จิตฯ คัรภีรภาพ

                            

                            เสียงร่ำไห้

คอยความหวังที่วาดรอต่อความหวัง                คอยแผ่นดินที่ผุพังหวังดอกฝัน

ผุดติ่งหน่อต่อติ่งตาฟ้าแจร่มจันทร์                  หวังแผ่นดินอันสุขสันต์พรรณราย

มีเช้าที่เสียงนกเขาเฝ้าขันคู                           กล่อมเช้าตรู่รับแสงจ้าฟ้าเฉิดฉาย

หอมน้ำชาในกาอุ่นกรุ่นกำจาย                       เพลงใบยางพลิ้วลมร่ายเล่นสายลม

โต๊ะน้ำชาหน้าร้านบ้านหลังเก่า                      มีเรื่องราวร้อยเรื่องเล่าเศร้าขื่นขม

เสียงอาซานใต้โศกเงายิ่งเศร้าตรม                   ใต้แผ่นดินที่ทับถมยิ่งตรมตรอม

กี่ศพแล้ว ศพเล่า ใต้เงาโศก                          วิปโยค โศกงำทุกย่านหย่อม

โคกโพธิ์ร้าว ยะรังแหลก เหมือนแปลกปลอม     มายอพร้อมสายบุรีที่ช้ำใจ

หนองจิกเศร้ายะหริ่งช้ำระกำแสน                  ธารโตยังคับแค้นร่ำโหยไห้

รามัน บันนังสตา น้ำตาไทย                         ยังรินไหลเปื้อนเปรอะเลอะแผ่นดิน

บาเจาะ เจาะไอร้อง ปืนก้องลั่น                     มายาคติวิ่งห้ำหั่นร้าวแตกบิ่น

รือเสาะ เหมือนเสาะหา ธรณิน                     ที่สูญสิ้นความสงบเกินพบรอ

ที่จะแนะ ระแงะ และตากใบ                        ยังหวั่นไหวเหตุยิงฆ่าเคยเกิดก่อ

เลือดเคยริน ไหลรี่ ที่ยี่งอ                            ยังไหลต่อไม่สุดสิ้นรินไหลนอง

โต๊ะน้ำชา หน้าร้านบ้านหลังเก่า                    เสียงบอกเล่าความมืดอับเต็มหับห้อง

จากทุกเช้า ก่อนแสงจ้า ฟ้าสีทอง                   เพลงดุเหว่าจะกู่ก้องร้องกังวาน

 

แต่บัดนี้ ไร้วิหค เสียงนกร้อง                       เหลือแต่ความเศร้าหมองทุกทิศด้าน

บทสนทนา ความทุกข์ยาก ทรมาน               ยังก้องดังไปทุกบ้าน…ร้านน้ำชาฯ