กวีกระวาด

เหล่าเด็กชายที่สร้างทางเดินไปถึงดวงจันทร์ | กวีกระวาด : สุไฮมี

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 3 - 9 กุมภาพันธ์ 2566
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

กวีกระวาด | สุไฮมี

เหล่าเด็กชายที่สร้างทางเดินไปถึงดวงจันทร์

 

ค้นลึกเข้าไปในความทรงจำ, ผมรู้จักเด็กชายคนหนึ่ง

เขาถูกพ่อส่งไปร่ำเรียนวิชากับผู้นำหมู่บ้าน, เหมือนเด็กคนอื่นๆ รุ่นแล้วรุ่นเล่า

เพื่อหวังว่าวันหนึ่ง เด็กชายจะเติบโตขึ้นมาเป็นหนึ่งในบริวารของผู้นำ

นั่นเป็นสิ่งที่เชิดหน้าชูตาให้กับครอบครัว คล้ายประโยคเกาะชายผ้าเหลือง

นับแต่นั้นผมไม่เจอเขาอีกเลย

 

วันหนึ่ง, วันวัยที่ผมเริ่มรู้จักรับรู้โลกและข่าวสาร

ในยามบ่ายของฤดูร้อน ผมพบเด็กชายคนนั้นอยู่หน้าบ้าน

เขานั่งกุลีกุจออยู่กับเม็ดกรวดหินดินทราย ใบหน้าขรึมขลังด้วยหนวดเครารกเรื้อรุงรัง

ด้วยความอยากรู้ ผมเดินเข้าไปหาเด็กชายพร้อมยื่นน้ำเย็นๆ ให้แก้วหนึ่ง

ผมถามเขาว่า “กำลังทำอะไร?”

เขาละสายตาจากพื้นดิน เงยหน้ามองผมด้วยสายตาอ่อนโยนระคนความเหนื่อยอ่อน

รับแก้วน้ำจากผมไปดื่มด้วยความกระหาย เป็นความกระหายที่ดูไม่ลนลาน

จิบน้ำสามครั้ง ก่อนจะดื่มจนหมดแก้วในครั้งเดียว จากนั้นส่งแก้วน้ำคืนให้ผมด้วยรอยยิ้ม

แล้วตอบว่า “ฉันตั้งใจจะเก็บเม็ดกรวดหินดินทรายในทุกพื้นที่

โดยเริ่มจากหมู่บ้านของเราก่อน จากนั้นจะเดินทางสู่หมู่บ้านถัดไป

ฉันต้องเก็บให้ทันคนอื่น เพราะไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวที่กำลังเก็บมันอยู่”

ด้วยความสงสัย ผมถามกลับไปว่า “เพื่ออะไร?”

เขายิ้มละมุน ดวงตาฉายชัดถึงประกายแห่งความหวัง

“เพื่อสร้างทางเดินให้สูงขึ้นไปจนถึงดวงจันทร์น่ะ”

 

วัยเยาว์สูญสิ้นเมื่อผมได้รู้จักประโยคที่ว่า

“ดวงตา รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ คือความบริสุทธิ์, ก่อนที่เหตุผลจะเข้ามาครอบงำ”

ผมยังคิดถึงใบหน้าและแววตาของเด็กชายคนนั้น เวลานี้เขาอยู่ส่วนไหนของโลก

เก็บเม็ดกรวดหินดินทรายไปถึงไหนแล้ว ใกล้ถึงดวงจันทร์หรือยัง

ขณะเดียวกันผมก็รู้สึกหดหู่เมื่อได้ยินข่าวว่า

ดวงจันทร์มีแสงสว่างเพียงด้านเดียว ด้านมืดของมันยังไม่ได้รับการสำรวจ,

แต่มันก็นานมาแล้ว •