กวีกระวาด

กวีกระวาด/เวิ้งหมาบ้า

เดรัจฉานธรรม

เมื่อนั้น เถรขวาดคืนชีพในชลเชี่ยว

ตีแปลงแผลงผงาดปราดเปรียว ลดเลี้ยวล่องรุดอยุธยา

ค่ำคืนกระชากคนลงขย้ำ คุ้งน้ำเลือดนองทุกท้องท่า

กุมภีล์จอมโหดหวนมา เข่นฆ่าไพร่ฟ้าประชากร

สยดสยองพองขนขยาดเหลือ เศษเนื้อซากศพเป็นต่อนๆ

โลหิตปรีดไปในสาคร พิษแผ่ซอกซอนตอนกลางคืน ฯ

 

รุ่งสางแปลงตัวเป็นขรัวเฒ่า คนแก่คนเก่าแต่เช้าตื่น

ริมตลิ่งรายสาธุชนยืน สราญรื่นยอยศด้วยรสธรรม

ขรัวครูผู้ถือศีลสัตย์สอน หมู่นิกรกราบเวียนกันเรียนร่ำ

ขรัวครูกล่าวใดให้ท่องจำ ผลบุญนำพาที่สุดพุทธคุณ

“จงเมตตาสรรพสัตว์ทั้งน้อยใหญ่ ร่วมใจตลอดเมืองอย่าเคืองขุ่น

ได้เกิดเป็นคนคือมีบุญ จงการุณต่อกันฉะนั้นดี” ฯ

 

สาธุการลั่นทุ่งทั่วคุ้งน้ำ วันยังค่ำท่องกันยุ่งทั้งกรุงศรี

เมื่อจระเข้สอนคนเป็นคนดี คนดีๆ ก็ต้องตายอยู่ในน้ำ ฯ