กวีกระวาด

สันติพล ยวงใย

 

ขบวนรถ-ไฟ

 

จะไปถึงไหม สถานีที่เธอและใครต่างใฝ่ฝัน

เริ่มต้นทางจากสถานีแห่งหมอกควัน มุ่งสู่สถานีฝัน ผ่านหมอกไฟ

บรรทุกใดไปเต็มขบวนรถ กำหนดสถานีหน้า สถานีไหน

กว่าเทียบชานชาลาประชาธิปไตย ตกราง เริ่มต้นใหม่ ไปกี่ครั้ง

บรรทุกรักมาสักตู้ขบวนไหม บรรทุกไฟไปเต็มขบวนคลั่ง

แวะสถานีที่ชื่อชิงชัง เลยสถานีหวังไม่แวะพัก

หลังก็ล้าหน้าก็คล้ายแค่คืบเคลื่อน ผ่านปีเดือนตกหล่มและจมปลัก

โถ! ขบวนรถไฟนี้ไร้รัก มีแต่ชักธงรบเป็นธงธรรม

เชื่องช้ากี่ครั้งทั้งตกราง ผู้โดยสารตกค้างหวังตกคว่ำ

หัวรถจักรชราคร่ำคร่ากรำ ยังเป็นหัวรถจักรนำคร่ำคร่าวัย

ต้นทางจากสถานีปีเจ็ดห้า ตกรางมากี่ครั้งแล้วเริ่มใหม่

เปลี่ยนคนขับกี่ครั้งขบวนรถไฟ พาเราไปตกรางอย่างเคยมา

 

โถ! ขบวนรถไฟที่ไร้รัก รู้จักแต่รูปนามความแปลกหน้า

รู้ทักแต่ผิดหวังทุกครั้งครา โถ! ประเทศอนาถาอนาทร

จะพบรักสักตู้ขบวนไหม ขบวนรถบรรทุกไฟ เกินไถ่ถอน

ชานชาลาคนรอยิ่งร้าวรอน คนสับรางคอยตัดตอน อีกครั้ง… อีกกี่ครั้ง!