ธัญญา ธัญญามาศ

                        

                       แปลก

ที่ใกล้ใกล้เท่าใกล้กลับไม่เห็น          ทั้งที่เป็นเจ้าของทั้งข้องเกี่ยว

จึงหลายผู้รู้เร้นตัวเป็นเกลียว          ซ่อนคดเคี้ยวขดขั้วในตัวตน

ที่ไกลไกลสายตากลับมาเห็น          เห็นความเปลี่ยนแปลงเป็นไปทุกหน

จะร้อนร้าวหนาวเย็นในผู้คน          ชั่วดีค้นเห็นกระทั่งหมดทั้งตัว

ที่ลึกลึกหยั่งรู้ในความคิด              กลับรู้สึกเหมือนตาเห็นไปทั่ว

ที่น่าเกรงเหมือนว่าไม่น่ากลัว         ที่ชั่วชั่วกลับมาหลงท้าทาย

ที่ตื้นตันกลับมาติดคาตื้น              กลับล้มครืนพลิกคว่ำคะมำหงาย

ที่ดาษดื่นเห็นได้รอบใจกาย           กลับมาตายน้ำตื้นไม่ตื่นมอง

ที่กว้างกว้างทางไกลก้าวไปพ้น       กลับดั้นด้นไปได้อย่างแคล่วคล่อง

ทางคดเคี้ยวน้ำครำคูลำคลอง        กลับช่ำชองเชี่ยวชาญเดินผ่านไป

ที่เห็นเห็นแคบแคบมือแทบคว้า     แต่กลับหาพ้นตนไม่ได้

กลับตกคูตกค้างอยู่ข้างใน           เหมือนติดร่องในใจก้าวไม่พ้น

ที่ยาวยาวสาวคว้าเอามาได้          กี่ขดไส้ไม่พอที่ฉ้อฉล

ไม่ติดคอติดลิ้นต่อสินบน            กี่ขดขนมาเท่าไร่ก็ไม่พอ

ที่สั้นสั้นกลับกินติดลิ้นสั้น           พอติดพันกลับไม่มีให้ต่อ

จึงติดปลายลิ้นสั้นเหมือนมันงอ    พอถูกปากถูกคอไม่พอคำ

ที่หนาหนาเท่าไรขูดไม่ออก         เพราะเพิ่มพอกเปื้อนเปรอะจนเขรอะคร่ำ

ยิ่งโลภมากใบหน้ายิ่งหนาดำ       ยิ่งก่อกรรมใบหน้ายิ่งหนาทน

 

ที่บางบางถางถูพอรู้สึก             เพราะสำนึกยังดีมีเหตุผล

รู้แยกแยะแล้วย้อนมองดูตน       รู้จักค้นหาชั่วในตัวเอง