กวีกระวาด | ไพบูลย์ วงษ์เทศ

สะพานกรุงธน

 

ธนธนะธนิยะหรือธนิตย์

อยู่ฝั่งธนสิงสถิตหิวและอิ่ม

ตั้งแต่เด็กคะนึงหวนเชลล์ชวนชิม

จับเสือใส่ถังยิ้มดูโฆษณา

จากบ้านนอกมาฟุ้งเฟื่องในเมืองหลวง

อ้างว่าเมืองล่อลวงเสงี่ยมสง่า

เป็นเด็กวัดเด็กบ้านเช่นนานมา

จนชราก็ยังพล่ามบ่นตามเพลง

อยู่ด้วยพี่เพื่อนพี่ทุกที่ถิ่น

เว้นพลัดแดนแผ่นดินจึงโหวงเหวง

ฉวัดเฉวียนหวีดหวิวลิ่วบรรเลง

เหมือนเครื่องเร่งเร้าลั่นเฉียดบรรลัย

แล้วคืนเป็นคนฝั่งธนไม่จนกรอบ

สู่ที่ชอบพึ่งพาที่อาศัย

ธนบุรีที่บุราณพัดผ่านไป

ทุกถิ่นที่เวียนไหว้วันทนา

วุฒากาศเทิดไทรถติดขัด

เมื่อเมืองเปลี่ยนปฏิบัติไม่ปรารถนา

เส้นดำเนินเดินทางค่อยสร่างซา

อยู่กับเหย้าเฝ้าเคหาทุกวี่วัน

วัยชราอายุศม์ไม่อุตริ

อ้างมนุสโสสิอาจสังสรรค์

เหมือนสะพานเชื่อมจิตมิตรสัมพันธ์

อยู่ฝั่งธนคนละฝันกับลาดพร้าว

เขาว่าคนฝั่งถ้วยกินกล้วยตาก

ทั้งเชยมากแล้วยังฉิวว่าหิวข้าว

ข้ามสะพานกรุงธนคนละคราว

ธนก็น้าวไม่ใช่ธนะธนาภรณ์! •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022