ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 25 - 31 สิงหาคม 2560 |
---|---|
คอลัมน์ | กวีกระวาด |
เผยแพร่ |
กวีกระวาด/ประกาย ปรัชญา duanwad.july@gmail.com
ระลึกว่าบางความหมายมิได้สูญหายไปไหน
คดเคี้ยว และริ้วรอยหน่วงเหนี่ยวจากเรียวหนาม
ทุรรินหนักหน่วงแห่งห้วงยาม ฝนค่ำตามฉุดรั้ง… ดั่งชั่วกาล
แสงข้างทางดับลับ พลอยดับแสง… แดดเช้าอันอิ่มแฝงแห่งคิดอ่าน
กับเลือนกาละตะเกียงลาน ซึ่งเบิกบานทั่วถ้วนกระบวนทัศน์
ยังเบื้องหน้าตีโต้มโนคติ ด้วยทางขาด – รอยปริรอพิบัติ
หลุมพรางมิได้พราง ขวากขวางชัด กร่อนซ้ำใจ จนอัตคัดใจ
ท้อทด ส่วนน้อยจากทั้งหมดปรากฏไหม?
ท้อทดคดเคี้ยวทางเดียวใด ทอนฝันเหลือบางใฝ่… ไม่เป็นจริง
ณวัยหนุ่มสาว น้อยก้าว คล้ายใกล้
ลุชื่นหลักชัย ในง่ายดายยิ่ง
มวลพันธนาพะเนิน เกินจะประวิง
หนุ่มสาวเหนือสิ่ง- สาดซัดทัดทาน
พ้นวัยหนุ่มสาว มากก้าว กลับไกล
ล่วงมา มุ่งไป ราวไร้แก่นสาร
แดดเช้า – เถ้าซาก จากอุดมการณ์
และแสงตะเกียงก็ราน ผ่านอุดมทัศน์
ทารกยิ้มอิ่มแฝง แสงแห่งการยืนหยัด
ชราภาพพรากพรัด เพียงเพื่อผลัดรุ่นคน
หนามคมยังคงอยู่ ยังมีผู้ดั้นด้น
ตราบตรวนตรึงหมู่ชน ตราบอึงอลร่ำร้อง
มนุษยภาพ กี่ตราบย่อมถูกต้อง
หม่นครึ้มหรือมืดครอง ทางเพื่อท่องทางไป
ดุจหยุดนิ่งยาวนาน แย้มแก่นสารสดใส
สืบต่อก้าวยาวไกล พบในทารกยิ้ม…