พจนาถ พจนาพิทักษ์

 

              เรียกชื่อข้าด้วยบทกวีของข้า

 

ลมเรียกตัวเองว่าลมไหม                    ไฟเรียกตัวเองว่าไฟหรือเปล่า

แม่น้ำหรือเรียกชื่อเดียวกับเรา             ภูเขาสนไหมเล่าชื่อของมัน

สิ่งยิ่งใหญ่ไม่ต่อสู้เพื่อตัวเอง                ไม่บรรเลงรับใช้ผู้เขียนนั่น

ไม่หยามเหยียดขึ้งเครียดหรือกดดัน      งานวิเศษคือเช่นนั้นที่ข้าคิด

ไม่บอกว่ามาจากเลือดเส้นไหน            วิวัฒน์จากแอ่งโคลนใดก่อนวิจิตร

หรือมาจากทะเลสาบก่อนอาบทิศ        งานชั้นยอดไร้จริตและพิษภัย

มันปรากฏตัวอย่างธรรมดา                แต่ผู้อ่านกลับดวงตาเอ่อน้ำใส

พบอีกวันเขาหรือเธอได้เปลี่ยนไป         เป็นอีกคน เป็นคนใหม่ เป็นคนแท้

บทกวีดีดี สูญหายได้                        ถูกจดจำหรือไม่ ไม่แยแส

ไม่ฟูมฟายเมื่อถูกข้ามไร้คนแล             มันข้ามทวีป ข้ามบาดแผล ข้ามดวงดาว

บนผาหิน, หนังสัตว์, บนกระดาษ         จอสี่เหลี่ยมสมาร์ตโฟนย่างก้าว

ข้ามอดีต, อนาคตอันเนิ่นยาว              งานวิเศษพริบพราว ผ่านแสงเงา

 

ลมเรียกตัวเองว่าลมไหม                    ไฟเรียกตัวเองว่าไฟหรือเปล่า

แม่น้ำหรือเรียกชื่อเดียวกับเรา             ภูเขาสนไหมเล่าเป็นสิ่งใด

เรียกชื่อข้าด้วยบทกวีของข้า               วรรคที่ควักดวงตากำเนิดใหม่

บทที่สั่นสะเทือนทั้งภายใน                 ชิ้นที่เปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล

….           เล่มที่เปลี่ยนชีวิตไป ตลอดกาล ฯ