กวีกระวาด/ลัดดา สงกระสินธ์

ใบไม้หมดแรงหล่นค้างบนหลังคา

 

ยังบาดเจ็บและเฝ้าสงสัย

แต่เพราะ… เราต่างมี

จังหวะก้าวซึ่งเป็นส่วนตัว

คำพูด จึงน้อยถึงน้อยที่สุด

เท่าที่เราจะน้อยได้

 

ไม่ง่ายเลย

การรักไปด้วย

หักห้ามใจไปด้วย

 

ภายหลังการสั่นคลอนอย่างรุนแรง

การปะทะความหวาดผวาเข้าอย่างจัง

ย่างเท้าลงไปในวันพรุ่งนี้ที่กำลังรั่วไหล

อารมณ์บอบช้ำ

เหมือนน้ำขังนิ่งในแอ่งเล็กๆ

ใบไม้หมดแรงหล่นค้างบนหลังคา

ยามนี้ ตามแต่ชีวิตที่เหลือจะเป็นไป