กวีกระวาด/ สุวรรณ พันธุ์ศรี

กาลครั้งหนึ่ง

(ทำนองแอ่วลาวเคล้าซอ)

 

ว่าโอนอโอ้นออ้อนายเอย                มาเถิดเหวยล้อมวงลงหนุ่มสาว

นั่งนิ่งนิ่งอย่าดังฟังเพลงยาว             ฟังเรื่องราวเล่าขานไม่นานมา

หลายปีที่ผ่านพบ                         เลือดนองกลบแผ่นดินทั่ว

วุ่นวายจนน่ากลัว                        ฟ้ามืดมัวแสงสุริยา

ถึงเผาบ้านเผาเมือง                      ขัดเคืองก็ฆ่าเข่น

ไล่ล่าไม่วายเว้น                           ทำตัวเช่นจรกา

ใครคิดไม่เหมือนตัว                     ก็กุดหัวมันทิ้งเสีย

ใครที่ไม่เชลียร์                            ก็ขับไสให้พ้นตา

พอรัฐเข้าแก้ไข                            ผูกประชาธิปไตยขึ้นอ้าง

เป็นเผด็จการขัดขวาง                   ช่างเสกสรรพูดจา

ว่าพวกตูเป็นผู้ถูก                         อย่ามาผูกซึ่งความรัก

อย่าเห็นดอกบัวเป็นกงจักร            เอาประชาธิปไตยคืนมา

อันประชาธิปไตย                        ต้นดอกใบยังไม่รู้

สูงต่ำหรือมู่ทู่                              รู้อยู่ลอกเขามา

มันเป็นเรื่องต่างถิ่น                     เอามากินมาใช้

แล้วผ่องถ่ายแบบไทย                   มันกลิ่นอย่างไรอยู่นา

แท้จริงหรือเท็จ                           อย่าเอ็ดไปเจ้าข้า

 

เชิญตีวงเข้ามาข้างใน                    ขยับใกล้อีกนิดหนา

แล้วเปิดหูเปิดตา                          ทำบ้านเมืองให้น่าอยู่เอย