เฟื่องนคร | กวีกระวาด : ไพบูลย์ วงษ์เทศ

ภาพถนนเฟื่องนครในสมัยรัชกาลที่ 5 ราวปี พ.ศ.2443

กําลังโตเป็นวัยรุ่นรู้ครุ่นคิด

ต้านสังคมซิฟิลิสเดชกระเดื่อง

ไม่เล่าเรียนเขียนอ่านบ้าการเมือง

ขลุกอยู่โรงพิมพ์ประเทืองเปลื้องปัญญา

มีความหนากี่ยกไสกาวสัน

ดูเขาทำงานกันยิ้มเริงร่า

พบนักเขียนนักประพันธ์ในมรรคา

นั่นพิมพ์ตราสัญญะปลาตะเพียน

แม่เจ้าโวยนั้นคือ ‘รงค์ วงษ์สวรรค์

เด็กหนุ่มเพิ่งกลัดมันฝึกอ่านเขียน

เห็นเขาโก้เรืองนามก็ตามเกวียน

ไม่เข้าเรียนหนังสือละเวรตะไล

ชอบแท่นลมแท่นออฟเส็ตแท่นฉับแกระ

ดูล่างเรียงหัวหน้าแทะโลมเฉไฉ

ช่างพับพับนั่งพับฉับฉับไว

เทคโนโลย่นยังห่างไกลยังไม่มี

หนีโรงเรียนพะพิงสิงสถิต

หัดกวดปรูฟหาคำผิดจนตาหยี

ศิลปากรเพาะช่างเจอะทั้งปี

พอได้มีรายได้จิตใจงาม

หิวหากินเครื่องในวัวลูกชิ้นเนื้อ

ข้าวตมกับล้นเหลืออะร้าอร่าม

จานละบาทบริบทหมดทุกชาม

กรุงสยามกล้ามสยบพบพี่เชื้อ

เป็นตัวตนที่นี่ได้เพราะใจชอบ

ต่างคำตอบกลิ่นสาบแผกอาบเหงื่อ

เฟื่องนคร-นาคาเฟื่อง-เป็นเฟืองเครือ

รุ่นพี่หนุนจุนเจือที่เฟื่องนคร! •