กวีกระวาด/ประกาย ปรัชญา [email protected]

190823

ท่ามกลางอารยธรรม

กำลังทหารสี่กองพลออก “สู้รบ” เต็มยุทธวิธี

…รบชนะประชาชน

ภายใต้กฎหมาย

พลซุ่มยิงทำความตายให้ปรากฏ

พลซุ่มใดทำความจริงไม่ปรากฏ?

เหตุ เลี่ยงที่จะสอดรับกับผล

คำถาม ยากจะฝ่าขวากหนามพบคำตอบ

สิ่งซึ่งถูกบ่งชี้จักไม่มีวันเลือนจาง

สังกัดแห่งเงาร่างบนรางรถไฟฟ้า…

ลมร้อนโกรกและลมหนาวกรีดอดีตเขตอภัยทาน

เหยื่อผู้น่าสงสารถูกผลักห่างจากคำ “อภัย” ไปนิรันดร์

ขณะราชปรารภยามพลบพลั่กพลั่งด้วยแสงแดงฉาน

ถนนเช้าจอแจ – เที่ยงแออัด

ทว่า ตลอดมาคือนาทีพลบ!

ซอยรางน้ำค่ำมืด

เงามืดแนบซ้อนบนท่านอนของศพ

บางอารมณ์เศร้าเคว้งคว้างกลางซอยซึมซับรับรู้

มืดค่ำเกินย่ำรุ่งจวบจนบัดนี้…

สิ่งซึ่งถูกบ่งชี้จักไม่มีวันจางคลาย

ราวฉากชวนประหลาดใจในวรรณกรรมสัจนิยมมหัศจรรย์

ฤดูร้อนปีนั้นแตกพร้อยด้วยรอยพรุน

กระสุนสังหารหนึ่งแสนเก้าหมื่นแปดร้อยยี่สิบสามนัด

ซัดสาดไปทั้งบรรยากาศ, ซัดสาดไปทุกองค์ประกอบคิมหันตภาพ

หนึ่งแสนเก้าหมื่นแปดร้อยยี่สิบสาม…

สะเทือนเลื่อนลั่นโดยนามของผู้ใด,

ฝังลึกหรือทะลุทะลวงผ่านร่างของใคร,

เหมือนหรือผิดแผกทุรลักษณาการไหน?

คำตอบ จักบุกบั่นฟันฝ่าจนกว่าบรรจบกับคำถาม

ผล จักหวนหาแห่งหนจนกว่าสอดรับกับเหตุ

สิ่งลวงเท็จทยอยถูกแฉโพยโดยหลักฐานและกาลเวลา

ความจริงกลับไม่มีวันหมดอายุความ

ความจริงไม่มีทางหมดอายุไป

ภายใต้กฎหมาย

ท่ามกลางอารยธรรม