

 

มอง

 

ฉันอยู่ในป่าที่ไม่ได้มีแต่ผีเสื้อและดอกไม้ ในป่าแห่งนี้มีงูที่มีพิษ และสัตว์ที่มีเขี้ยวเล็บอาศัยอยู่ด้วยเช่นกัน ผีเสื้อขยับปีกบินมุ่งไปสู่ดอกไม้ที่เบ่งบาน เสียงนกร้องดังก้องป่าไม่ได้ไร้ซึ่งความหมาย เหล่าสัตว์นักล่าอาศัยความเงียบรอจังหวะที่เหมาะสม ก่อนที่จะเข้าจู่โจม ขบกัดเหยื่อของพวกมัน เสียงร้องแห่งความตายดังขึ้นเพียงครู่ กับวาระสุดท้ายของสัตว์ที่ถูกล่า

ในป่ามีทั้งความสวยงามและอันตราย จึงจำต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอด ความเป็นจริงของป่าแห่งนี้ได้ย้ำเตือนฉันอยู่เสมอ ว่าไม่ควรมองโลกในแง่ร้ายและมองโลกในแง่ดีจนเกินไป ความสวยงามของธรรมชาติยังคงเจือปนอยู่ด้วยความเป็นและความตาย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ส่งเสริมและทำร้ายกัดกินซึ่งกันและกัน หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นในผืนป่าแห่งนี้ ปราศจากความเคียดแค้นและชิงชัง เอารัดเอาเปรียบ หรือเห็นแก่ตัว เหตุผลเดียวที่เรียบง่าย เพียงเพื่อการดำรงอยู่ของทุกชีวิตในผืนป่า ให้เป็นไปตามวงจรชีวิตตามกฏของธรรมชาติ

เมื่อผมออกมาจากป่าทิพย์ ใคร่คำนวนการมองโลกในแบบวิถีแห่งป่า ก็จะเห็นไปตามความจริงที่ว่าไม่ควรมองโลกในแง่ดีหรือร้ายจนเกินไป โดยไม่พึ่งพาเหตุผลของความเป็นจริง หากเมื่อมองโลกเพียงด้านใดด้านหนึ่ง ก็จะดูใช้ชีวิตยากลำบากอยู่ไม่ใช่น้อย การมองโลกในแง่ดีด้านเดียวอาจทำให้ประมาท ไม่รอบคอบ ที่อาจทำให้ต้องพบเจอความเสียหายจากการไว้เนื้อเชื่อใจใครสักคนที่ประสงค์ร้าย มองด้านดีด้านเดียวก็ดูจะไม่ปลอดภัย หากเมื่อมองโลกในแง่ร้ายเกิน ก็ดูจะหวาดกลัวไปกับทุกสิ่งและหวาดระแวงไปกับทุกอย่าง

ดูจะใจร้ายกับชีวิตจนพอดี

ความหลากหลายของชีวิตที่ต้องอยู่ร่วมกัน คงไม่สามารถเลือกที่จะพบเจอแต่สิ่งดีๆ ตามที่ใจต้องการได้ และเมื่อเข้าใจเหตุปัจจัยจากสภาพแวดล้อม ก็จะช่วยให้เราไม่สูญเสียการมองเห็นตามความเป็นจริง เมื่อเรามองดูชีวิตรอบๆ ตัว ด้วยความเข้าใจในวิถี ความจริงของชีวิตจะเผยตัวให้เห็น และมันจะชัดแจ้งยิ่งกว่า การที่จะมองโลกในแง่ดี และการมองโลกในแง่ร้าย เพราะมันเป็นการมองโลกตามความเป็นจริงนั่นเอง

เมื่อได้มองโลกตามความเป็นจริง ไม่ว่าจะอยู่ในป่าหรือใช้ชีวิตอยู่ในเมือง คงไม่อาจละทิ้งการเรียนรู้เพื่อที่ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมจากถิ่นที่อาศัยและความหลากหลายของชีวิตที่ต้องอยู่ร่วมกัน เราเรียนรู้สิ่งที่เป็นอันตรายเพื่อความปลอดภัย ความหิวจะสอนให้เรารู้จักหา ความกลัวสอนให้เรารู้วิธีต่อสู้เพื่อเอาตัวรอด มนุษย์เราตั้งแต่อดีตอยู่รอดปลอดภัยมาได้ ก็เพราะการเรียนรู้และการปรับตัวจากรูปแบบของชีวิต จากสิ่งที่ดีและสิ่งที่เลวร้ายที่ต้องพบเจอในแต่ละวัน การเอาตัวรอด เพื่อการสืบต่อของชีวิต ไม่อาจปฏิเสธการเรียนรู้และปรับตัว

ไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้

 

ถึงตรงนี้ เมื่อมองโลกเป็น การมองโลกในแง่ดี และการมองโลกในแง่ร้ายอาจไม่สำคัญ เท่ากับการมองโลกให้เกิดประโยชน์ และเมื่อเรียนรู้และปรับตัวเองได้ดีมากพอ จากที่เคยมองโลกแบบส่วนบุคลที่มีตัวเองเป็นที่ตั้ง อาจเกิดความปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ กับการมองโลกที่ไกลกว่า จนเห็นความสำคัญของความเป็นสาธารณะ ที่จะยังประโยชน์ให้คนหมู่มากที่อยู่ร่วมกันในสังคมเดียวกัน มันคงจะเป็นเมืองที่น่าอยู่เพราะหลายคนมองได้ไกลกว่าที่เคยมอง

จากป่าทิพย์สู่เมืองมโน ถึงตอนนี้กับเวลาตีห้ากับอีกสามสิบสามนาที ผมขออนุญาตพับเก็บจินตนาการ และขอกล่าวลาด้วยคำว่า “อรุณสวัสดิ์” ก่อนที่จะเข้านอนในตอนเช้า

ขอบคุณมากมายครับ •