กวีกระวาด ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง   แจกันปากบิ่น   ฉันจัดห้องนอนในรอบปี เจอแจกันปากบิ่นที่คุณซื้อให้ ฉันเคยเปลี่ยนน้ำและดอกไม้ทุกสัปดาห...

เรื่องสั้น ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง   พรุ่งนี้อาจเป็นฉัน   กรุงเทพฯ กำลังฆ่าฉัน ฉันรู้สึกแบบนั้น เหตุการณ์ในรอบหนึ่งเดือนนี้ เพื่อนฉันทั้งสี่ค...

    ห้องที่ไม่มีเก้าอี้ (1) ห้องนี้ไม่มีเก้าอี้   เพื่อนร่วมงานผมติดเชื้อโควิด-19 ผมจึงต้องแยกกักตัว ในฐานะผู้สัมผัสความเสี่ยงสูง ต้องย...

    ไม่มีอาร์ซีเอสำหรับเธอ   คุณรักการดูหนังในโรงภาพยนตร์ ตั้งแต่จำความได้ คุณดูหนังอย่างบ้าคลั่งในช่วงเรียนมัธยมต้น นั่งรถสองแถวไป-กลับระ...