คนดับกระหาย มอเตอร์ไซค์ดับกระหาย

สักพักก็ผ่านถนนที่งดงามขึ้นลงภูเขา ลัดเลียบแม่น้ำโขง สู่เชียงของ แน่นอน…ต้องแวะร้านกาแฟของผู้รักการขี่มอเตอร์ไซค์เช่นกัน

เจ้าของอยู่กรุงเทพฯ เป็นคนเชียงแสน จะขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย์ เดวิดสันมากับแก๊ง มากันเป็นร้อยคัน มากันเป็นประจำทุกปี

ร้านกาแฟตกแต่งไว้ด้วยอารยธรรมของเหล่าผู้รักการใช้ชีวิตบนสองล้อ ในสไตล์ของผู้รักในอิสรภาพ ในสไตล์ฮาร์เล่ย์ เดวิดสัน

ดูท่าเจ้าของร้านก็คงจะรักการขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนตะวันตกดินเช่นกัน และเพราะว่าเป็นสาวกของฮาร์เล่ย์ เดวิดสัน คาดว่าอาจจะรักการขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนพระจันทร์ตกดินด้วย

จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่อำเภอเทิง โดยใช้เส้นทางสาย 1155 เป็นเส้นทางที่คดเคี้ยวไต่เขาสวยงาม วิวทิวทัศน์ภูเขาซ้อนเรียงกันสุดลูกหูลูกตา ขี่ไปจนเหนื่อย ตะวันก็ยังไม่ใกล้จะตกดิน

แวะเติมพลังดื่มสปอนเซอร์ แล้วจึงเดินทางต่อจนถึงอำเภอเทิง ตะวันก็ยังไม่ตกดิน…

อูยย…ทำไมวันนี้ตะวันตกดินช้าจัง…

จากนั้นจึงมุ่งหน้าสู่อำเภอเชียงคำ เหลือบไปเห็นป้าย “น้ำตกภูซาง”

ผู้ใหญ่อินดี้ท่านหนึ่งที่รักการขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนตะวันตกดินเฉกเช่นกัน เคยมาที่นี่ เคยมาถ่ายรูปที่นี่ ท่านเป็นคนที่มีมอเตอร์ไซค์อยู่ในครอบครองหลายคันมาก และเป็นคนแรกที่ให้ผมมีโอกาสขี่มอเตอร์ไซค์เครื่องยนต์ใหญ่ มันคือ ยามาฮ่า สูบโต ขนาดหกร้อยซีซี สูบเดียว

ผมประทับใจรถน้อยกว่าที่ประทับใจความมีน้ำใจของท่าน ที่มอบความไว้วางใจให้ผม ซึ่งอยู่ ม.ปลาย ได้ทดลองขี่

จากนั้นจึงมุ่งหน้าสู่เชียงคำ

เชียงคำ เมืองนี้คุ้นๆ เหมือนมีความเศร้าสร้อยเจ็บปวดแฝงอยู่ เหมือนมีรังสีอำมหิตต่อหัวใจแฝงอยู่

ขี่วนเล่นในเมือง ตะวันเลยกลางหัวไปมากแล้ว แสงแดดเริ่มนุ่มนวลขึ้น บางทีพระอาทิตย์อาจจะตกดินที่เชียงคำ

แต่พระเจ้าไม่ประสงค์อย่างนั้น

และใครๆ ก็รู้ หากพระเจ้าไม่ประสงค์อย่างนั้น ใครจะขัด

ถนนมีเยอะแยะ ทำไมต้องผ่านเส้นนี้ เส้นที่มีบริษัทนี้ตั้งอยู่

บริษัทที่เป็นชื่อเดียวกันกับนามสกุลของอดีตอันแสนหวาน

เพราะเหตุใดเจ้าหล่อนถึงใช้นามสกุลเดียวกันกับชื่อบริษัทนี้

รังสีอำมหิตต่อหัวใจพุ่งกระแทกหน้าที่สวมไว้ด้วยหมวกกันน็อกสีขาว ทะลุทะลวงผ่านคอหอยลงสู่กระเพาะ ทะลุปอด ตรงเข้าสู่หัวใจ

…เพราะเจ้าหล่อนมาเป็นสะใภ้ที่นี่ไง

เอือก…(เสียงกระอักเลือด)

เลี้ยวออกจากถนนอำมหิตต่อหัวใจโดยทันที

จอดรถ ค้นหาเมืองที่ใกล้ที่สุด…พะเยา

บีบคลัตช์ เข้าเกียร์ กระโจนพุ่งทะยานออกจากเมืองเชียงคำ มุ่งหน้าสู่พะเยาด้วยความเร็วสูง ด้วยไอเสียพวยพุ่งผ่านท่อไอเสียคู่ ต่อสู้รังสีอำมหิตอยู่ด้านท้าย

