กวีกระวาด/เวิ้งหมาบ้า

จารึกสุจริตปรารถนา

โอ้ดวงจิตแสนคิดถึงคำนึงถนอม

แสนถวิลมิรู้สิ้นในอกตรอม ในตาย้อมเลือดหลั่งอยู่พรั่งพรู

สามปีกว่าจากลาไม่เห็นพักตร์ ยิ่งตระหนักที่อัปยศอดสู

เคยร่วมวันเวลายังตราตรู ยังหมายรู้ระลึกได้แม้ไกลกัน

แต่ทราบเรื่องแสนเคืองระคายอก แสนอนาถน้ำตาตกกันแสงศัลย์

โอ้เจ้าช่อบุหงาลดาวัลย์ ใครหนอบั่นกิ่งเจ้าช่างเศร้าใจ

เห็นเขาว่าเจ้ายังซ้ำถูกจำขัง หมดพลังทั้งดาวดินในดงไผ่

ถึงสิ้นสุดยุติธรรม์ล้วนบรรลัย ต่อหน้าตาใครต่อใครในแผ่นดิน

แค่ออกนามเจ้าสิเขายังขู่ตะคอก เหมือนใบ้บอกใครไม่ได้ไปทั้งสิ้น

มีปากเหมือนไม่มีจนชาชิน เจ็บดิ้นแดยันทุกวันคืน

แม้พี่เหินเดินได้ในเวหน เป็นสุริยนจะปลุกคนทุกคนตื่น

แต่ที่ทำได้ประจำก็ย่ำยืน ยังชีวิตอยู่แค่ฝืนในคืนดำ

คอยวันเจ้ากลับมารักษามิตร ถนอมจิตรอแสงเจ้าแข่งขำ

มาไล่มืดหมดแดนให้หมดดำ สว่างล้ำธาตรีทุกชีวา

อันสารานี้บำราศบำรุงนึก จารึกสุจริตปรารถนา

คะนึงหวนครวญหาเถิดแม่มา มาเถิดมาแม่เนื้อเย็น “ความเป็นธรรม” ฯ