กวีกระวาด/พิเชฐ แสงทอง

การพักผ่อนของวัยกลางคน

หนังสือที่เขาอ่านก็ว่าด้วย “หยดน้ำตา”

บทกวีที่เขาเขียนก็ว่าด้วย “หยาดน้ำตา”

เพลงที่เขาร้องก็ว่าด้วย “รอยคราบน้ำตา”

ความเศร้าของวัยกลางคน

เหมือนปุดเดือดของน้ำในกา

หวีดร้องอยู่อย่างเงียบงัน

ไม่ปรารถนาโสตประสาทใดให้ก้องกระทบ

เดือดพล่านอยู่ในที่แคบๆ

ของมโนธรรมสำนึก

ไม่ฝันถึงอ้อมกอดของใคร

นอกจากแม่ ยาย และย่าที่ตายไปแล้วเมื่อ 2 ทศวรรษ

ไหลสายน้ำตาออกมาเป็นความเข้มแข็ง

ใคร่กระโจนลงสนามฟุตบอลเมื่อนึกถึงฉากรัญจวนนอกบ้าน

ไม่มีใครเห็นเขาเดินลงไป

สู่สนามที่ว่างเปล่า

สูดกลิ่นของเด็กสาวที่ลอยปนมากับอากาศยามเช้าตรู่

หยาดน้ำตากระทบใบหญ้าเป็นจังหวะ

ให้วันเวลาที่เดินไปข้างหน้า เต้นรำอย่างมีความสุข

อยู่ในเรือนรังของมโนธรรมสำนึก

ผู้คนเรียกมันว่า “การพักผ่อน”

ใช่… เขากำลังพักผ่อน