กวีกระวาด/ปันนารีย์

เสียงทักทายของใบไม้ร่วง

 

กรูลมเหมือนวิโอล่าแสนเศร้า

ฝ่าไปในใบหม่นสีเหลืองปลิวลม

มีแต่เสียงเต้นระบำใบไม้ทายทัก

เราจะไม่หัวเราะเสียเลยหรือไง

เจ้านกผู้พลัดหลง

 

ปาดน้ำตาของความยากเข็ญ

เราไม่เคยกอบความสุขมาง่ายเหมือนเก็บใบไม้

มิใช่สายลมหรือเสียงดนตรี

ก้มลงที่พื้น

กลับเห็นเลือดไหลซึมจากขวากหนาม

ฝูงอีการ้องทัก

มันอยู่ที่นี่

เฝ้าโฉบลงมายังซากศพที่เผาไหม้ไม่หมด

 

ไม่มีกุหลาบอยู่ที่นี่

ไม่มีกุหลาบที่หล่นลงมาเป็นสายฝน

ไม่เคยมีใครได้กลิ่นหอม

ข้ามฟากอีกเพียงหนึ่งก้าว

นั่นคือ ป่าช้าของความเป็น