ไม่เพียงแต่คอลัมน์ดนตรี ของ วารี วิไล จะสะท้อนให้เห็นการแปรเปลี่ยนภายในแวดวงดนตรี

จากยุค Red Hot Chili Pepper มาสู๋ยุค The Chainsmokers

หากแต่คอลัมน์ภาพยนต์ ของ นพมาส แววหงส์ ก็สะท้อนให้เห็นการแปรเปลี่ยนภายในแวดวงภาพยนต์

จากยุค Nicole Kidman มาสู่ยุค Jack Hustonยิ่งคอลัมน์อะไร(แม่ง)ก็เป็นศิลปะ ของ ภาณุ บุญพิพัฒนาพงศ์ ยิ่งสะท้อนให้เห็นการแปรเปลี่ยน

ชื่อของ ถวัลย์ ดัชนี ค่อยๆหายไป

มีชื่อของ จิตติ เกษมกิจวัฒนา

มีชื่อของ วันทนีย์ ศิริพัฒนานันทกูร เข้ามาแทนที่

พูดตามภาษาพระก็ต้องว่า “อนิจจัง”

พูดตามภาษาสมัยใหม่ก็ต้องว่า “พลวัต”

ความเป็นจริงในทางสังคมก็คือ ไม่มีอะไร”หยุดนิ่ง” ไม่ขยับ ไม่ขับเคลื่อน

วงการ “ศิลปะ” สัมผัสได้เด่นชัด รวดเร็ว

บทสรุปก็คือ ยุคของใครก็ยุคของมัน ไม่ว่าจะเป็นเพลง ไม่ว่าจะเป็นภาพยนต์ ไม่ว่าจะเป็นงานจิตรกรรม ปฏิมากรรม

คนเก่า”อำลา” คนใหม่”ปรากฏตัว”

ไม่ว่าจะเป็น “นักร้อง” ไม่ว่าจะเป็น “ดารา” ไม่ว่าจะช่างเขียน