แล้ว”กระแส” อันเกี่ยวกับการประท้วง โดนัลด์ ทรัมพ์ ก็ค่อยๆ”ดาวน์”ลง

หลุดจาก “หน้า 1″ ไปอยู่”หน้าใน”

เหมือนๆกับการค่อยๆหายไปของกระแสอื้อฉาวในเรื่องของ “น็อต กราบรถ”

เหมือนๆกับกรณีของ สมเถา สุจริตกุล

พลันที่ โดนัลด์ ทรัมพ์ เดินทางเข้า “ทำเนียบขาว” ตามคำเชิญ ของ บารัค โอบามา

“ระบบ” ก็เดินของมันไป”ข้างหน้า”

ยิ่ง สี จิ้น ผิง ยกหูโทรศัพท์จากปักกิ่งไปยัง โดนัลด์ ทรัมพ์ ที่นิวยอร์ค

“รอยยิ้ม” ก็แต่งแต้มบน “ใบหน้า”

แม้วันที่ 20 มกราคม 2560 ยังเดินทางมาไม่ถึง เหลืออีกอย่างน้อยก็ 3 เดือน 90 กว่าวัน

แต่”สถานะ”ของ โดนัลด์ ทรัมพ์ ก็เริ่ม”มั่นคง”

 

กรณีของ โดนัลด์ ทรัมพ์ ก็เหมือนกับกรณีของ “เบร็กซิท”ในมือของ เธเรซา เมย์

มีความหงุดหงิด มีความไม่พอใจ

การแสดงออกในเชิงคัดค้าน ต่อต้าน แสดงความไม่เห็นด้วยจึงเกิดขึ้นทั้งที่อังกฤษ ทั้งที่สหรัฐ

นั่นคือ สีสันแห่ง “ประชาธิปไตย”

เป็นประชาธิปไตย”อารยะ” เป็นประชาธิปไตย”สากล” มิได้เป็นประชาธิปไตยในแบบ”จำเพาะ”

จำเพาะแบบที่รับรู้ได้อย่าง “เมียนมา”

จำเพาะแบบที่รับรู้ได้อย่าง “ฮ่องกง” ที่มีการกำกับ ควบคุมและบงการ

แต่จำเพาะแบบนั้นไม่มีใน”อังกฤษ”

ยิ่งในสหรัฐ บรรยากาศและการเคลื่อนไหวก็เดินหน้าไปอย่างเต็มที่

โดนัลด์ ทรัมพ์ เป็น”ประธานาธิบดี”แน่ๆ ไม่ใช่ ฮิลลารี คลินตัน แน่นอน

4 ปีก็”เลือกตั้ง” ไม่มีอะไร”เกิน”กว่านั้น

 

กระแสแต่ละกระแสจึงดำเนินไปตามสภาพ”ความเป็นจริง”ของแต่ละสังคม

สังคม”อารยะ”ก็แบบหนึ่ง

หากเอารายละเอียดของสังคม “อารยะ” มาเปรียบเทียบกับสังคม “ล้าหลัง”

ก็รังแต่จะสร้าง”ความเจ็บปวด”

เหมือนคนอุปมาว่า สถานการณ์ที่สหรัฐก็เหมือนกับเหล่าขันทีที่นั่งริษยาการมีเซ็กส์ของคนอื่นนั่นแหละ

“ตัวเอง” ไม่มีปัญหา แต่ยัง”วิพากษ์วิจารณ์”

ทุกอย่างจึงดำเนินไปเหมือนกับคำเปรียบเปรยในสังคมไทยที่ว่า

“เหมือนหมาเห่าเครื่องบิน”