ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 13 - 19 ตุลาคม 2560 |
---|---|
คอลัมน์ | กวีกระวาด |
เผยแพร่ |
กวีกระวาด/วนะ วรรลยางกูร
“วันนี้ 29 กุมภาปีที่แล้วไม่มี”
จะทำอย่างไรเมื่อความทรงจำกลับแจ่มชัด
และโลกไร้วิธีลืมอดีตได้
เมื่อผมตาย วิญญาณนั้นอยู่ในฮาร์ดดิสก์
โลกคือสุสานแห่งการบันทึก
วันนี้เมื่อปีที่แล้ว เฟซบุ๊กเตือนอีกครั้งหนึ่งเช่นทุกวัน
วันนี้เมื่อสิบปีที่แล้ว
วันนี้วันที่ 29 กุมภา ปีที่แล้วไม่มี…โชคดีไป
ภาพถูกบันทึกด้วยกล้องสมัยใหม่
แจ่มชัดกว่าที่จำได้ในสมองมากนัก
ผมจะอัดวิดีโอ แล้วพูดคำว่า “ผมรักคุณ” “พ่อรักลูกนะ”
เผื่อผมตายก่อนพวกเขา
แต่จะดีแน่หรือหากจะทำให้เขาไม่อาจลืมเราได้
การก้าวข้ามความทรงจำ
เป็นสิ่งที่มนุษย์ควรทำได้จริงหรือ
6 ตุลาล่ะ 14 ตุลาล่ะ ทุกๆ ครั้งที่ต้องตายล่ะ
เราควรเลือกอย่างไหน
เพื่ออนาคตที่ไม่เจ็บปวด
หรือยิ่งย้ำอดีตที่ขมขื่น
ใช่! ปีศาจแสยะยิ้มอยู่ตรงหน้า
จะลืมหรือจะจำ
มันคือแผลเป็น
แผลเป็นของคน คนหนึ่ง