กวีกระวาด/ชาคริต โภชะเรือง

ยี่สิบสี่ชั่วโมงของเราไม่เท่ากัน

ถ้าฉันอยู่ที่นี่

ฉันคงรีบตื่นแต่เช้า

เพื่อจะได้มีเวลามากกว่าคนอื่น

ยี่สิบสี่ชั่วโมงเราสั้นกว่าที่ใด

เรามีเวลาที่สูญหายไป

เฉกเช่นชีวิต

ในวงล้อมแห่งเวลาที่บีบรัด

เร่งรีบ ตาลีตาลาน

เราสูญเสียกลางคืนไปโดยสิ้นเชิง

โมงยามขโมยค่ำคืนไปจากเรา

ชีวิตที่มีแต่กลางวัน

ลอยกระทง

งานเลี้ยงแต่งงาน

เฉลิมฉลองปีใหม่

การเดินทางสัญจรนอกบ้าน

ชีวิตที่สูญหาย

ความตายไม่ใช่เพื่อนแปลกหน้า

เมืองเงียบเหงา

ใต้เงากฎอัยการศึกและทหาร

ฉันจะปลุกลูก-ปลุกพ่อ-ปลุกพี่น้อง

ให้ออกไปเผชิญความจริง

แม้วินาทีแห่งชีวิต

จะหดสั้นลง

เราจะนั่งยานเวลาไปสู่อนาคต

ออกไปให้พ้นจากรัศมีแห่งคำประกาศเคอร์ฟิว

ลอยกระทง ปีใหม่นี้

ตามหาความสุขที่ล่องลอยไป

เราจะทำให้ราตรีกาลเป็นรุ่งอรุณ

เราจะทำให้ยี่สิบสี่ชั่วโมงกลับคืนมา

เป็นของเราเหมือนเช่นที่เคย