กวีกระวาด

ไพบูลย์ วงษ์เทศ

 

บางกอกใหญ่

 

อิสระเสรีคือชีวิต

ความดีงามความคิดอาจเอื้อนเอ่ย

เคยก่อกรรมทำเข็ญเหมือนเช่นเคย

ล่วงละเลยก็ยังเห็นว่าเช่นกัน

บุญหรือบาปหยาบช้าย่อมปรากฏ

ด้วยรันทดฝาดเฝื่อนแล้วเหมือนฝัน

เหมือนไม่มีเกาคางหยุดกลางคัน

สารพันสารพัดคัดหลั่งลง

กรุงลงกาลงแร้งราวแกล้งพูด

เมื่อมีปากเหมือนมีตูดเป็นหูดส่ง

หวังว่าความยุติธรรมดำรงคง

เจตจำนงบริสุทธิ์ยุติธรรม

ขอบฟ้ามีอรุณใหม่ไฉไลกว่า

ดูขอบตามีน้ำตาตาแดงก่ำ

ซึ่งเพรียกเรียกระอาเอือมความเหลื่อมล้ำ

ตอกย้ำซ้ำช่องว่างหว่างชนชั้น

อยุติธรรมอธรรมมีชีวนะ

คลุกเคล้าคละยางยูงหงส์สูงต่ำ

สว่างแสวงแสงทึมทึบงึมงำ

เริงร่ายรำร่อแร่งอแงงง

เกือบง่วงงุนหมุนกาลวิมานกลับ

วัยขยับเขยิบขยะเลิกละหลง

บางกอกใหญ่ไม่มีดอกมะกอกดง

นั่งรถตรงจะปลดแอกเจอแขกดอย •