สิ่งที่ผมไม่รู้มาก่อน เกี่ยวกับการขี่มอเตอร์ไซค์ จากเชียงใหม่ไปสิงคโปร์คนเดียว (14)

สิ่งที่ THE CAR GALLERY หรือแปลตรงตัว ห้องแสดงศิลปะยานยนต์ นำเสนอก็คือเรื่องราวของรถยนต์ เริ่มจากประวัติของเครื่องยนต์ พร้อมกับโชว์ชิ้นส่วนอะไหล่ภายในของเครื่องยนต์ จัดแสดงไว้

ดูแล้วงดงามได้อารมณ์ดีทีเดียว

ต่อด้วยประวัติของรถยนต์รุ่นสำคัญๆ ในโลก เช่น ออสตินมินิ พร้อมทั้งภาพตัดเอ็กซเรย์การวางเครื่องยนต์ ที่นั่ง และที่วางสัมภาระ และเลยไปถึงประวัติของบริษัทรถยนต์ เช่น บีเอ็มดับเบิลยู ซึ่งมีประวัติในการผลิตมอเตอร์ไซค์มาก่อนที่จะผลิตรถยนต์ซะอีก

มีโมเดลรถขนาดเล็ก ขนาดกลาง ขนาดใหญ่มากมาย หลายๆ โมเดลเป็นลิมิเต็ดอีดีชั่น ถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม เป็นห้องแสดงที่ไม่ใหญ่มาก แต่ดูแล้วก็ให้ความรื่นรมย์สำหรับผู้รักการใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนน

ที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยคือ ขณะที่อเมริกามีรถประจำตำแหน่งประธานาธิบดี ที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ มีระบบรักษาความปลอดภัยขั้นเทพ…จีนก็มี

มันคือ Hongqi L5 ซึ่งมีความหมายว่า Red Flag หมายถึง ธงแดง

ซึ่งก็ตั้งตามชื่อของระบบความเชื่อทางการเมืองการปกครองที่เรียกว่าคอมมิวนิสต์นั่นเอง

ธงแดงเป็นรถที่งดงาม มีสง่าราศี ไม่แพ้รถประธานาธิบดีของอเมริกา

อันที่จริงมองดูแล้วน่าจะบอกได้ว่ามันสวยกว่าด้วยซ้ำไป

ถัดมาเป็นการแข่งรถบนราง รางสีดำที่มีแถบสีเงินสองแถบเอาไว้ส่งกระแสไปขั้วบวกและขั้วลบ ไปที่มอเตอร์ที่อยู่ในรถคันเล็ก มีคันบังคับเป็นปุ่มกดอยู่ปุ่มเดียว กดมากก็วิ่งเร็ว กดน้อยก็วิ่งช้า ปล่อยก็หยุด ผมก็ลองเล่นดู เล่นกับเจ้าของแกลเลอรี่นี่แหละ แล้วก็ได้มีโอกาสคุยกัน

เขาเป็นคนอีโปว์ เกิดที่อีโปว์ มีความรักอยู่กับสองอย่างคือ รถยนต์ และอีโปว์ ด้วยความรักรถยนต์เป็นอย่างยิ่งจึงได้สะสมรถโมเดลตั้งแต่เด็ก จนมีครอบครองไว้เป็นจำนวนมาก หลายๆ คันที่ครอบครองไว้เป็นลิมิเต็ด หายากมากแล้วก็งดงามมากด้วยเช่นกัน

และเมื่อคอลเล็กชั่นมีมากขึ้นเรื่อยๆ บวกกับความรักในเมืองที่ตัวเองเกิด ก็เลยเอามาทำเป็นแกลเลอรี่ที่ผมมาเดินอยู่นี่

เป็นทั้งการได้แบ่งปันความงดงามของสิ่งที่ตัวเองครอบครองสะสมไว้ด้วยความรัก และเพิ่มสถานที่ท่องเที่ยว เพิ่มความน่าสนใจให้เมืองอีโปว์ อันเป็นที่รักของเขา

ผมสัญญาว่าจะพาลูกๆ มาดู เพราะคนโตชอบเฟอร์รารี่กับดูคาตี้ ส่วนคนกลางชอบบีเอ็มดับเบิลยู ซึ่งแน่ใจว่าทั้งสองคนจะต้องชอบที่นี่แน่ๆ

แล้วก็คิดในใจว่า เจ้าของแกลเลอรี่คงจะมีความสุขไม่น้อยจากความสำเร็จในการทำสิ่งดีๆ ให้เมืองของเขา

