ผมยกกรณีความโกรธจนนำไปสู่ปฏิบัติการทางสังคมอย่างรุนแรงสามครั้ง แต่ทั้ง 3 ครั้งมี “แกนนำ” ที่เป็นฉากปิดกั้นมิให้เห็นคนโกรธส่วนใหญ่ 14 ตุลามีนักศึกษา พฤษภาเลือดมีคุณจำลอง ศรีเมือง และสมัครพรรคพวก และการชุมนุมของเสื้อแดงปี 2553 มีแกนนำเสื้อแดง ทั้งส่วนกลางและที่มาจากจังหวัดต่างๆ
.
ปฏิบัติการต่อต้านด้วยความโกรธอย่างแท้จริง โดยไม่ต้องอาศัยฉากปิดกั้นก็มีเหมือนกันในระยะหลัง ผมคิดว่าการชุมนุมผูกผ้าแดงที่ราชประสงค์หลังการล้อมปราบเสื้อแดงเป็นหนึ่งในปฏิบัติการต่อต้านด้วยความโกรธเช่นนั้น แกนนำแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเจรจากับตำรวจ ที่เหลือเป็นเรื่องของความโกรธแค้นล้วนๆ และนำไปสู่การ #ทะลุเพดาน ไปแล้วด้วย
.
ถ้าอย่างนั้นจึงเกิดคำถามตามมาว่า แล้วเหตุใดคนไทยภายใต้ประยุทธ ซึ่งโกรธมากแล้ว จึงไม่ออกมาต่อต้านด้วยการเผชิญหน้า ผมคิดว่า คสช.และคุณประยุทธ์ประสบความสำเร็จในการทำให้คนไทยรู้สึกอ่อนแออย่างที่ไม่เคยมีคณะรัฐประหารใดๆ เคยทำได้
.
ไม่ใช่ด้วยการเข่นฆ่าอย่างที่อัศวินของเผ่าเคยทำ ไม่ใช่ด้วยการประหารชีวิตด้วย ม.17 อย่างสฤษดิ์ แต่ด้วยการระดมองคาพยพของรัฐทั้งหมด มาร่วมมือกันใช้อำนาจทางกฎหมายอย่างฉ้อฉลจนกระทั่งไม่เหลือช่องใดๆ สำหรับการต่อต้านแบบเผชิญหน้าอีกเลย นอกจากด้วย “อาวุธของผู้อ่อนแอ”
______________________________
คนไทยใจเย็น | นิธิ เอียวศรีวงศ์
https://www.matichonweekly.com/column/article_445347