ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 15 - 21 ธันวาคม 2560 |
---|---|
คอลัมน์ | กวีกระวาด |
เผยแพร่ |
กวีกระวาด/สุธีร์ พุ่มกุมาร
โศกนาฏกรรมของใบไม้หลากสี
ปลิดขั้วร่วงหล่นทีละใบ
ลอยลิ่วปลิวไปโปรยหลายที่
ทบท่าวทับดินซากอินทรีย์
ใบไม้หลากสี-วีรกรรม
เปื่อยเน่าเปล่ากลวงร่วงสลด
ย่อยสลายหยิ่งพยศรอเท้าย่ำ
เกรี้ยวกราดกรีดเสียงอยู่ซ้ำซ้ำ
ฝากรอยช้ำช้ำแด่แผ่นดิน
หอยทากทูนเปลือกปล่อยเมือกเหม็น
คายคูถมูตรกระเซ็นเป็นภาพศิลป์
ยื่นหนวดตรวจตราออกหากิน
แหว่งวิ่นพราวพรูพร่างรูพรุน
ใบไม้ใกล้โกร๋นถึงโพ้นยอด
เกรียดกรอดกราวกรู-รูกระสุน
ซ้อนทับซับซ้อนอ่อนละมุน
หากขุ่นมัวแล้วซ่อนแววตา
ส่ายใบเริงใบดื่มไอฝน
ดอกผลเหิมเกริมเกินปรารถนา
หมื่นแสนล้านใบในพงพนา
เห็นเพียงมายา…เพียงบ้าใบ
หอยทากซากเน่าความเขลาขลาด
เป็นเหยื่อเติมหยาดลำต้นใหญ่
ดูดซับซึมซากต่อรากใน
หยั่งลึกลงไปลึกในลึก
หนึ่งใบร่วงไปอีกใบร่วง
ใบไหนหนอหน่วงในรู้สึก
ต้นยังยืนค้ำท้าสำนึก
ผลิผลึกเศษซีกซ่อนปีกไม้…