ผมรู้จากสีหน้าของเขาทีเดียวว่าเขาก็รู้สึกเช่นนั้น

จากนั้นจึงบอกลากัน แล้วผมก็เดินต่อไปเพราะภารกิจหากาแฟดื่มยังไม่ประสบความสำเร็จ

เดินดูเมืองพร้อมกับค้นหาร้านกาแฟไปอีกสักพักก็ประสบความสำเร็จ

สั่งเอสเปรสโซ่ร้อน นั่งดื่มที่โต๊ะหน้าร้านมองดูเมืองอีโปว์ พร้อมกับมองดูกระดาษรองที่อยู่ในถาดเอสเปรสโซ่ คล้ายๆ กับกระดาษรองในถาดแมคโดนัลด์นั่นแหละ

มีข้อความที่น่าสนใจ “I LOVE MY LIFE” ฉันรักชีวิตของฉัน…

นึกทบทวนวันนี้ของเรา

เริ่มด้วยอาหารเช้าที่เยี่ยมยอด สตรีตอาร์ตในเมือง โอ้พระเจ้าจอร์จ (ทาวน์) สะพานยาวเหยียดข้ามทะเลสีมรกต ถนนราบเรียบโรยด้วยกากเพชร โค้งที่งดงามไต่ขึ้นสู่ยอดเขา โรงโอเปร่าสำหรับสองสูบเสียงเพราะมากสีแดง สปาเกตตีอยู่เพื่อกิน ศิลปะแห่งยานยนต์ที่สร้างจากความรัก เอสเปรสโซ่รสชาติเยี่ยม…ในเมืองที่สวยงาม

ฉันรักชีวิตของฉัน

จากนั้นก็เรียกอูเบอร์กลับที่พัก อูเบอร์คันนี้ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มีความรักให้กับเมืองอีโปว์ของเขา แล้วเขาก็ชวนคุย

“ยูมาจากไหน” “เชียงใหม่ ไทยแลนด์” “ยูไม่เหมือนคนไทย” “เออ…กูรู้…” (อันนี้พูดในใจ)

“ยูนั่งเครื่องบินมา?” “ไม่ใช่, ไอขี่มอเตอร์ไซค์มา”

เขาเป็นคนขับอูเบอร์ ไม่ใช่อัจฉริยะ…เขาทวนคำตอบด้วยน้ำเสียงไม่แสดงความเข้าใจ

“ขี่มอเตอร์ไซค์มา…” แต่มองหน้าก็รู้ว่าเขาอยากพูดว่า “นี่มึงบ้าป่าววะ” แต่เขาเป็นอูเบอร์ เขามีมารยาท

“เออ…เรื่องมันยาวว่ะ” แล้วเขาก็ถามเรื่องที่คนมาเที่ยวอีโปว์ต้องทำกัน เรื่องที่เป็นชื่อเสียงอันโด่งดังของอีโปว์

มันคือเรื่องกิน

“ยูกินอะไรมาวันนี้” ผมพอจะรู้อยู่ว่าคนมาเที่ยวอีโปว์ ไม่มีใครมากินสปาเกตตีที่นี่หรอก

กูทำมึงผิดหวังมาตั้งแต่กูเป็นคนไทย แต่หน้ากูไม่เหมือนคนไทย

เดินทางมาด้วยวิธีที่มึงไม่เข้าใจ และมากินสปาเกตตีที่อีโปว์ แต่ผมก็ไม่อยากจะโกหก

“สปาเกตตี”

เขา…ขอเปลี่ยนเป็นมัน ดีกว่า…มันหันมามองหน้าผมในขณะที่มือจับพวงมาลัยอยู่ และรถกำลังวิ่งไปข้างหน้า

“ไอเพิ่งเคยได้ยินวันนี้ว่าคนมาเที่ยวอีโปว์เขามากินสปาเกตตีกัน”

คิดในใจ นี่กูคงทำให้มึงผิดหวังมากสินะ

เมื่อถึงที่พัก ผมบอกขอบคุณ และคิดในใจ “หวังว่าคงไม่ได้พบกันอีก”

มันก็บอกขอบคุณ แต่ดูหน้ามันก็รู้ “หวังว่าคงไม่ได้พบกันอีกเช่นกัน”

วันนี้เป็นวันที่ 6 ของการเดินทาง

ทำระยะทางได้ 166.6 ก.ม.

รวมระยะทางจากเชียงใหม่ 2,265.6 ก.ม.

และถึงแม้จะทำตัวไม่เป็นที่พอใจของอูเบอร์ท้องถิ่น ผู้รักในบ้านเกิดของตัวเอง

ฉันก็รักชีวิตของฉัน…ที่อีโปว์