กวีกระวาด/ผการัมย์ งามธันวา

วับแวม

บางสิ่งไกลออกไป

เลยเส้นขอบฟ้า

ดำรงอยู่เงียบ

ดำเนินไปปรกติ

หลายสิ่งไกลออกไป

สุดหมื่นแสนการคิด

เกาะกายบนยอดหญ้า

คงสภาพโอบคลุมทุกการเคลื่อน

ทุกสิ่งไกลออกไป

พ้นจากการคิดและเห็น

แสงสว่างนั้นติดติดดับดับ

เพียงรอคอยการบรรจบ

บางสิ่งใกล้เข้ามา

ระดับเส้นสายตา

ประคองส่วนเส้นโค้งเว้า

ผึ่งผายรัดรึงยวนเผยอ

หลายสิ่งใกล้เข้ามา

เผชิญระยะประชิด

สบตาส่องสะท้อน

ต่างยืนบนทางแยก

ทุกสิ่งใกล้เข้ามา

โน้มเหวี่ยงผนวกสรรพส่วนลึก

ระทึกหลอมบีบอัดเหลือเพียงทรายเม็ดเล็ก

กาลเวลาหยาดร่างเยิ้มหยดย้อย

เปื่อยไหลไป ตามทางถ้ำเถื่อนดิบดึกดำบรรพ์

หลังสภาวะทุรนทุรายก่อนหน้านี้