ไม่หันกลับมามอง ไม่มองแม้มองผ่านกระจกหลัง…เชอะ

นามสกุลเราออกจะเพราะ…เชอะ

เพราะกว่านี้เยอะ…เชอะ

ถนนทอดยาวลงเนินเขา มองเห็นไกลสุดขอบฟ้า ซ้าย-ขวาล้อมไว้ด้วยทุ่งนาต้นข้าวสีเขียวขจี กลิ่นต้นข้าวลอยมาแตะจมูก แสงอาทิตย์อ่อนโยนปลอบประโลมจิตใจ รังสีอำมหิตถูกไอเสียจากท่อไอเสียคู่ของเจ้าเหลืองทัดทานไว้ อาการกระอักเลือดดีขึ้นมากแล้ว ทิวทัศน์งดงามประทับตรึงใจ จนมาถึงอำเภอดอกคำใต้ ก็หิวโซ…

มอเตอร์ไซค์ไม่หิว…คนหิว

มองเห็นร้านผัดไทยคนแน่น กลับรถ เข้าร้านทันที แม่ครัวใจดีทำมังสวิรัติให้ เป็นผัดไทยที่ยอดเยี่ยม เป็นผัดไทยชนิดอยู่เพื่อกินโดยแท้

สรุปวันที่สองของทริปขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนตะวันตกดิน ตะวันมาตกดินที่พะเยา ได้ระยะทาง 411 ก.ม. เอนตัวลงบนเตียงในโรงแรมที่พะเยา…อูยยยย…

วันที่สามของการเดินทาง วันนี้ได้เวลาเดินทางกลับบ้าน ฝนตกแต่เช้าให้ความชุ่มฉ่ำสดชื่นเป็นอย่างมาก

ใส่ชุดกันฝน ปรับโหมดการขับขี่ให้มีแรงม้าต่ำสุด ปรับแทร็กชั่นคอนโทรลให้อยู่ในระดับสูงสุด แล้วก็ออกเดินทางผ่านถนนสาย 120 สู่อำเภอวังเหนือ

ถนนสาย 120 เป็นถนนที่มีโค้งที่ยากต่อการต่อต้านขัดขืนได้ ราวกับน้องชมพู่ขอให้ช่วยยกถุงช้อปปิ้งไปส่งที่รถ…ถึงแม้เจ้าหล่อนจะมีเจ้าของแล้ว แถมยังมีลูกแฝดที่น่ารัก…แต่ใครจะปฏิเสธได้ลง

จากนั้นมุ่งสู่ลำปาง ผ่านอำเภอแจ้ห่มโดยใช้เส้นทาง 1035 เข้าสู่ลำพูนโดยถนนสาย 11 แล้วก็วิ่งบนถนนเลียบทางรถไฟสู่ตัวเมืองเชียงใหม่

มาถึงเชียงใหม่โดยตะวันยังไม่ตกดิน แต่ขอเสร็จสิ้นทริปไปเลยก็แล้วกัน

ทำระยะทางไปวันนี้ 257 ก.ม. รวมทั้งทริป 1,045.8 ก.ม.

ก็อย่างที่โกวเล้งบอกไว้ในหนังสือชุดอาวุธทั้งเจ็ด เล่มยอดมือปราบ

“คนผู้หนึ่งมีชีวิตอยู่ในโลก หากได้กระทำเรื่องที่มันคิดกระทำจริงๆ มันสมควรมีความสุขหรือไม่”

เป็นการสัมผัสวิถีชีวิตการขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนตะวันตกดินด้วยตนเอง

สัมผัสวิถีชีวิตในฝัน วิถีชีวิตที่แสนอินดี้ด้วยตนเอง

และได้พบข้อสันนิษฐานของวิถีชีวิตการขี่มอเตอร์ไซค์ไปจนตะวันตกดินของท่าน ซีอีโอออฟเดอะเยียร์ สองพันสิบเจ็ด สิทธัตถะ ลาล ว่า…

ท่านคงมีกระดูกก้นกบและกล้ามเนื้อบั้นท้ายที่แข็งแกร่งมาก

ท่านสิทธัตถะจะมีความสุขกับวิถีชีวิตแบบนี้หรือไม่…ผมไม่รู้

ตอนนี้เพียงรู้ว่าความสุขของผมนั้นแสนเรียบง่าย…

เพียงขอไปเอนหลังก่อน…อูยยยยยยยยยยย…ปวด…