กวีกระวาด/วนะ วรรลยางกูร

“วันนี้ 29 กุมภาปีที่แล้วไม่มี”

จะทำอย่างไรเมื่อความทรงจำกลับแจ่มชัด

และโลกไร้วิธีลืมอดีตได้

เมื่อผมตาย วิญญาณนั้นอยู่ในฮาร์ดดิสก์

โลกคือสุสานแห่งการบันทึก

วันนี้เมื่อปีที่แล้ว เฟซบุ๊กเตือนอีกครั้งหนึ่งเช่นทุกวัน

วันนี้เมื่อสิบปีที่แล้ว

วันนี้วันที่ 29 กุมภา ปีที่แล้วไม่มี…โชคดีไป

ภาพถูกบันทึกด้วยกล้องสมัยใหม่

แจ่มชัดกว่าที่จำได้ในสมองมากนัก

ผมจะอัดวิดีโอ แล้วพูดคำว่า “ผมรักคุณ” “พ่อรักลูกนะ”

เผื่อผมตายก่อนพวกเขา

แต่จะดีแน่หรือหากจะทำให้เขาไม่อาจลืมเราได้

การก้าวข้ามความทรงจำ

เป็นสิ่งที่มนุษย์ควรทำได้จริงหรือ

6 ตุลาล่ะ 14 ตุลาล่ะ ทุกๆ ครั้งที่ต้องตายล่ะ

เราควรเลือกอย่างไหน

เพื่ออนาคตที่ไม่เจ็บปวด

หรือยิ่งย้ำอดีตที่ขมขื่น

ใช่! ปีศาจแสยะยิ้มอยู่ตรงหน้า

จะลืมหรือจะจำ

มันคือแผลเป็น

แผลเป็นของคน คนหนึ่ง